Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος,

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος,

καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν,

καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος.

οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν·

πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο,

καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν.

ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν,

καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων·

καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει,

καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

Ιωάν. Α’ 1-5

Για όσους αμφισβητούν την Ελληνικότητα πολλών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, οι Έλληνες Αυτοκράτορες Απαντούν..

Για όσους αμφισβητούν την Ελληνικότητα πολλών Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, οι Έλληνες Αυτοκράτορες Απαντούν..

 (Εκπληκτικό ψηφιδωτό στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας (Αγια-Σοφιά) της Κωνσταντινούπολης
με τους δύο μεγάλους Αυτοκράτορες της Ρωμιοσύνης Άγιο Μέγα Κωνσταντίνο και Ιουστινιανό,
να προσφέρουν στη Θεοτόκο (Μήτηρ Θεού) ο πρώτος την Πόλη και ο δεύτερος την Αγια-Σοφιά, με τα ονόματά τους γραμμένα με ανεξίτηλα στους αιώνες ελληνικά γράμματα)


Με αφορμή τις θρασύτατες δηλώσεις του θλιβερού και εθνικά αμόρφωτου Θεόδωρου Πάγκαλου, περί μη ελληνικότητας των Αυτοκρατόρων Ιουστινιανού, Ιωάννη Τσιμισκή και Παλαιολόγου, σημειώνουμε πως εκείνος, με τις συνεχείς επιθέσεις του εναντίον του Ελληνικού Έθνους, το οποίο προσπαθεί να μειώσει και να αποδομήσει, θυμίζει την «κολοβή αλεπού», που καθώς η ίδια δεν είχε ουρά (δυνατή εθνική συνείδηση και καμάρι) ήθελε να κάνει κολοβές όλες τις άλλες αλεπούδες, ώστε να μην αισθάνεται αφόρητα συμπλέγματα κατωτερότητας…Ήθελε δηλαδή και όλες οι άλλες αλεπούδες «να κόψουν τις ουρές τους»!

Σχετικά δε με τους Αυτοκράτορες, τους οποίους δεν μπόρεσε σε όλη του τη ζωή να φτάσει ούτε στη σκιά της ουράς του αλόγου τους, ο Θεόδωρος Πάγκαλος , του οποίου μοναδικό έργο αποτελεί η τραγωδία των Υμίων και ο τραγέλαφος της παράδοσης ουσιαστικά του αιτούμενου άσυλο και προστασία ηγέτη των Κούρδων Οκτσαλάν στις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Κένυα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Ο Ιουστινιανός, ο μέγας και φωτισμένος ευσεβέστατος Αυτοκράτορας, ήταν θρακικής, ελληνικής δηλαδή καταγωγής. Όπως και ο πιστός του Στρατηγός και ένας από τους ικανότερους της Ιστορίας, ο Βελισάριος, ο λεγόμενος και «σπαθί του Ιουστινιανού», που καταγόταν από το Ορμένιο(Γερμάνιο-Τζερμένιο) του Έβρου!

Την εποχή που έγινε Αυτοκράτορας ο θείος του Ιουστίνος, η οικογένεια του Ιουστινιανού ζούσε στα βόρεια της Μακεδονίας μας, πάνω από τις Σιδηρές Πύλες, σε ένα χωριό που ονομαζότανΤαυρίσιο, κοντά στο φρούριο των Βεδεριανών. Η περιοχή εκείνη γεωγραφικά ονομαζόταν Δαρδανία και διοικητικά ανήκε στη γιγάντια Ρωμαϊκή Επαρχία του Ιλλυρικού. Αυτά ακριβώς δημιούργησαν σύγχυση σε κάποιους, πως επειδή κατοικούσε στην τεράστια επαρχία που βαφτίστηκε από τους Ρωμαίους «Ιλλυρικό», θα ήταν και Ιλλυριός ή Δαρδάνιος… Φυλές που ήδη είχαν συγχωνευθεί και εξαφανιστεί από το προσκήνιο.

Όμως ο Ιουστινιανός ήταν Θρακιώτης στην καταγωγή, αφού το αληθινό του όνομα ήταν Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος, από το όνομα του πατέρα του, του Σαββάτιου, ονομασία που ακριβώς παραπέμπει στην αρχαία θρακική θεότητα του Σαβάζιου ή Σαββάτιου, μια θρακική-ορφική μορφή του Διονύσου!

Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε η σλαβική μετάφραση του ονόματος Ιουστινιανός, απ΄ όπου προέκυψε το σλαβικό «Ουπράβδα», σε μια προσπάθεια να σλαβοποιηθεί ο Αυτοκράτορας που γεννήθηκε στο Ταυρίσιο, κάτω από τα Σκόπια (Σκούποι), το 483 μ.Χ., εποχή που δεν είχαν καν κατέβει οι Σλάβοι!

Το να ήταν «Λατίνος», το αποκλείουν όλοι ανεξαιρέτως οι συγγραφείς και ερευνητές, που ούτε καν συζητούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Επομένως ο Ιουστινιανός δεν ήταν «Ιλλυριός», δεν ήταν «Λατίνος», δεν ήταν «Σλάβος»… επειδή ήταν ακριβώς Έλληνας! Από μια φτωχή ελληνική αγροτική οικογένεια της Θράκης που προσπαθούσε να επιβιώσει γενιά προς γενιά μέσα στον γενικό εκλατινισμό (γλώσσας και ονομάτων) και τη στέρηση παιδείας που είχε προηγηθεί, μαζί με την βαριά ρωμαϊκή καταπίεση κυρίως της πάντα εθνεγέρτιδας Μακεδονίας και Θράκης, αλλά με τους σκληρούς διωγμούς μετέπειτα κατά των Χριστιανών, μέχρι που είχε έρθει ευτυχώς ο Μέγας Κωνσταντίνος!

Από εκείνα τα μέρη του Ταυρίσιου ξεκίνησε λοιπόν κάποτε πάμφτωχος και ο θείος του Πέτρου, ο Φλάβιος Ιουστίνος, αναλφάβητος λόγω φτώχειας, αλλά ρωμαλέος και καλόκαρδος, που χάρη στο σωματικό του ανάστημα, κατατάχτηκε στο στρατό και κατάφερε να ανέλθει γρήγορα τα αξιώματα, μέχρι που έγινε Αρχηγός της Φρουράς του Αυτοκράτορα και στο τέλος Αυτοκράτορας, φροντίζοντας αμέσως για τον ανιψιό του, που τον κάλεσε κοντά του στην Πόλη, μεριμνώντας να λάβει την καλύτερη παιδεία και μάλιστα την ελληνική, γεγονός που ωφέλησε πολύ τελικά τον Πέτρο, τον οποίο ο Ιουστίνος είχε για δεξί του χέρι και τον υιοθέτησε μάλιστα, μετονομάζοντάς τον σε Ιουστινιανό, που σημαίνει γιος του Ιουστίνου...

Ο μεγάλος Ιουστινιανός, που νυμφεύτηκε μια απλή, καλόκαρδη, θαρραλέα και πανέμορφη Ελληνίδα από την Κύπρο, τη Θεοδώρα, ο οραματιστής και κτήτορας της λαμπρής και αξεπέραστης Αγια-Σοφιάς, είναι άλλωστε εκείνος που  εξέδωσε τις Νεαρές, δηλαδή τους Νέους Νόμους του Κράτους στην Ελληνική Γλώσσα, αναγνωρίζοντας έτσι την ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας και του λαού μας!

Από την άλλη, ο Ιουστινιανός δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να αναδείξει ή να περισώσει έστω, καμία άλλη γλώσσα ή διάλεκτο δήθεν «Ιλλυρική» ή «Σλαβική»… επειδή ακριβώς δεν είχε καμία υπαρκτή και καμιά ψυχική ή έστω συναισθηματική σχέση…

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το μόνο που έκανε, όπως κάθε φιλότιμος άνθρωπος, ήταν να τειχίσει το χωριό του το Ταυρίσιο με ένα μικρό κάστρο με τέσσερις πύργους που ονομάστηκε Τετραπυργία και παραδίπλα να χτίσει μια πόλη, που την ονόμασε τιμητικά Ιουστινιανή Πρώτη, να δυναμώσει το παρακείμενο Φρούριο των Βεδεριανών και να χτίσει και μια ακόμη πόλη στη θέση της Ουλπιανής, που την ονόμασε Ιουστινιανή Δευτέρα, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης στον τόπο που μεγάλωσε και ξεκίνησε.

Μάλιστα στην Ιουστινιανή Πρώτη ίδρυσε ξεχωριστή Μητρόπολη και μετέφερε την Έδρα της Επαρχίας Ιλλυρικού, δυσαρεστώντας έτσι τους Θεσσαλονικείς, που επιστράτευσαν τον Όσιο Δαυίδ τον Δενδρίτη-Αμυγδαλίτη της Θεσσαλονίκης, ο οποίος και αποδέχτηκε μετά από εντολή Αγγέλου να βοηθήσει Θείω θελήματι την πόλη του, πηγαίνοντας στον ίδιο τον Ιουστινιανό και την καλή Θεοδώρα στην Κωνσταντινούπολη, σαν απεσταλμένος των αρχών της Μακεδονικής Πρωτεύουσας, προγνωρίζοντας θαυμαστά και ανακοινώνοντας προκαταβολικά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αριστείδη την επιτυχή έκβαση της αποστολής του!

Φτάνοντας, εξέπληξε τους πάντες με την πραότητα και την αγιοσύνη του και λάμποντας από τη Θεία Χάρη, φωτεινός σαν επίγειος Άγγελος, λευκασμένος σαν Αβραάμ, θυμίασε τους Βασιλείς, τους Αξιωματούχους του παλατιού και τον λαό επί μία ολόκληρη και πλέον ώρα, όχι με θυμιατήρι, αλλά κρατώντας μέσα στην παλάμη του τα αναμμένα κάρβουνα, χωρίς να βλαφθεί καθόλου!

Τότε συγκινημένος ο αγαθός Ιουστινιανός, αφού τον παρακάλεσε να εύχεται για εκείνον, του απέδωσε αμέσως πίσω στη Θεσσαλονίκη την Έδρα του Ιλλυρικού, υπογράφοντας τα σχετικά έγγραφα!

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΙΣΚΗΣ

Ο Ιωάννης Τσιμισκής, ονομαζόταν Ιωάννης Κουρκούας, ο επονομαζόμενος λόγω του μικρού του αναστήματος «Τζιμισκής-Τσιμισκής» και καταγόταν από την εξελληνισμένη οικογένεια των Κουρκούα από την Αρμενία, που είχε δώσει στο Βυζάντιο ικανούς στρατηγούς, ενώ η μητέρα του ήταν καθαρή Ελληνίδα, η αδελφή του μετέπειτα Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, της ονομαστής ελληνικής οικογένειας των Φωκάδων από την ευσεβή και αγιοτόκο Καππαδοκία!

Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΗΚΟΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Υπάρχει τέλος ένα επεισόδιο, που λέει πολλά, όταν σε κάποια πολιορκία ενός κάστρου μας που είχαν καταλάβει οι Σαρακηνοί, ο Νικηφόρος Φωκάς που το πολιόρκησε δέχτηκε τους όρους της παράδοσης των Σαρακηνών, οι οποίοι ζήτησαν να αποχωρήσουν οπλισμένοι, με τις γυναίκες, τους γέροντες και τα παιδιά, χωρίς να τους πειράξει κανείς.

Ο Νικηφόρος Φωκάς, ως Στρατηγός, έδωσε το λόγο του, οι στρατιώτες του παρατάχτηκαν ανοίγοντας δρόμο και άρχισε η έξοδος των οπλισμένων Σαρακηνών που παρέδιδαν το Κάστρο. Οι όμορφες γυναίκες τους πέρασαν μπροστά από τους Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εντελώς ακίνητοι! Πέρασαν κατόπι από Ρως (Ρώσους Στρατιώτες) που είχε ο Στρατηγός κοντά του και εκείνοι απλά φώναξαν με θαυμασμό! Μα σαν πέρασαν οι γυναίκες μπροστά από τους Αρμένιους Στρατιώτες, εκείνοι αμέσως όρμησαν να τις αρπάξουν παρακούοντας τις διαταγές! Άρχισε τότε μια σκληρή μάχη, στην οποία αναγκάστηκε ο Νικηφόρος να στείλει δυνάμεις για να εξοντωθούν οι εμπλεκόμενοι Σαρακηνοί που στην ουσία αμυνόταν.

Έπειτα όμως ο Φωκάς παρέταξε το Στρατό και ζήτησε από όποιους Αρμένιους παράκουσαν, να φανερωθούν. Φανερώθηκαν διακόσιοι τότε Αρμένιοι και ο Νικηφόρος ανακοίνωσε μπροστά σε όλους την απόφασή του: θάνατος!

Δίπλα του διαρκώς ήταν ο Τσιμισκής που δεν αντέδρασε διόλου. Και μάλιστα σαν τον ρώτησε ο Νικηφόρος Φωκάς για το πώς έκρινε την απόφασή του, εκείνος απάντησε απλά πως θα τον έλεγαν «σκληρό» οι στρατιώτες…

Εάν όμως ο Ιωάννης Τσιμισκής, έχει αρμενική εθνική συνείδηση, εάν ήταν συνειδητός Αρμένιος, όχι μόνο θα διαφωνούσε φανερά, αλλά εκμεταλλευόμενος τη συγγενική σχέση του με τον Φωκά, θα προσπαθούσε να εμποδίσει εκ των προτέρων ή να αλλάξει εκ των υστέρων την απόφασή του, καθώς θα εκτελούνταν 200 επίλεκτοι Αρμένιοι Στρατιώτες! Αντ΄ αυτού σώπασε, γεγονός που δείχνει πως η εθνική συνείδησή του ήταν Βυζαντινή, δηλαδή ελληνική!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ





Η Δυναστεία των Παλαιολόγων, είχε ιδρυτή της τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, γιό των Ελλήνων Ανδρόνικου Δούκα Κομνηνού Παλαιολόγου και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας!

Οι Παλαιολόγοι ήταν μια από τις παλαιότερες Ελληνικές οικογένειες του Βυζαντινού Βορρά, πρωτοϋπερασπιστές των δυτικών συνόρων από τις επιδρομές των Νορμανδών!

Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, το τελευταίος Αυτοκράτορας της Πόλης, είχε Έλληνα πατέρα, τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο και μητέρα την εξελληνισμένη Σερβίδα Πριγκίπισσα Ελένη Δραγάζη(Δραγάτση-Δραγάση) - κόρη του Σέρβου Δεσπότη των Σερρών Κωνσταντίνου Δραγάζη - με την οποία απέκτησαν πολλά παιδιά.





Σημειώνεται πως οι Σερβικοί Οίκοι ήταν κατά 70-90% εξελληνισμένοι, λόγω της ελληνορθόδοξης παιδείας που λάμβαναν από παιδιά, αλλά και της συνεχούς επιδίωξης να τελούν γάμους με άτομα των Ελληνικών Βασιλικών και Αρχοντικών Οίκων του Βυζαντίου, κάτι το οποίο θεωρούσαν μεγάλη τιμή και ιδιαίτερη υπερηφάνεια!

Από τότε έχει τις ρίζες της και η Ελληνο-Σερβική φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, που οδήγησε και στην Ελληνο-Σερβική Συμμαχία του 1912-13. Μια φιλία που φτάνει ως τις ημέρες μας, παρά την προσπάθεια του Κομμουνισμού και του Τίτο να την ξεριζώσει, μια και ήταν εδραιωμένη στην Αγία Ορθοδοξία!

Η ΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Συγκινητική είναι η άγνωστη σχετικά ιστορία της μητέρας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, της Ελένης, που έχει αποκρυφθεί πλήρως από τη συνήθη «ιστορία».

Η Ελένη (που έφερε όχι τυχαία το όνομα της μητέρας του Αγίου Κωνσταντίνου της Ελένης, ώστε Κωνσταντίνος Ελένης έχτισε την Πόλη, Κωνσταντίνος Ελένης την έχασε πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος) ήταν πολύ ευσεβής γυναίκα, γεμάτη από Πίστη στο Χριστό, αφοσιωμένη στην Ορθοδοξία μας, ζώντας με αγιότητα, καρτερικότητα και προπαντός υπομονή. Μια έννοια που τη χαρακτήριζε πάντα και την ακολούθησε σαν όνομα όταν μετά την κοίμηση του συζύγου της το 1425 μ.Χ. ο οποίος ήδη είχε μονάσει με το όνομα Ματθαίος, έγινε και εκείνη μοναχή!

Η Υπομονή λοιπόν αφιερώθηκε τότε στο Μοναστήρι της Κυράς Μάρθας, συνεχίζοντας ταυτόχρονα και το έργο της εν Χριστώ φιλανθρωπίας, ιδρύοντας Γηροκομείο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας στην περιοχή των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, γνωστό ως «Καθίδρυμα της Ελπίδος των Απηλπισμένων».

Στο Μοναστήρι αυτό βρισκόταν και το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Παταπίου, το οποίο μεταφέρθηκε μετά την Άλωση και κρύφτηκε μέσα σε σπηλιά, στη σημερινή Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου και θησαυρίζεται έως τώρα άφθαρτο, δωρίζοντας ευλογίες και ιάσεις. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η κάρα της Οσίας Υπομονής, που αγίασε με την αλύγιστη δροσερή υπομονή και την ακλόνητη θερμή Πίστη της στον Σωτήρα Χριστό.



Η Οσία Υπομονή, που στη Θεσσαλονίκη τιμάται στον Ι. Ν. του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Νεάπολη, στην Αχαΐα στον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών και σε πολλά μέρη της Ελλάδος, η αγία μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κοιμήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1450 μ.Χ., ενόσω ο γιος της είχε γίνει Αυτοκράτορας, χωρίς ευτυχώς να ζήσει το τέλος του και την τραγική πτώση της Βασιλεύουσας.

Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 13 Μαρτίου, αλλά και στις 29 Μαΐου, ανήμερα της Αλώσεως και του ηρωικού θανάτου του γιού της! Το όνομά της και η μνήμη της εκείνη την ημέρα, είναι ένα μήνυμα Πίστης και Υπομονής ως την ώρα της τελικής Ανάστασης του Γένους …

Η Οσία Υπομονή επιτελεί και σήμερα εμφανίσεις και θαύματα ιάσεως, όπως αυτό που συνέβη σε οδηγό ταξί και καταγράφεται στο βιβλίο της Ι. Μ. Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία! (δείτε και εδώ).

ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ;

Εξ όλων των παραπάνω, από τα οποία διαφαίνεται όχι μόνο η ελληνικότητα καταγωγής, ολικής ή μερικής, αλλά κυρίως η ελληνικότητα ψυχής και συνείδησης των αναφερομένων υπό του Αντιπροέδρου Αυτοκρατόρων, τίθεται πλέον αντίστροφα το ζήτημα και ευλόγως προκύπτει το ερώτημα:

«Είναι τελικά Έλληνας ο Αντιπρόεδροςς;»

Ο κάθε απλός παρατηρητής και η Ιστορία, ας δώσουν την πρέπουσα απάντηση…

πηγή Νοιάζομαι

ΤΕΛΟΣ

Αναρτήθηκε από george

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Ο  ΜΥΣΤΙΚΟΣ  ΔΕΙΠΝΟΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ

  Στην παρούσα μελέτη θα εξετάσουμε τις διάφορες κακοδιδασκαλίες των αιρετικών σχετικά με το τελευταίο Δείπνο του Ιησού Χριστού με τους μαθητές του.

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΖΥΜΟΥ ΑΡΤΟΥ

            Πολλοί αιρετικοί, (κυρίως προερχόμενοι από την πανσπερμία της Διαμαρτυρήσεως), ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός στο τελευταίο του Δείπνο έφαγε Νομικό Πάσχα και συνεπώς έκανε χρήση ΑΖΥΜΟΥ άρτου.

            Η Ορθοδοξία διδάσκει ότι ο Ιησούς δεν έφαγε Νομικό Πάσχα στο τελευταίο του Δείπνο αλλά συνέστησε το ΚΑΙΝΟ ΠΑΣΧΑ, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.  Για να καταλάβουμε το λάθος των αιρετικών και το μέγεθος της διαστροφής της αληθείας εκ μέρους των, απαιτείται να δούμε πολύ προσεκτικά αρκετά ζητήματα.

Η    ΗΜΕΡΑ   ΣΤΗΝ   ΑΓΙΑ   ΓΡΑΦΗ

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή η ημέρα αρχίζει με την Δύση του Ηλίου και τελειώνει με την επόμενη Δύση. Παράδειγμα:

« Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων·  καὶ τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου τούτου ἡμέρα ἐξιλασμοῦ, κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, καὶ ταπεινώσετε τάς ψυχὰς ὑμῶν, καὶ προσάξετε ὁλοκαύτωμα τῷ Κυρίῳ.  πᾶν ἔργον οὐ ποιήσετε ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ· ἔστι γὰρ ἡμέρα ἐξιλασμοῦ αὕτη ὑμῖν, ἐξιλάσασθαι περὶ ὑμῶν ἔναντι Κυρίου τοῦ Θεοῦ ὑμῶν.  πᾶσα ψυχή, ἥτις μὴ ταπεινωθήσεται ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς.  καὶ πᾶσα ψυχή, ἥτις ποιήσει ἔργον ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ, ἀπολεῖται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς.  πᾶν ἔργον οὐ ποιήσετε· νόμιμον αἰώνιον εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν ἐν πάσαις κατοικίαις ὑμῶν.  σάββατα σαββάτων ἔσται ὑμῖν, καὶ ταπεινώσετε τὰς ψυχὰς ὑμῶν· ἀπὸ ἐνάτης τοῦ μηνός, ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» Λευϊτικό 23: 26-32

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή η  ημέρα του Εξιλασμού εορτάζονταν την 10^η ημέρα του Εβδόμου μηνός. Η εορτή αυτή είχε διάρκεια ΜΙΑΣ ημέρας (10^η του Εβδόμου μηνός)  και άρχιζε από το εσπέρας της 9^ης του μηνός και τελείωνε το εσπέρας της 10^ης του μηνός . Η εορτή κρατούσε ΜΙΑ ημέρα από εσπέρας έως εσπέρας. Το εσπέρας δηλαδή με το οποίο τελείωνε η 9^η του μηνός άρχιζε η 10^η του μηνός. Κάθε ημέρα αρχίζει με το εσπέρας και τελειώνει με το εσπέρας. Το εσπέρας με το οποίο αρχίζει μία ημέρα είναι ταυτόχρονα το εσπέρας με το οποίο τελειώνει η προηγούμενη της. Το επόμενο εσπέρας, με το οποίο τελειώνει μία ημέρα είναι ταυτόχρονα το εσπέρας με το οποίο αρχίζει η επόμενή της. Δηλαδή μία ημέρα ορίζεται ως το χρονικό διάστημα από ένα εσπέρας έως το επόμενο. Αυτό συγκρατείστε το στο μυαλό σας.

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

            Στην Αγία Γραφή γίνεται διάκριση ανάμεσα στα Εβδομαδιαία Σάββατα και στα Ειδικά Σάββατα.

Εβδομαδιαίο Σάββατο : « ἓξ ἡμέρας ποιήσεις ἔργα, τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα ἀνάπαυσις κλητὴ ἁγία τῷ Κυρίῳ· πᾶν ἔργον οὐ ποιήσεις, σάββατα ἐστι τῷ Κυρίῳ ἐν πάσῃ κατοικίᾳ ὑμῶν» Λευιτικό 23:3

Ειδικό Σάββατο : « καὶ τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τοῦ ἑβδόμου τούτου ἡμέρα ἐξιλασμοῦ, κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν…..  πᾶν ἔργον οὐ ποιήσετε ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ……  σάββατα σαββάτων ἔσται ὑμῖν, καὶ ταπεινώσετε τὰς ψυχὰς ὑμῶν· ἀπὸ ἐνάτης τοῦ μηνός, ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» Λευϊτικό 23:27-28,32

            Η ημέρα του Εξιλασμού που εορτάζονταν σε σταθερή ημερομηνία είναι Ειδικό Σάββατο όχι εβδομαδιαίο. Αυτό σημαίνει ότι η 10^η ημέρα του εβδόμου μηνός δεν πέφτει πάντα ημέρα Σάββατο αλλά μπορεί να είναι μία οποιαδήποτε ημέρα της εβδομάδος και όχι απαραιτήτως η έβδομη ημέρα της εβδομάδος. Αν ένα Ειδικό Σάββατο έπεφτε ημέρα Σάββατο, τότε ονομάζονταν Μεγάλο ή διπλό Σάββατο- « Οἱ οὖν ᾿Ιουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν» Ιωάννης 19:31

ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ  ΚΑΙ Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ

«Είπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν καὶ ᾿Ααρὼν ἐν γῇ Αἰγύπτου λέγων.  ὁ μὴν οὗτος ὑμῖν ἀρχὴ μηνῶν, πρῶτός ἐστιν ὑμῖν ἐν τοῖς μησὶ τοῦ ἐνιαυτοῦ.  λάλησον πρὸς πᾶσαν συναγωγὴν υἱῶν ᾿Ισραὴλ λέγων· τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνὸς τούτου λαβέτωσαν ἕκαστος πρόβατον κατ᾿ οἴκους πατριῶν, ἕκαστος πρόβατον κατ᾿ οἰκίαν.  ἐὰν δὲ ὀλιγοστοὶ ὦσιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ὥστε μὴ εἶναι ἱκανοὺς εἰς πρόβατον, συλλήψεται μεθ᾿ ἑαυτοῦ τὸν γείτονα τὸν πλησίον αὐτοῦ κατὰ ἀριθμὸν ψυχῶν· ἕκαστος τὸ ἀρκοῦν αὐτῷ συναριθμήσεται εἰς πρόβατον.  πρόβατον τέλειον, ἄρσεν, ἐνιαύσιον ἔσται ὑμῖν· ἀπὸ τῶν ἀρνῶν καὶ τῶν ἐρίφων λήψεσθε.  καὶ ἔσται ὑμῖν διατετηρημένον ἕως τῆς τεσσαρεσκαιδεκάτης τοῦ μηνὸς τούτου, καὶ σφάξουσιν αὐτὸ πᾶν τὸ πλῆθος συναγωγῆς υἱῶν ᾿Ισραὴλ πρὸς ἑσπέραν.  καὶ λήψονται ἀπὸ τοῦ αἵματος καὶ θήσουσιν ἐπὶ τῶν δύο σταθμῶν καὶ ἐπὶ τὴν φλιὰν ἐν τοῖς οἴκοις, ἐν οἷς ἐὰν φάγωσιν αὐτὰ ἐν αὐτοῖς,  καὶ φάγονται τὰ κρέα τῇ νυκτὶ ταύτῃ· ὀπτὰ πυρὶ καὶ ἄζυμα ἐπὶ πικρίδων ἔδονται.  οὐκ ἔδεσθε ἀπ᾿ αὐτῶν ὠμὸν οὐδὲ ἡψημένον ἐν ὕδατι, ἀλλ᾿ ἢ ὀπτὰ πυρί, κεφαλὴν σὺν τοῖς ποσὶ καὶ τοῖς ἐνδοσθίοις.  οὐκ ἀπολείψετε ἀπ᾿ αὐτοῦ ἕως πρωΐ καὶ ὀστοῦν οὐ συντρίψετε ἀπ᾿ αὐτοῦ· τὰ δὲ καταλειπόμενα ἀπ᾿ αὐτοῦ ἕως πρωΐ ἐν πυρὶ κατακαύσετε.  οὕτω δὲ φάγεσθε αὐτό· αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν· καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς· πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ.  καί διελεύσομαι ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἐν τῇ νυκτὶ ταύτῃ καὶ πατάξω πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἐν πᾶσι τοῖς θεοῖς τῶν Αἰγυπτίων ποιήσω τὴν ἐκδίκησιν· ἐγὼ Κύριος.  καὶ ἔσται τὸ αἷμα ὑμῖν ἐν σημείῳ ἐπὶ τῶν οἰκιῶν, ἐν αἷς ὑμεῖς ἐστε ἐκεῖ, καὶ ὄψομαι τὸ αἷμα καὶ σκεπάσω ὑμᾶς, καὶ οὐκ ἔσται ἐν ὑμῖν πληγὴ τοῦ ἐκτριβῆναι, ὅταν παίω ἐν γῇ Αἰγύπτῳ.  καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνον· καὶ ἑορτάσετε αὐτὴν ἑορτὴν Κυρίῳ εἰς πάσας τὰς γενεὰς ὑμῶν· νόμιμον αἰώνιον ἑορτάσετε αὐτήν.  ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε, ἀπὸ δὲ τῆς ἡμέρας τῆς πρώτης ἀφανιεῖτε ζύμην ἐκ τῶν οἰκιῶν ὑμῶν· πᾶς ὃς ἂν φάγῃ ζύμην, ἐξολοθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐξ ᾿Ισραὴλ ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς πρώτης ἕως τῆς ἡμέρας τῆς ἑβδόμης.  καὶ ἡ ἡμέρα ἡ πρώτη κληθήσεται ἁγία, καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν· πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε ἐν αὐταῖς, πλὴν ὅσα ποιηθήσεται πάσῃ ψυχῇ, τοῦτο μόνον ποιηθήσεται ὑμῖν.  καὶ φυλάξετε τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἐν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἐξάξω τὴν δύναμιν ὑμῶν ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ποιήσετε τὴν ἡμέραν ταύτην εἰς γενεὰς ὑμῶν νόμιμον αἰώνιον.  ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα ἕως ἡμέρας μιᾶς καὶ εἰκάδος τοῦ μηνός, ἕως ἑσπέρας.  ἑπτὰ ἡμέρας ζύμη οὐχ εὑρεθήσεται ἐν ταῖς οἰκίαις ὑμῶν· πᾶς ὃς ἂν φάγῃ ζυμωτόν, ἐξολοθρευθήσεται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ συναγωγῆς ᾿Ισραήλ, ἔν τε τοῖς γειώραις καὶ αὐτόχθοσι τῆς γῆς·  πᾶν ζυμωτὸν οὐκ ἔδεσθε, ἐν παντὶ δὲ κατοικητηρίῳ ὑμῶν ἔδεσθε ἄζυμα. ᾿Εκάλεσε δὲ Μωυσῆς πᾶσαν γερουσίαν υἱῶν ᾿Ισραὴλ καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀπελθόντες λάβετε ὑμῖν αὐτοῖς πρόβατον κατὰ συγγενείας ὑμῶν καὶ θύσατε τὸ πάσχα.  λήψεσθε δὲ δέσμην ὑσσώπου, καὶ βάψαντες ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ παρὰ τὴν θύραν καθίξετε τῆς φλιᾶς καὶ ἐπ᾿ ἀμφοτέρων τῶν σταθμῶν ἀπὸ τοῦ αἵματος, ὅ ἐστι παρὰ τὴν θύραν· ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐξελεύσεσθε ἕκαστος τὴν θύραν τοῦ οἴκου αὐτοῦ ἕως πρωΐ.  καὶ παρελεύσεται Κύριος πατάξαι τοὺς Αἰγυπτίους καὶ ὄψεται τὸ αἷμα ἐπὶ τῆς φλιᾶς καὶ ἐπ᾿ ἀμφοτέρων τῶν σταθμῶν, καὶ παρελεύσεται Κύριος τὴν θύραν καὶ οὐκ ἀφήσει τὸν ὀλοθρεύοντα εἰσελθεῖν εἰς τὰς οἰκίας ὑμῶν πατάξαι.  καὶ φυλάξασθε τὸ ρῆμα τοῦτο νόμιμον σεαυτῷ, καὶ τοῖς υἱοῖς σου ἕως αἰῶνος.  ἐὰν δὲ εἰσέλθητε εἰς τὴν γῆν, ἣν ἂν δῷ Κύριος ὑμῖν, καθότι ἐλάλησε, φυλάξασθε τὴν λατρείαν ταύτην.  καὶ ἔσται ἐὰν λέγωσι πρὸς ὑμᾶς οἱ υἱοὶ ὑμῶν· τίς ἡ λατρεία αὕτη;  καὶ ἐρεῖτε αὐτοῖς· θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ, ὡς ἐσκέπασε τοὺς οἴκους τῶν υἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐν Αἰγύπτῳ, ἡνίκα ἐπάταξε τοὺς Αἰγυπτίους, τοὺς δὲ οἴκους ἡμῶν ἐρρύσατο. καὶ κύψας ὁ λαὸς προσεκύνησε.  καὶ ἀπελθόντες ἐποίησαν οἱ υἱοὶ ᾿Ισραὴλ καθὰ ἐνετείλατο Κύριος τῷ Μωυσῇ καὶ ᾿Ααρών, οὕτως ἐποίησαν» Έξοδος 12: 1-28.

« ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ.  καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίῳ· ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε.  καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε·  καὶ προσάξετε ὁλοκαυτώματα τῷ Κυρίῳ ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε» Λευϊτικό 23: 5-8

            Σύμφωνα με τα ανωτέρω, την 14^η ημέρα του Πρώτου μηνός «πρὸς ἑσπέραν» εσφάζετο ο Πασχάλιος Αμνός. Τι σημαίνει η φράση «πρὸς ἑσπέραν» ; Σημαίνει προς την Δύση του Ηλίου. Δηλαδή πριν την δύση του Ηλίου της 14^ης ημέρας που σημαίνει την αρχή της 15^ης. Η Γραφή έχει και την φράση « ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν». Δηλαδή η σφαγή του Αμνού εγίνετο το χρονικό διάστημα από την στιγμή που ο Ήλιος άρχιζε να κλίνει προς την Δύση από το μεσουράνημα έως την τελική Δύση του. Έτσι τελείωνε η εορτή της 14^ης ημέρας του Πρώτου μηνός (του μηνός Αβίβ / Νισάν). «θύσεις τὸ πάσχα ἑσπέρας πρὸς δυσμὰς ἡλίου» Δευτερονόμιον 16:6

            Η 15^η ημέρα του Πρώτου μηνός που άρχιζε με την Δύση του Ηλίου της 14^ης αποτελούσε την πρώτη ημέρα της επταήμερης εορτής των ΑΖΥΜΩΝ. Ο Πασχάλιος Αμνός εσφάζετο πριν την Δύση-«πρὸς ἑσπέραν»-της 14^ης  ημέρας  που σηματοδοτούσε αυτή η Δύση την αρχή της 15^ης. Η βρώση του Αμνού που συνοδεύονταν με πικρά χόρτα και άζυμους άρτους γίνονταν  αυτή την νύχτα μετά δηλαδή το εσπέρας-  «καὶ φάγονται τὰ κρέα τῇ νυκτὶ ταύτῃ· ὀπτὰ πυρὶ καὶ ἄζυμα ἐπὶ πικρίδων ἔδονται». Η βρώση λοιπόν του Πασχάλιου Αμνού γίνονταν με την έναρξη της 15^ης ημέρας. Δηλαδή η σφαγή και η βρώση του Αμνού γίνονταν όχι την ίδια ημέρα, αλλά η σφαγή γίνονταν προς το τέλος της 14^ης ημέρας και η βρώση (μαζί με Άζυμα και πικρά χόρτα), στην αρχή της 15^ης ημέρας.

«ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα ἕως ἡμέρας μιᾶς καὶ εἰκάδος τοῦ μηνός, ἕως ἑσπέρας.  ἑπτὰ ἡμέρας ζύμη οὐχ εὑρεθήσεται ἐν ταῖς οἰκίαις ὑμῶν»

            Η φράση «ἐναρχόμενοι τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα» δεν σημαίνει ότι την 14^η ημέρα έτρωγαν Άζυμα. Διότι τα Άζυμα τα έτρωγαν «ἀφ᾿ ἑσπέρας» από την Δύση δηλαδή του Ηλίου που σήμαινε την έναρξη της 15^ης ημέρας. Η φράση δηλαδή είναι όμοια με την φράση από το παράδειγμα της εορτής του Εξιλασμού που δώσαμε:  «ἀπὸ ἐνάτης τοῦ μηνός, ἀπὸ ἑσπέρας ἕως ἑσπέρας σαββατιεῖτε τὰ σάββατα ὑμῶν» που αφορά την ημέρα του Εξιλασμού (10^η ημέρα του Εβδόμου μηνός). Το ειδικό Σάββατο του Εξιλασμού ήταν ΜΙΑ ημέρα – η 10η ημέρα του Έβδομου μηνός- η οποία άρχιζε «ἀπὸ ἑσπέρας» της 9^ης ημέρας του Εβδόμου μηνός. Έτσι και η ΕΠΤΑΗΜΕΡΗ εορτή των Αζύμων άρχιζε την 15^η ημέρα του Πρώτου μηνός «ἀφ᾿ ἑσπέρας» της 14^ης ημέρας και έληγε την εσπέρα της  21^ης ημέρας του Πρώτου μηνός. Τα Άζυμα τα έτρωγαν 7 ημέρες (15-21 του πρώτου μηνός) όχι 8 ημέρες (14-21 του Πρώτου μηνός)- «ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε». Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια ότι η εσπέρα από την οποία άρχιζε η βρώση των Αζύμων –« ἀφ᾿ ἑσπέρας ἔδεσθε ἄζυμα»- είναι η εσπέρα με την οποία τελείωνε η 14^η ημέρα και όχι η εσπέρα με την οποία άρχιζε !

            « ἐν τῷ πρώτῳ μηνὶ ἐν τῇ τεσσαρεσκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνός, ἀνὰ μέσον τῶν ἑσπερινῶν πάσχα τῷ Κυρίῳ.  καὶ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ ἡμέρᾳ τοῦ μηνὸς τούτου ἑορτὴ τῶν ἀζύμων τῷ Κυρίῳ· ἑπτὰ ἡμέρας ἄζυμα ἔδεσθε.  καὶ ἡμέρα ἡ πρώτη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε·  καὶ προσάξετε ὁλοκαυτώματα τῷ Κυρίῳ ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ἡ ἡμέρα ἡ ἑβδόμη κλητὴ ἁγία ἔσται ὑμῖν, πᾶν ἔργον λατρευτὸν οὐ ποιήσετε» Λευϊτικό 23: 5-8

            Η πρώτη και η έβδομη ημέρα της επταήμερης εορτής των Αζύμων, (δηλαδή η 15^η ημέρα του Πρώτου μηνός και η 21^η ημέρα του ίδιου μήνα) είναι Ειδικά Σάββατα όπως η ημέρα του Εξιλασμού που είδαμε προηγουμένως. Να σημειωθεί παρακαλώ πολύ το Ειδικό Σάββατο της 15^ης ημέρας του Πρώτου μηνός.

ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ

Επειδή ο Πασχάλιος Αμνός που σφάζονταν την 14^η ημέρα (Ημέρα του Πάσχα) τον έτρωγαν την αμέσως επόμενη ημέρα 15^η – πρώτη ημέρα από τις επτά ημέρες εορτής και  βρώσεως των Αζύμων- οι δύο εορτές, (Πάσχα- Άζυμα), έγιναν ΜΙΑ εορτή ! Δηλαδή το διάστημα των 8 ημερών (14-21 του Πρώτου μηνός) θεωρήθηκε μία ενιαία εορταστική περίοδος που ονομαζόνταν ΠΑΣΧΑ ή ΑΖΥΜΑ.

« Τῇ δὲ πρώτῃ τῶν ἀζύμων προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ ᾿Ιησοῦ λέγοντες αὐτῷ· ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ πάσχα;» Ματθαίος 26:17

« Καὶ τῇ πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον, λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· ποῦ θέλεις ἀπελθόντες ἑτοιμάσωμεν ἵνα φάγῃς τὸ πάσχα;» Μάρκος 14:12

«Ηγγιζε δὲ ἡ ἑορτὴ τῶν ἀζύμων ἡ λεγομένη πάσχα» Λουκάς 22:1

«῏Ηλθε δὲ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ἐν ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ πάσχα» Λουκάς 22:7

Όπως βλέπουμε ως  «πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων» και «ἡμέρα τῶν ἀζύμων» ονομάζεται η ημέρα κατά την οποία «τὸ πάσχα ἔθυον». Το Πάσχα όμως εθύετο την 14^η ημέρα «προς εσπέραν» και όχι την 15^η ημέρα. Δηλαδή η φράση «πρώτῃ ἡμέρᾳ τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον» αναφέρεται όχι στην πρώτη ημέρα βρώσης των Αζύμων (15^η του μηνός Αβίβ/ Νισάν) αλλά στην πρώτη ημέρα της ενιαίας εορταστικής περιόδου του Πάσχα και των Αζύμων, δηλαδή στην 14^η  ημέρα του μηνός Αβίβ/ Νισάν προς το εσπέρας της οποίας «τὸ πάσχα ἔθυον»! Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της παρερμηνείας των αιρετικών. Ο λόγος επαναλαμβάνω, που οι δύο εορτές (Πάσχα- Άζυμα),  θεωρούνταν την εποχή του Χριστού ως ενιαία εορτή, είναι το ότι την ημέρα του Πάσχα (14^η Νισάν), εθύετο ο Πασχάλιος Αμνός, ΠΡΙΝ την Δύση του Ηλίου και την ΝΥΧΤΑ που ακολουθούσε την Δύση, δηλαδή στην αρχή της 15^ης Νισάν έτρωγαν τον Αμνό μαζί με Άζυμα.

ΕΦΑΓΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟ ;;;

« ᾿Εκάλεσε δὲ Μωυσῆς πᾶσαν γερουσίαν υἱῶν ᾿Ισραὴλ καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀπελθόντες λάβετε ὑμῖν αὐτοῖς πρόβατον κατὰ συγγενείας ὑμῶν καὶ ΘΥΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ. λήψεσθε δὲ δέσμην ὑσσώπου, καὶ βάψαντες ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ παρὰ τὴν θύραν καθίξετε τῆς φλιᾶς καὶ ἐπ᾿ ἀμφοτέρων τῶν σταθμῶν ἀπὸ τοῦ αἵματος, ὅ ἐστι παρὰ τὴν θύραν· ὑμεῖς δὲ ΟΥΚ ΕΞΕΛΕΥΣΕΣΘΕ ΕΚΑΣΤΟΣ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΩΣ ΠΡΩΪ» Έξοδος 12:21-22

« ᾿Εσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. …. Καὶ ὑμνήσαντες ΕΞΗΛΘΟΝ εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν.Τότε λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πάντες ὑμεῖς σκανδαλισθήσεσθε ἐν ἐμοὶ ἐν τῇ ΝΥΚΤΙ ΤΑΥΤΗ, γέγραπται γάρ, πατάξω τὸν ποιμένα, καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης» Ματθαίος 26:26-31

 « καὶ λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν λέγω σοι ὅτι σὺ ΣΗΜΕΡΟΝ ἐν τῇ ΝΥΚΤΙ ΤΑΥΤΗ ΠΡΙΝ ἢ δὶς ΑΛΕΚΤΟΡΑ ΦΩΝΗΣΑΙ τρὶς ἀπαρνήσῃ με» Μάρκος 14:30

 « καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς. λέγει οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὃ ποιεῖς, ποίησον τάχιον. τοῦτο δὲ οὐδεὶς ἔγνω τῶν ἀνακειμένων πρὸς τί εἶπεν αὐτῷ· τινὲς γὰρ ἐδόκουν, ἐπεὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχεν ὁ ᾿Ιούδας, ὅτι λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς, ΑΓΟΡΑΣΟΝ ὧν χρείαν ἔχομεν ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ, ἢ τοῖς πτωχοῖς ἵνα τι δῶ. λαβὼν οὖν τὸ ψωμίον ἐκεῖνος εὐθέως ΕΞΗΛΘΕΝ· ἦν δὲ ΝΥΞ» Ιωάννης 13:27-30

 Ο Ιησούς δεν έφαγε Νομικό Πάσχα στο τελευταίο Δείπνο με τους Μαθητές του. Συνεπώς ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΑΖΥΜΟ ΑΡΤΟ ΑΛΛΑ ΕΝΖΥΜΟ. Οι συμμετέχοντες στην βρώση του Νομικού Πάσχα δεν επιτρεπόνταν να βγούν πριν το ξημέρωμα από την οικία στην οποία βρίσκονταν. Ο Ιησούς όμως και οι Μαθητές και ο Ιούδας βγήκαν την νύχτα . Και αυτοί οι Ιουδαίοι που τον συνέλαβαν βγήκαν επίσης και τον βρήκαν στην ύπαιθρο. Κατά την νύχτα της βρώσεως του Νομικού Πάσχα δεν γίνονταν αγοραπωλησίες γιατί ήταν Ειδικό Σάββατο. Όμως οι Μαθητές νόμιζαν ότι ο Ιούδας θα πήγαινε για να αγοράσει πράγματα για την Εορτή. Άρα η Εορτή δεν είχε αρχίσει ακόμη. Οι αγορές για μία εορτή γίνονται πριν την εορτή, όχι όταν το δείπνο έχει τελειώσει και τα μαγαζιά είναι κλειστά λόγω Ειδικού Σαββάτου. ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΝ ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΡΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΑΖΥΜΑ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ – ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΥΟΝΤΑΝ Ο ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΜΝΟΣ- « ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ· ἦν δὲ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς ᾿Ιουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν» Ιωάννης 19:13-14

«ΠΡΟ δὲ τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐλήλυθεν αὐτοῦ ἡ ὥρα ἵνα μεταβῇ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου πρὸς τὸν πατέρα, ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς. καὶ δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ᾿Ιούδα Σίμωνος ᾿Ισκαριώτου ἵνα αὐτὸν παραδῷ» Ιωάννης 13:1-2

Ο Μυστικός Δείπνος έγινε ΠΡΟ της εορτής του Πάσχα. Πού λοιπόν βρήκε τα άζυμα ο Χριστός;;;

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ – « ᾿Οψίας δὲ γενομένης ἀνέκειτο μετὰ τῶν δώδεκα» Ματθαίος 26:20. ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΕΓΙΝΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΔΥΣΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ.....

« Καὶ ἀγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναῖον, ἐρχόμενον ἀπ᾿ ἀγροῦ, τὸν πατέρα ᾿Αλεξάνδρου καὶ Ρούφου, ἵνα ἄρῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» Μάρκος 15:21

Ο Σίμων ο Κυρηναίος όταν τον αγγάρευσαν οι Ρωμαίοι να σηκώσει τον Σταυρό του Ιησού επέστρεφε από τον αγρό ! Άρα η ημέρα της Σταύρωσης δεν ήταν η ημέρα της 15^ης Νισάν που είναι Ειδικό Σάββατο κατά το οποίο απαγορεύονται οι αγροτικές εργασίες. Το Νομικό Πάχα όπως δείξαμε, το έτρωγαν στην αρχή της 15^ης Νισάν – την νύχτα πριν το ξημερωμα.

« καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ» Μάρκος 15:46

Ο Ιωσήφ ο Αριμαθαίος αγόρασε σινδόνα για να ενταφιάσει τον Ιησού. Πράγμα που δεν θα μπορούσε να κάνει αν η ημέρα του θανάτου του Ιησού Χριστού ήταν η 15^η Νισάν (Ειδικό Σάββατο- αργία – απαγόρευση αγορών και πωλήσεων) .

« Κατακολουθήσασαι δὲ αἱ γυναῖκες, αἵτινες ἦσαν συνεληλυθυῖαι αὐτῷ ἐκ τῆς Γαλιλαίας, ἐθεάσαντο τὸ μνημεῖον καὶ ὡς ἐτέθη τὸ σῶμα αὐτοῦ,  ὑποστρέψασαι δὲ ἡτοίμασαν ἀρώματα καὶ μύρα. καὶ τὸ μὲν σάββατον ἡσύχασαν κατὰ τὴν ἐντολήν» Λουκάς 23:55-56

Η Γραφή λέγει ότι οι γυναίκες ετοίμασαν πρώτα τα αρώματα και κατόπιν «τὸ μὲν σάββατον ἡσύχασαν κατὰ τὴν ἐντολήν». Αυτό επίσης δείχνει ότι οι γυναίκες την ημέρα της Σταύρωσης δεν ησύχαζαν (άρα δεν ήταν αργία – Ειδικό Σάββατο 15^ης Νισάν). Οι απαγορεύσεις για τα Ειδικά και τα Εβδομαδιαία Σάββατα ήταν οι ίδιες, όχι διαφορετικές. Οι γυναίκες σέβονταν τον Νόμο και ησύχασαν το Εβδομαδιαίο Σάββατο που ακολουθούσε την ημέρα της Σταύρωσης. Δεν ησύχαζαν  την ημέρα της Σταύρωσης διότι η ημέρα αυτή δεν ήταν ούτε εβδομαδιαίο ούτε Ειδικό Σάββατο- 15^η Νισάν.

«ἀνέκειτο μετὰ τῶν δώδεκα» Ματθαίος 26:20 ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΤΡΩΓΑΝ ΑΝΑΚΕΙΜΕΝΟΙ !!! ΑΛΛΑ ΕΤΟΙΜΟΙ ΠΡΟΣ ΦΥΓΗΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ- « οὕτω δὲ φάγεσθε αὐτό· αἱ ὀσφύες ὑμῶν περιεζωσμέναι, καὶ τὰ ὑποδήματα ἐν τοῖς ποσὶν ὑμῶν, καὶ αἱ βακτηρίαι ἐν ταῖς χερσὶν ὑμῶν· καὶ ἔδεσθε αὐτὸ μετὰ σπουδῆς· πάσχα ἐστὶ Κυρίῳ» Έξοδος 12:11 ΑΡΑ ΔΕΝ ΕΦΑΓΕ ΝΟΜΙΚΟ ΠΑΣΧΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ.

« ῎Αγουσιν οὖν τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τοῦ Καϊάφα εἰς τὸ πραιτώριον· ἦν δὲ πρωΐ· καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» Ιωάννης 18:28

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, το πρωΐ  μετά τον Δείπνο, ο Ιησούς μεταφέρθηκε στον Πιλάτο. Όμως οι κατήγοροι του Χριστού Αρχιερείς δεν εισήλθαν προς τον Πιλάτο για να μην μιανθούν αλλά να μπορέσουν να φάνε το Πάσχα.Άρα ο Ιησούς δείπνησε με τους μαθητές του μία νύχτα πριν το Πασχάλιο δείπνο, άρα δεν υπήρχαν Άζυμοι άρτοι για να χρησιμοποιήσει !

Μερικοί πονηροί αιρετικοί, παρερμηνεύουν ως εξής το εδάφιο αυτό προκειμένου να υποστηρίξουν ότι ο Ιησούς έφαγε Νομικό Πάσχα και συνεπώς έκανε χρήση Άζυμου άρτου. Ισχυρίζονται ότι η φράση «ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ' ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα» δεν αφορά την βρώση του Πασχάλιου Αμνού η οποία είχε δήθεν γίνει τη παρελθούσα νύχτα, αλλά αφορά την βρώση της  θυσίας του Πάσχα που γίνονταν όταν είχε ξημερώσει η 15^η Νισάν μετά την νυχτερινή βρώση του Πασχαλίου Αμνού. Η θυσία αυτή είναι γνωστή με το όνομα Chagigah !!! Αυτή η άποψη ανατρέπεται εύκολα και αυτό διότι αν οι Ιουδαίοι ομιλούσαν για την Chagigah και όχι τον Πασχάλιο Αμνό, με δεδομένο ότι ο Ιησούς έφαγε (όπως λέγουν οι αιρετικοί) Νομικό Πάσχα, καταλήγουμε και πάλι στην άτοπη ημερομηνία Σταύρωσης της 15^ης Νισάν (που οι Ιουδαίοι θα έτρωγαν την Chagigah)  που είναι ειδικό Σάββατο – αργία όπου τα αναφερόμενα περιστατικά της αγοράς σινδόνας, επιστροφής του Σίμωνα του Κυρηναίου από τον αγρό και της ετοιμασίας των αρωμάτων δεν θα μπορούσε να γίνει…!

Ο Ιησούς Χριστός δεν έφαγε Νομικό Πάσχα, συνεπώς δεν έκανε χρήση Αζύμων. Σταυρώθηκε την 14^η Νισάν.Ο Αμνός του Θεού πέθανε την ώρα που στον Ναό σφαγιάζονταν οι Πασχάλιοι Αμνοί.

 

 Η ΚΑΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

            Οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν πλανεμένα ότι δήθεν ο Ιούδας είχε αποχωρήσει από το δείπνο όταν ο Ιησούς παρέδωσε στους μαθητές του το Σώμα και το Αίμα του. (Οι Χιλιαστές και όλοι γενικώς οι αιρετικοί Προτεστάντες αρνούνται ότι ο ένζυμος άρτος μεταβάλλεται σε Σώμα Χριστού και ο οίνος σε Αίμα Χριστού. Θεωρούν τον άρτο και τον οίνο ως σύμβολα – εμβλήματα. Για το θέμα αυτό όμως στην επόμενη ενότητα).Πιστεύουν λοιπόν ότι ο Ιούδας ότι είχε φύγει και δεν έλαβε από τα «εμβλήματα» όπως τα ονομάζουν γιατί δεν ανήκει στους 144000 χρισμένους που μόνο αυτοί έχουν υποτίθεται το δικαίωμα να λάβουν από τα «εμβλήματα» !!!. Τι λέγει όμως η Γραφή ;

« καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν.  ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον.  πλὴν ἰδοὺ ἡ χεὶρ τοῦ παραδιδόντος με μετ᾿ ἐμοῦ ἐπὶ τῆς τραπέζης» Λουκάς 22:19-21

« καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες·  τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.» Ματθαίος 26:27-28

« καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς, καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ πάντες» Μάρκος 14:23

Ο ίδιος ο Ιησούς λέγει ότι ο Ιούδας ήταν παρών ! Εκτός αν οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν στα σοβαρά ότι ο Ιούδας είχε όντως φύγει και είχε ξεχάσει το χέρι του πάνω στο τραπέζι !!!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΕΛΑΒΑΝ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΟΧΙ ΣΥΜΒΟΛΑ

« καὶ δεξάμενος τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας εἶπε· λάβετε τοῦτο καὶ διαμερίσατε ἑαυτοῖς·  λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ πίω ἀπὸ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου ἕως ὅτου ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔλθῃ.  καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν.  ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον» Λουκάς 22:17-20

Ο ακριβής Λουκάς διευκρινίζει ότι την φράση  «οὐ μὴ πίω ἀπὸ τοῦ γενήματος τῆς ἀμπέλου» ο Ιησούς την είπε για τον οίνο κατά την διάρκεια του Δείπνου και όχι για εκείνον τον οίνο που μετέβαλλε σε Αίμα του «μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐν τῷ αἵματί μου, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν ἐκχυνόμενον». Αυτό το τονίζουμε διότι οι αιρετικοί προσπαθούν να πουν ότι ο Ιησούς δεν έδωσε το Αίμα του στους μαθητές αλλά «γέννημα αμπέλου»!!! Να διαβάζουν προσεκτικότερα την Βίβλο οι αιρετικοί. Ο Ιησούς κατά τον Δείπνο εδωσε γέννημα αμπέλου και «μετὰ τὸ δειπνῆσαι» έδωσε Αίμα.

« ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις.  ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.  καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι' ἐμέ» Ιωάννης 6:55-57

Αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο χωρίο στο οποίο συντρίβεται η αίρεση η διδάσκουσα ότι ο Ιησούς Χριστός έδωσε σύμβολα στους μαθητές του. Ο ίδιος ο Ιησούς λέγει ότι η σάρκα του είναι ΑΛΗΘΙΝΗ ΤΡΟΦΗ και το αίμα του ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΤΟ. Αυτό σημαίνει ότι η σάρκα του τρώγεται αληθινά και το αίμα του πίνεται αληθινά όχι με συμβολική έννοια ! Καμία αληθινή τροφή και κανένα αληθινό ποτό δεν το τρώμε και το πίνουμε συμβολικά αλλά αληθινά. Αν μία τροφή δεν τρώγεται αληθινά τότε δεν είναι αληθινή τροφή αλλά συμβολική. Το Σώμα όμως του Ιησού και το τίμιο Αίμα του είναι αληθώς βρώσις και πόσις !  Μάλιστα ο Ιησούς Χριστός προσθέτει την φράση «ὁ τρώγων με», δείχνοντας και με αυτή την φράση ότι πράγματι το Σώμα και το Αίμα του τρώγονται. Επιπλέον η φράση «ὁ τρώγων με» δείχνει και κάτι άλλο. Μας δείχνει ότι τρώγοντας την σάρκα και πίνοντας το αίμα του Ιησού κοινωνούμε όχι απλώς με την σάρκα και το αίμα του Θεανθρώπου, αλλά με ολόκληρο τον Θεάνθρωπο. Και αυτή η κοινωνία, η θεία κοινωνία είναι σωτήρια. Διότι το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι ενωμένα με την θεία φύση του. Γιαυτό ο Ιησούς είπε: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» Ιωάννης 6:53-54.

Αυτή ακριβώς η υποστατική ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού είναι που μας  ωφελεί όταν τρώμε την σάρκα και πίνουμε το αίμα του Χριστού. Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα να την φάμε την σάρκα και να πιούμε το αίμα, αν ήταν σκέτο αίμα και σκέτη σάρκα. Θα ήταν κανιβαλισμός. Οι κανίβαλοι τρώνε αδιακρίτως σκέτη σάρκα και σκέτο αίμα ανθρώπων. Εμείς οι Ορθόδοξοι τρώμε σάρκα και αίμα υποστατικώς ενωμένα με την Θεότητα.

«τὸ πνεῦμά ἐστι τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν» Ιωάννης 6:63. Η σάρκα του Χριστού από μόνη της, όπως κάθε άλλη ανθρώπινη σάρκα δεν ωφελεί, δεν σώζει. Η σάρκα του Χριστού η υποστατικώς ενωμένη με την Θεότητά του, σώζει -  « εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» Ιωάννης 6:53.

Το να έχει κανείς ζωή εν εαυτώ είναι ασφαλώς ωφέλεια. Αφού λοιπόν «ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν» τότε πώς όταν την τρώμε θα έχουμε «ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» ; Θα έχουμε ζωή όχι εξ αιτίας αυτής καθ’ εαυτής της σάρκας μόνης, αλλά δια της θείας φύσεως της ενωμένης με την σάρκα. Και ας αφήσουν οι αιρετικοί την αποσπασματική παράθεση εδαφίων της Γραφής !

« λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» Α Κορινθίους 11:24

Ο Χριστός λέγει τούτο «ἐστι» = είναι το σώμα μου, όχι τούτο «συμβολίζει» το σώμα μου. Άλλωστε πως είναι δυνατόν ο άρτος που τεμαχίζεται, να συμβολίζει το σώμα του Ιησού το οποίο δεν τεμαχίστηκε στον Σταυρό ;  - « ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ» Ιωάννης 19:36.

« ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» Ιωάννης 6:51

Ο Ιησούς λέγει ότι ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΑΡΚΑ ΤΟΥ. Πρόκειται για ταυτολογία και όχι για συμβολισμό !

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΘΥΣΙΑ

Οι αιρετικοί λέγουν ότι η κοινωνία του σώματος και του αίματος του Ιησού δεν είναι θυσία αλλά ΑΝΑΜΝΗΣΗ θυσίας! Επιστρατεύουν μάλιστα τα εξής εδάφια τα οποία παρερμηνεύουν φρικτά :

«  καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν διδόμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» Λουκάς 22:19

« αὐτὸς δὲ μίαν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν προσενέγκας θυσίαν εἰς τὸ διηνεκὲς ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ» Εβραίους 10:12

Η Θεία Κοινωνία είναι ασφαλώς ανάμνηση αλλά είναι και Θυσία. Το ότι είναι και ανάμνηση δεν σημαίνει ότι δεν είναι Θυσία. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Για την ΘΥΣΙΑ του Πασχάλιου Αμνού λέγει η Γραφή :

« καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνον· καὶ ἑορτάσετε αὐτὴν ἑορτὴν Κυρίῳ εἰς πάσας τὰς γενεὰς ὑμῶν· νόμιμον αἰώνιον ἑορτάσετε αὐτήν» Έξοδος 12:14

Το ότι η Θυσία του Αμνού ονομάζεται «μνημόσυνον», ανάμνηση δηλαδή, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν θυσία επαναλαμβανόμενη κάθε έτος.

Οι αιρετικοί συκοφαντούν εμάς τους Ορθοδόξους ότι δήθεν επαναλαμβάνουμε την Θυσία του Χριστού ή μάλλον ότι διδάσκουμε την επανάληψη της Θυσίας του Χριστού με το να ομιλούμε για την Θυσία του Σώματος και του Αίματος που λαμβάνει χώρα στην Αγία Τράπεζα – στο  Θυσιαστήριο δηλαδή της Εκκλησίας  !

Ουδέν ψευδέστερον του αιρετικού αυτού ισχυρισμού! Διότι η Ορθοδοξία δεν διδάσκει επανάληψη της αιματηρής Θυσίας του Ιησού που έγινε στον Γολγοθά. Ο Ιησούς ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.

Τότε τι θυσία γίνεται στο θυσιαστήριο – Αγία Τράπεζα της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Και γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Θυσιαστήριο αφού η Θυσία του Ιησού, που είναι η υπέρτατη Θυσία δεν επαναλαμβάνεται ;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

« ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες» Εβραίους 13:10

« διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» Μαλαχίας 1:11

 Η θεόπνευστη Γραφή, που υποτίθεται ότι σέβονται και μελετούν οι αιρετικοί, αναφέρει ότι εμείς οι Χριστιανοί ΕΧΟΜΕΝ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ από το οποίο δεν μπορουν να ΦΑΓΟΥΝ οι Ιουδαίοι! Άρα το γεγονός ότι η Θυσία του Ιησού δεν επαναλαμβάνεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θυσιαστήριο και Θυσία… Να μας δείξουν οι αιρετικοί το θυσιαστήριο τους και την Θυσία τους την οποία ΤΡΩΓΟΥΝ !

Επίσης η Γραφή είχε προφητεύσει την ύπαρξη Θυσίας «ἐν παντὶ τόπῳ», και όχι μόνο στον Ναό του Σολομώντος. Η Θυσία του Σώματος και του Αίματος του Ιησού είναι ανώτερη από τις Νομικές θυσίες και λαμβάνει χώρα παντού. Μάλιστα όχι μόνο για Θυσία ομιλεί ο Προφήτης Μαλαχίας, αλλά και για ΘΥΜΙΑΜΑ ! Μάλιστα….! Λοιπόν αιρετικοί. Συκοφάντες της αληθινής Εκκλησίας του Θεού. ΠΟΥ είναι το θυμίαμα που προσφέρετε;

            Μερικοί φανατικοί Εκκλησιομάχοι αιρετικοί, με Χιλιαστικές απόψεις, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα λέγοντας ότι στην υποτιθέμενη χιλιετή βασιλεία του Ιησού ή σε κάποιον έσχατο καιρό  θα ανασυσταθεί  η Νομική Λατρεία !!! Και ότι δήθεν αυτή η προφητεία περί Θυσίας και Θυμιάματος δεν λαμβάνουν χώρα στην Ορθοδοξία αλλά θα γίνουν στο μέλλον ! Ξεχνούν τον Απόστολο Παύλο που μίλησε σε παροντικό χρόνο και είπε : «ἔχομεν θυσιαστήριον».

Επίσης ξεχνούν ότι « Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ' αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι;  μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται.  ἐφ' ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ' ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ.  πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε.  Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος,  ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου·  μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.  ἀθέτησις μὲν γὰρ γίνεται προαγούσης ἐντολῆς διὰ τὸ αὐτῆς ἀσθενὲς καὶ ἀνωφελές·  οὐδὲν γὰρ ἐτελείωσεν ὁ νόμος, ἐπεισαγωγὴ δὲ κρείττονος ἐλπίδος, δι' ἧς ἐγγίζομεν τῷ Θεῷ» Εβραίους 7:11-19

Οι Νομικές θυσίες ήταν τύποι της Θυσίας του Ιησού και ουδένα ετελείωσαν. Η προηγούμενη εντολή για την Νομική λατρεία αθετήθηκε διότι ήταν ασθενής και ανωφελής- ήταν τύπος. Και η Ιερωσύνη μετετέθη (δεν καταργήθηκε κακόμοιροι αιρετικοί…). Πώς λοιπόν ο Θεός προφητεύει ότι το ασθενές και ανωφελές θα επιστρέψει στο μέλλον ;;; Στο μέλλον δηλαδή η Θυσία του Χριστού θα χάσει την αξία της;;;; Συνέλθετε και αλλάξτε πορεία.

Άλλοι πλανεμένοι λέγουν  ότι η προφητεία του Μαλαχία για ΘΥΣΙΑ και ΘΥΜΙΑΜΑ αφορά την λατρεία που ο Αντίχριστος θα συστήσει!!! Ασφαλώς και ο Αντίχριστος θα συστήσει λατρεία, αλλά όχι αυτή για την οποία κάνει λόγο ο Μαλαχίας –« διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» Μαλαχίας 1:11 Η Θυσία «ἐν παντὶ τόπῳ» και το Θυμίαμα δεν αφορούν τον Αντίχριστο, διότι η λατρεία του Αντιχρίστου δεν δοξάζει και δεν μεγαλύνει το όνομα του Κυρίου !

Η ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«καὶ προσφέρειν σοι τὴν φοβερὰν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν» (Ευχή Θείας Λειτουργίας).

            Εάν οι αιρετικοί μελετούσαν τις Ευχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας που ομιλούν για ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ ΘΥΣΙΑ, δεν θα την συκοφαντούσαν ως δήθεν διδάσκουσα την επανάληψη της Θυσίας του Ιησού. Η Θυσία του Γολγοθά δεν ήταν αναίμακτη, ήταν αιματηρότατη ! Οι συκοφαντίες των αιρετικών δείχνουν ποίος είναι ο πατέρας τους- ο Διάβολος.

Θα εξηγήσω όσο απλούστερα γίνεται την αναίμακτη Θυσία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου που τελεί η Εκκλησία στο ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ που έχουμε.

 Ας πάρουμε για παράδειγμα την θυσία ενός αρνίου στα πλαίσια του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Το αρνίο πριν θυσιασθεί, πριν δηλαδή πάνω στο θυσιαστήριο ο Ιερέας του κόψει τον λαιμό, είναι ένα απλό συνηθισμένο αρνίο. Μετά το κόψιμο του λαιμού το αρνίο γίνεται θύμα, αφιερωμένο στον Γιαχβέ. Δεν είναι πλέον ένα απλό αρνίο. Δηλαδή η θυσία έχει την έννοια της ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ. Το αρνίο δια του κοψίματος του λαιμού του από τον Ιερέα γίνεται θύμα –αφιέρωμα στον Θεό.

Ομοίως κατά την αναίμακτη Θυσία- Μεταβολή που γίνεται στο Ορθόδοξο Θυσιαστήριο, ο ένζυμος Άρτος και ο Οίνος, δια των ευχών του Ιερέα γίνονται Σώμα και Αίμα Χριστού. Γίνονται το Σώμα το ίδιο που Σταυρώθηκε στον Γολγοθά και το Αίμα το ίδιο που χύθηκε τότε, (όχι τώρα), στον Γολγοθά. Δεν χύνεται εκ νέου κατά την τέλεση της θυσίας πάνω στην Αγία Τράπεζα το αίμα του Ιησού. Η έκχυση του Αίματος έγινε μία φορά και για πάντα στον Γολγοθά. Ο Οίνος γίνεται πραγματικά αυτό το αίμα που χύθηκε τότε. Γι' αυτό η Θυσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέγεται ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ. Δεν αποτελεί επανάληψη της αιματηρής θυσίας του Γολγοθά, ούτε απλή ανάμνηση  αυτής. Αποτελεί ΜΕΤΑΒΟΛΗ.

« οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ.  ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» Ιωάννης 6:50-51

Ο Ιησούς δεν  είναι απλώς ο «καταβάς» αλλά και ο  «καταβαίνων» άρτος  - αυτός που διαρκώς κατεβαίνει !

Πηγή εικόνας: Ζέκιος Νικόλαος

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com

22  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Read more: http://www.egolpion.com/m_deipnos.el.aspx#ixzz2lMAPvz51

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

«Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. “Μια θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη” και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: “Όσοι πιστεύουμε στο Χριστό να κάνουμε μια θρησκεία”. “Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσο μπακίρι που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο. Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με τον χρυσό; Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρη το δόγμα”.

Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: “Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μία παρουσία”. Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά. Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, “Ιεραποστολή”, συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους. 

 Αρχίζουν μετά οι υπερζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ. και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία. Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο. Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται πνευματικά. 

Ο Κύριος όμως, όταν πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία».

Εκ του βιβλίου   «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Έκδοση: Ιερού  Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστού Ιωάννου του  Θεολόγου» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης.

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιό μας

Read more: http://www.egolpion.com/paisios_pse.el.aspx#ixzz2htYUWzRD

Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιερόθεος)

Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιερόθεος)
alopsis

Εισήγησις του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιεροθέου, ενώπιον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος την 6ην Οκτωβρίου 2005


Μακαριώτατε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι Ιεράρχαι,

Ευχαριστώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλο, Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου, και όλα τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου για την ανάθεση σε μένα να εισηγηθώ το θέμα «Η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή» σε σχέση με τον ισχύοντα νόμο, αν και θα μπορούσε αυτό το θέμα να το αναπτύξη ο Πρόεδρος της Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.
Είναι γνωστόν ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας, ως αρχιμανδρίτης, μαζί με τα μέλη της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας μας, αντιμετώπισε το θέμα της ιατρικώς υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής όταν εισαγόταν στην Ελληνική Βουλή για να ψηφισθή ως Νόμος, καθώς επίσης συνέταξε και ειδικό κείμενο για το θέμα αυτό. Τελικά, όμως, έτσι έκρινε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας μας και έπρεπε να το αποδεχθώ.
Κατ’ αρχάς σκέφθηκα να παρακαλέσω την Ιερά Σύνοδο να με απαλλάξη από την ευθύνη να αναπτύξω και να εισηγηθώ αυτό το θέμα, για πολλούς λόγους, αλλά τελικά αποδέχθηκα αυτήν την απόφαση. Και την αποδέχθηκα, γιατί ασχολούμαι από χρόνια με τέτοια βιοηθικά ζητήματα, δίδαξα το μάθημα της Βιοηθικής στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή του Λιβάνου, και πριν λάβω το έγγραφο της Ιεράς Συνόδου να εισηγηθώ το θέμα αυτό στην Ιεραρχία βρισκόταν στο τυπογραφείο σχετικό πολυσέλιδο βιβλίο μου, που θα κυκλοφορήση τις επόμενες ημέρες και θα αναφέρεται σε θέματα γενετικής μηχανικής, μοριακής βιολογίας, βιοτεχνολογίας, βιοϊατρικών ερευνών και βιοηθικής σε σχέση με την ορθόδοξη θεολογία. Επίσης, την εποχή εκείνη που γινόταν συζήτηση για το νομοσχέδιο αυτό ανέπτυξα το θέμα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής σε Συνέδριο Ιατρών και Νομικών στην Ιερά Μητρόπολή μου και παρακολούθησα όλη την συζήτηση και όλη την εξέλιξή του, καθώς επίσης ήμουν εκπρόσωπος της Εκκλησίας στο Εθνικό Συμβούλιο Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.
Το θέμα «Ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή» είναι σημαντικό, γιατί τον τελευταίο καιρό αφ’ ενός μεν η πρόοδος των βιοϊατρικών και ιατρικών ερευνών, αφ’ ετέρου δε οι σύγχρονες απαιτήσεις των ανθρώπων, που δεν έχουν παιδιά και θέλουν να αποκτήσουν με τους τρόπους που εισαγάγει η βιοϊατρική έρευνα, φέρουν το θέμα αυτό στην επικαιρότητα. Επίσης, οι βιοηθικές επιτροπές προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα αυτό, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται να το αντιμετωπίση και η θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας για ποιμαντικούς λόγους.
Θα διαιρέσω το θέμα σε πέντε επί μέρους ενότητες. Στην πρώτη θα γίνη λόγος για την αναγκαιότητα της αντιμετωπίσεως τέτοιων θεμάτων μέσα από την βιοηθική. Στην δεύτερη θα εκτεθή η ιστορία της ψηφίσεως του νέου νόμου για την ανθρώπινη αναπαραγωγή. Στην τρίτη θα αναλυθή το τι περιλαμβάνει ο νέος νόμος. Στην τέταρτη ενότητα θα τονισθούν μερικές γενικές βασικές θεολογικές «αρχές» και παρατηρήσεις για τον νόμο αυτό. Και στην πέμπτη ενότητα θα υπογραμμισθή το πως η Ιερά Σύνοδος θα ενημερώση τους Χριστιανούς για το θέμα αυτό.

1. Η βιοτεχνολογία και η βιοηθική
Είναι γνωστόν ότι, όπως πολλοί έχουν παρατηρήσει, έχουμε περάσει από την βιομηχανική στην βιοτεχνολογική εποχή και αυτό είναι αποτελέσμα της συνδέσεως της ιατρικής με την σύγχρονη τεχνολογία.
Η γενετική μηχανική, η μοριακή βιολογία και γενικά οι βιοϊατρικές έρευνες που αποτελούν την νέα πρόοδο της επιστήμης, ασχολούνται με πολλά βιολογικά και γενετικά προβλήματα. Αυτό δημιούργησε και δημιουργεί μια μεγάλη έκπληξη στους επιστήμονες και επειδή υπάρχει έντονος φόβος για τρομερές εξελίξεις, γιατί πάντοτε η πρόοδος έχει ένα δυϊσμό, ως προς τα αποτελέσματα, αφού μπορεί να έχη θετικά η αρνητικά αποτελέσματα για τον άνθρωπο, γι’ αυτό οι ίδιοι οι επιστήμονες στην δεκαετία του `60 του εικοστού αιώνος ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη επιστήμη που καλείται βιοηθική.
Επομένως, η βιοηθική επιστήμη δεν δημιουργήθηκε από θρησκευομένους ανθρώπους, αλλά από τους ίδιους τους επιστήμονες, οι οποίοι θέλησαν να θέσουν φραγμούς στην έρευνα και τα αποτελέσματά της, προκειμένου να ωφελήσουν και να μη βλάψουν τους ανθρώπους.
Η επιστήμη της βιοηθικής ασχολείται με τρεις περιόδους της ζωής του ανθρώπου, σε σχέση πάντα με τις έρευνες της βιοτεχνολογίας, ήτοι την έναρξη της βιολογικής ζωής, την παράταση της βιολογικής ζωής και το τέλος της βιολογικής ζωής. Συγχρόνως ασχολείται με τις επιπτώσεις των ερευνών αυτών στο περιβάλλον στο οποίο ζη ο άνθρωπος.
Βέβαια, η βιοηθική έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, γιατί κάθε ένας που ασχολείται με βιοηθικά προβλήματα, βλέπει το θέμα μέσα από τις δικές του ηθικές αρχές. Οπωσδήποτε υπάρχουν πολλών ειδών βιοηθικές. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία που ασχολείται με τέτοια γενετικά θέματα διακρίνεται από την ιδιαίτερη θεολογία της για τον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτό μπορούμε να το αποκαλέσουμε βιοθεολογία. Είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε στο μήνυμα που εξέδωσε το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο που διοργανώθηκε το 2000 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη.
Βασικές αρχές της βιοθεολογίας είναι ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο• ότι μέσα στην κτίση υπάρχουν οι ενέργειες του Θεού• ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό και έχει ψυχή και σώμα• ότι η ουσία της ψυχής βρίσκεται ως σε όργανο στην καρδιά, οι ενέργειές της ενεργούν στο σώμα• ότι μεταξύ των ενεργειών της ψυχής είναι η νοερά και λογική ενέργεια• ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να αρκεσθή στην βιολογική ζωή, αλλά πρέπει να έχη νόημα ζωής και να αποκτήση κοινωνία με τον Θεό• ότι ο Θεός δίδει την ζωή στον άνθρωπο και Αυτός την λαμβάνει• ότι η ψυχή υπάρχει και μετά τον θάνατο του σώματος• και ότι θα γίνη ανάσταση των νεκρών και ανακαίνιση όλης της κτίσεως.Θεωρώ ότι η ορθόδοξη θεολογία, αντιμετωπίζοντας τέτοια σοβαρά ζητήματα, πρέπει να διακρίνεται από τρεις βασικές προϋποθέσεις:
Η πρώτη ότι δεν πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση με την επιστήμη, γιατί δεν πρέπει να φθάσουμε στην εποχή που η θεολογία της Δύσεως, κατά τον Μεσαίωνα, ταυτιζόταν με την μεταφυσική, ήλθε σε σύγκρουση με τις αναπτυσσόμενες φυσικές επιστήμες της εποχής εκείνης. Η θεολογία της Δύσεως που ταυτιζόταν με την μεταφυσική, δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, απόρροια των οποίων ήταν η αναγέννηση, και ο διαφωτισμός. Άλλος είναι ο ρόλος της ορθοδόξου θεολογίας και άλλος ο ρόλος της επιστήμης. Βεβαίως και η επιστήμη δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη στις έρευνές της, αλλά οι ίδιοι οι επιστήμονες πρέπει να θέτουν φραγμούς και όρια. Ακριβώς αυτόν τον ρόλο διαδραματίζει η επιστήμη της βιοηθικής και οι διάφοροι Παγκόσμιοι Οργανισμοί που προσπαθούν, όσο μπορούν, να θέτουν τα αναγκαία κάθε φορά όρια, ώστε οι νέες αποκαλύψεις να βοηθήσουν τον άνθρωπο και όχι να τον καταστρέψουν. Το ότι η ορθόδοξη θεολογία δεν πρέπει να έρχεται σε σύγκρουση με την επιστήμη, δεν σημαίνει ότι θα αποδέχεται η ίδια, χωρίς προϋποθέσεις, όλες τις επιστημονικές έρευνες, παρακάμπτοντας τον εαυτό της.
Η δεύτερη είναι ότι η ορθόδοξη θεολογία δεν πρέπει να εμπλακή σε λεπτομέρειες, σε τέτοια γενετικά ζητήματα, που μπορούν να βλάψουν την ίδια την θεολογία. Θα πρέπη να εκθέτη τις βασικές θεολογικές «αρχές» πάνω σε διάφορα γενετικά θέματα που ανακύπτουν, κυρίως για την ποιμαντική καθοδήγηση των μελών της. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπη να βλέπη βαθύτερα τα θέματα, δηλαδή θα τονίζη ποιά είναι η οντολογία του ανθρώπου, ποιό είναι το νόημα της ζωής του και πως μπορεί κανείς θεολογικά να αντιμετωπίζη διάφορα προβλήματα, που συνδέονται με την βιολογική του ζωή.
Η τρίτη προϋπόθεση είναι ότι, ενώ ο λόγος της Εκκλησίας θα είναι θεολογικός και ποιμαντικός, δεν θα είναι δεσμευτικός για την ανθρώπινη ελευθερία. Η Εκκλησία θα θέτη τις θεολογικές βάσεις, θα βοηθά τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τα θέματα του ανθρωπίνου βίου εκκλησιαστικά και θεολογικά, αλλά δεν θα παραβιάζη την ελευθερία τους. Και αν κάποτε ο άνθρωπος, παρασυρόμενος από διάφορα γεγονότα, τα πάθη και την εσωτερική του επιθυμία, αμαρτάνη, τότε η Εκκλησία θα τον παρηγορή και κυρίως με την μετάνοια και την όλη εκκλησιαστική ποιμαντική της θα θεραπεύη τα τραύματά του.
Μέσα από αυτά τα πλαίσια βλέπω τον ρόλο της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση κρισίμων θεμάτων, όπως και την περίπτωση που μελετάμε, ήτοι την ιατρικώς υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή και τις νέες μεθόδους που εισάγει η σύγχρονη επιστήμη και οι νομοθετικές ρυθμίσεις που γίνονται στο οικογενειακό δίκαιο.

2. Η ιστορική αναδρομή για το νομοσχέδιο
Το θέμα της ανθρώπινης αναπαραγωγής - εξωσωματικής γονιμοποίησης από απόψεως βιοηθικής, εντάσσεται στα ζητήματα που ανήκουν στον τομέα της αρχής της βιολογικής ζωής και είναι γνωστό με τον όρο αναπαραγωγικές τεχνολογίες. Με τον όρο αυτό εννοούμε όλες εκείνες τις μεθόδους που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση της στειρότητος, την εμβρυϊκή διάγνωση και τον προγεννητικό έλεγχο.
Με την ιατρικώς υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή, όπως και η φράση το εννοεί, επιδιώκεται η αντιμετώπιση της στειρότητος, και επιδιώκεται να αποκτήσουν τα ανδρόγυνα παιδιά, όταν δεν μπορούν, είτε ο άνδρας είτε η γυναίκα, να το κάνουν με τον φυσικό τρόπο. Πρόκειται για την τεχνική της σπερματέγχυσης και για την γονιμοποίηση του ωαρίου έξω από το σώμα της γυναικός και μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα, και αυτό ονομάζεται εξωσωματική γονιμοποίηση η γονιμοποίηση in vitro. Τελευταία αυτή η δυνατότητα εκφράζεται με πολλές παραλλαγές και αναφύονται πολλά ηθικά, κοινωνικά, νομικά, αλλά και θεολογικά διλήμματα, μερικά από τα οποία θα εντοπισθούν πιο κάτω.
Στο θέμα της ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή υπάρχει μια σημαντική επιστημονική μελέτη του κ. Βασιλείου Φανάρα, την οποία υπέβαλε στην Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, ως διδακτορική διατριβή, με τίτλο «Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, ηθικοκοινωνική προσέγγιση».
Στην ενδιαφέρουσα αυτή επιστημονική μελέτη, η οποία κατά την άποψή μου είναι η μοναδική στο είδος της, ανευρίσκουμε σημαντικά σημεία, όπως για παράδειγμα τι είναι υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, ποιές είναι οι μέθοδοι με τις οποίες γίνεται, ποιές είναι οι συνέπειες από την εφαρμογή της και ποιά είνα τα νομικά, ηθικά, κοινωνικά και θεολογικά προβλήματα που αναφύονται με την χρήση της.
Για να διαπιστωθή η αξία της μελέτης, απλώς θα παραθέσω τα οκτώ κεφάλαιά της. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται λόγος για το ανθρώπινο έμβρυο στην Χριστιανική παράδοση. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται το θέμα της στειρότητας και της ατεκνίας στην ιουδαϊκο-χριστιανική παράδοση. Στο τρίτο κεφάλαιο αναπτύσσεται το θέμα της στειρότητας και της υιοθεσίας. Στο τέταρτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και οι μέθοδοι με τις οποίες πραγματοποιείται. Στο πέμπτο κεφάλαιο περιγράφεται το φαινόμενο της δανεικής μητρότητας. Στο έκτο κεφάλαιο εκτίθενται οι συνέπειες από την εφαρμογή της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Στο έβδομο κεφάλαιο παρατίθενται τα ηθικά ερωτήματα και οι σύγχρονες θεολογικές απόψεις για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τόσο των ορθοδόξων μελετητών και συγγραφέων (εδώ, μεταξύ των άλλων, εκτίθενται οι απόψεις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου, του Σεβ. Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Χρυσοστόμου και του νυν Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου), όσο και των ετεροδόξων Εκκλησιών. Τέλος στο όγδοο κεφάλαιο αναπτύσσεται το θέμα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής από πλευράς ορθοδόξου χριστιανικής ηθικής. Ο επίλογος και τα συμπεράσματα της μελέτης δίδουν μια συνολική εικόνα του προβλήματος αυτού.
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής προσπάθησαν κατά καιρούς να αντιμετωπίσουν το θέμα της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής νομοθετικά. Και στην Ελλάδα πρόσφατα θεσπίσθηκε ένα νέο κεφάλαιο - όγδοο Κεφάλαιο - στο Τέταρτο βιβλίο του Αστικού Κώδικα (Οικογενειακό Δίκαιο), στο οποίο ρυθμίζεται νομοθετικά η ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή, καθώς επίσης ρυθμίζονται και οι επιπτώσεις της τεχνητής γονιμοποίησης στο δίκαιο της συγγένειας. Είναι ευνόητο ότι με την υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή, δημουργούνται πολλά θεολογικά, ηθικά, οικογενειακά, κοινωνικά και νομικά προβλήματα, στα οποία πρέπει να δοθούν λύσεις.
Πράγματι, την 22α Νοεμβρίου 2001 συστήθηκε μια νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, χωρίς να γίνη αυτό ευρύτερα γνωστό, στην οποία Επιτροπή συμμετείχαν κυρίως αστικολόγοι, για την μελέτη του θέματος. Η Επιτροπή αυτή την 23η Απριλίου 2002, μετά από έξι μήνες, υπέβαλε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης σχέδιο νόμου με τον τίτλο «Ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή». Το νομοσχέδιο αυτό κατατέθηκε στην Βουλή την 12η Σεπτεμβρίου 2002 προκειμένου να συζητηθή και ψηφισθή στο Γ’ Θερινό τμήμά της.
Διαβάζοντας κανείς τόσο το νομοσχέδιο όσο και την εισηγητική έκθεση βλέπει τα νέα μέτρα τα οποία προτείνονταν να εισαχθούν στον αστικό μας κώδικα. Αποκαλυπτικότερη των προθέσεων του νομοθέτη είναι η εισηγητική έκθεση που θα δούμε πιο κάτω και η οποία παρέχει τις απαραίτητες εξηγήσεις.
Αυτό, όταν δημοσιοποιήθηκε, προκάλεσε έκπληξη σε Κληρικούς και Χριστιανούς. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλαδος την 16η Σεπτεμβρίου 2002 εξέδωσε Δελτίο Τύπου στο οποίο καταγράφονταν τα νέα μέτρα που εισηγούνταν με το νομοσχέδιο αυτό και υπογράμμιζε το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν τέτοια σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίζωνται μόνον από μια επιτροπή αστικολόγων, χωρίς να κληθούν να συμμετάσχουν στην συζήτηση και άλλοι εμπλεκόμενοι φορείς, μεταξύ των οποίων και η Εκκλησία που ασχολείται ποιμαντικά με τους ανθρώπους και την οικογένεια.
Δυναμική παρέμβαση έκανε και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος, ενώπιον πολλών πολιτικών και άλλων παραγόντων, σε μια ομιλία του στο Διεθνές Συνέδριο του Κέντρου Στήριξης Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών που γινόταν την περίοδο εκείνη την Αθήνα. Άλλωστε είχε ασχοληθή πολλά χρόνια πριν με το θέμα αυτό.
Ακόμη, η Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος σε κείμενο το οποίο υπέγραφε ο Πρόεδρός της Αρχιμ. Νικόλαος Χατζηνικολάου, νυν Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και με τίτλο «Ενημερωτικό σχόλιο στο σχέδιο Νόμου για την ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή», μετά τα εισαγωγικά σχόλια, κατέγραφε τις παρατηρήσεις της για το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.
Στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο εκδηλώθηκαν αντιδράσεις της Εκκλησίας, και συγχρόνως δημοσιεύθηκαν άρθρα για την ανάγκη να καταθέση η Ιερά Συνοδος τις προτάσεις της για το σοβαρό αυτό ζήτημα, αλλά συγχρόνως παρατηρήθηκαν και αντιδράσεις από μερικούς για την μη αναγκαιότητα της παρεμβάσεως της Εκκλησίας.
Τελικά, ο Υπουργός Δικαιοσύνης απέσυρε το νομοσχέδιο αυτό από το Γ’ Θερινό Τμήμα της Βουλής, ώστε να συζητηθή στην ολομέλειά της. Συγχρόνως κάλεσε και την Ιερά Σύνοδο να καταθέση τις δικές της προτάσεις.
Η Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέθεσε ένα κείμενο με τίτλο «Σχόλια – προτάσεις στο σχέδιο Νόμου για την Ιατρική υποβοήθηση στην Ανθρώπινη Αναπαραγωγή» και ο ίδιος ο Πρόεδρός της ανέπτυξε προφορικά ενώπιον της αρμοδίας Επιτροπής της Βουλής τις απόψεις της Εκκλησίας για το θέμα αυτό. Το κείμενο αυτό περιλαμβάνει τα «εισαγωγικά σχόλια», «τα θέματα ορολογίας» που παρατηρούνται στο Νομοσχέδιο και στην συνέχεια εξετάζεται κάθε άρθρο ξεχωριστά και τονίζονται τα θετικά του στοιχεία, τα σημεία που δικαιολογούν επιφυλάξεις, τα σχόλια, η νομοθεσία άλλων χώρων για κάθε άρθρο, και οι προτάσεις της Εκκλησίας.
Τελικά, το Υπουργείο Δικαιοσύνης την 5η Νοεμβρίου ανακοίνωσε μερικές -ελάχιστες- διορθωτικές τροποποιήσεις στο νομοσχέδιο. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με «ανακοινωθέν» της την 6η Νοεμβρίου λαμβάνει θέση στο θέμα αυτό, ανακοινώνοντας ποιές προτάσεις της έγιναν αποδεκτές, τονίζοντας επίσης τις αντιρρήσεις της σε βασικά ζητήματα του νομοσχεδίου και πρότεινε αφ` ενός μεν να καθυστερήση η ψήφισή του από την ολομέλεια της Βουλής για να αντιμετωπισθούν καλύτερα τα θιγόμενα ζητήματα, αφ` ετέρου δε να προσδιορισθούν με σαφήνεια οι βασικές ηθικές αρχές επί τη βάσει των οποίων θα γίνη η νομοθετική ρύθμιση του σοβαρού αυτού ζητήματος.
Στην αρχή του ανακοινωθέντος γράφεται:
«Χθες, 5η Νοεμβρίου 2002, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ανταποκρινόμενο, σε κείμενο που με τον τίτλο «Σχόλια-προτάσεις» κατέθεσε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, προέβη σε διορθωτικές τροποποιήσεις επί του νομοσχεδίου για την Ιατρική Υποβοήθηση στην Ανθρώπινη Αναπαραγωγή.
Χωρίς καμμία αμφιβολία, οι παραπάνω τροποποιήσεις είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Παρά ταύτα, δεν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι, μια που οι ρυθμίσεις που αναφέρονται στην ουσία του νομοσχεδίου παραμένουν άθικτες. Οι όποιες τροποποιήσεις έγιναν καταδεικνύουν την καλή διάθεση της πολιτείας να συνεργασθεί με την Εκκλησία. Δεν φανερώνουν όμως και την παράλληλη διάθεσή της να λύση συνετά το μεγάλο πρόβλημα της οικογένειας, να στηρίξη τον θεσμό της, να προστατεύση τα συμφέροντα των μελλογέννητων παιδιών και να αποδείξη τον σεβασμό της στην ανθρώπινη ζωή».
Συγκεκριμένα το Υπουργείο έκανε τρεις τροποποιήσεις. Πρώτον, αντικατέστησε τον όρο «γεννητικό υλικό», που προσδιορίζει το έμβρυο προ της εμφυτεύσεως, με τον όρο «γονιμοποιημένο ωάριο», το οποίο βέβαια δεν είναι σύμφωνο με τις απόψεις της Εκκλησίας που πρότεινε να ονομασθή «προεμφυτευτικό έμβρυο» η «έμβρυο in vitro». Δεύτερον, καθόρισε ότι το δικαίωμα στην «παρένθετη μητρότητα», το έχουν όσοι κατοικούν στην Ελλάδα. Τρίτον, σχετικά με την μεταθανάτια γονιμοποίηση καθόρισε να γίνεται με δικαστική απόφαση και όχι με συμβολαιογραφικό έγγραφο. Κατά τα άλλα το νομοσχέδιο παρέμεινε όπως είχε κατατεθή.
Το νομοσχέδιο, με τις ελάχιστες τροποποιήσεις, ψηφίσθηκε από την Βουλή και τέθηκε σε ισχύ. Πρόκειται για τον ν.3089/2002 που εισήχθη ως όγδοο κεφάλαιο στο τέταρτο βιβλίο του Αστικού Κώδικα (Οικογενειακό Δίκαιο).

3. Ο νόμος για την Ιατρική Υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή
Στην ενότητα αυτή θα πρέπη να δούμε τα άρθρα του νέου νόμου για το θέμα που μας απασχολεί και να δούμε ποιά είναι τα νέα δεδομένα τα οποία εισάγονται με τον νόμο. Αυτό θα γίνη αφ’ ενός μεν για λόγους ενημερωτικούς, αφ’ ετέρου δε για λόγους ποιμαντικούς, ώστε, γνωρίζοντας τα θεσπισθέντα μέτρα, να μπορέσουμε να καθοδηγούμε θεολογικά και ποιμαντικά τους Χριστιανούς.
Κατ‘ αρχάς θα πρέπη να σημειωθή ότι η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη και αρμοδία να θεσπίζη νόμους για τους πολίτες της, από τους οποίους πολίτες μερικοί η πολλοί μπορούν να μην είναι Χριστιανοί, η και αυτοί που είναι Χριστιανοί να μη θέλουν να ζουν μέσα στα πλαίσια της χριστιανικής παραδόσεως.
Η θέσπιση νόμων από μια δημοκρατική Πολιτεία είναι απαραίτητη, ακριβώς γιατί μετά την πτώση ο άνθρωπος διακατέχεται από τα πάθη της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας και της φιληδονίας και μάλιστα ο καθένας θα ήθελε να ενεργή κατά το δοκούν σε βάρος των συνανθρώπων του. Οπότε οι νόμοι ενεργούν στην κοινωνία και μάλιστα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, με διάφορες παραδόσεις, ρυθμιστικά και ισορροπιστικά.
Το ερώτημα, όμως, συνήθως που τίθεται σε πολλές περιπτώσεις είναι το ακόλουθο: ο νόμος πρέπει να παιδαγωγή τους ανθρώπους η να εκφράζη τις επιθυμίες των ανθρώπων μιας συγκεκριμένης κοινωνίας; Με άλλα λόγια ο νόμος θα πρέπη να ενεργή παιδαγωγικά και ανυψωτικά η να ικανοποιή τις επιθυμίες των ανθρώπων;
Νομίζω ότι πρέπει να γίνεται συνδυασμός και των δύο αυτών περιπτώσεων, οπότε και τα δύο πρέπει να συμβαίνουν μέσα σε μερικά όρια και πλαίσια. Ο νομοθέτης σε μια Πολιτεία και πρέπει να καθοδηγή τους ανθρώπους να ανέρχωνται σε υψηλότερη πνευματική κατάσταση, η τουλάχιστον να μη διασαλεύουν το κοινωνικό σύνολο, και να μη καταστρέφουν τον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά και πρέπει να βλέπη τα σύγχρονα δεδομένα και τις σύγχρονες απαιτήσεις των ανθρώπων και να σέβεται, μέσα σε πλαίσια και όρια, την ελευθερία τους, αρκεί αυτό να μη γίνεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αυτό το έργο του νομοθέτου το συναντούμε και μέσα στην Εκκλησία. Ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης έγινε «παιδαγωγός εις Χριστόν», οπότε «ελθούσης της πίστεως ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμεν» (Γαλ. γ , 2526). Οι πρώτοι Χριστιανοί ζούσαν σε μια πλησμονή αγάπης, όταν όμως αργότερα εκκοσμικεύθηκε η εκκλησιαστική ζωή, δηλαδή εκκοσμικεύθηκαν οι Χριστιανοί, τότε οι Πατέρες θέσπισαν τους ιερούς Κανόνες για να διασφαλίζεται η ενότητα της Εκκλησίας και να σώζωνται οι Χριστιανοί, θεραπευόμενοι από την ενέργεια των ποικίλων παθών.
Μετά τα αναγκαία αυτά ας δούμε τον ισχύοντα νόμο για την ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή.
Στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου δίδονται οι αναγκαίες ερμηνείες και διευκρινήσεις για την αναγκαιότητα ψηφίσεως ενός νόμου που θα ρυθμίζη τα θέματα που έχουν σχέση με την ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή. Μεταξύ άλλων τονίζεται ότι η εφαρμογή των ιατρικών μεθόδων για την ανθρώπινη αναπαραγωγή δημιούργησαν πολλά ηθικά, κοινωνικά και νομικά προβλήματα. Έπειτα γράφεται ότι, εκτός από την γνωστή εξωσωματική γονιμοποίηση, εφαρμόζονται και πολλές παραλλαγές που δεν καλύπτονται από τον νόμο και γι’ αυτό καθίσταται αναγκαία η παρέμβαση του νομοθέτη. Αυτό έχει γίνει σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν κινούναι όλες σε μια ενιαία κατεύθυνση, αφού άλλες είναι αυστηρές και άλλες πιο ελαστικές. Οι διαφοροποιήσεις αυτές δημιουργούν πολλά διλήμματα στον νομοθέτη.
Από το «πνεύμα» αυτό της εισηγητικής έκθεσης φαίνεται αφ’ ενός μεν η αναγκαιότητα της νομοθετικής ρύθμισης πολλών συγχρόνων πρακτικών εφαρμογών της γενετικής επιστήμης, αφ’ ετέρου δε ότι η νομοθεσία σε κάθε χώρα δεν μπορεί να αδιαφορήση για την παράδοση και την νοοτροπία που επικρατεί στην χώρα αυτή.
Ακολούθως στην εισηγητική έκθεση αναλύονται εκτενέστερα όλες οι νέες ρυθμίσεις τις οποίες προβλέπει το νομοσχέδιο και όπως γράφεται, ο απώτερος σκοπός με το νομοσχέδιο είναι να ανανεωθή ο Αστικός Κώδικας και να ανταποκριθή στις ανάγκες των καιρών.
Δεν είναι εύκολο σε μια σύντομη εισήγηση να γίνη εκτενής περιγραφή κάθε νέας ρυθμίσεως που εισήχθη από τον ισχύοντα νόμο στο θέμα της ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή. Θα αρκεσθώ, όμως, στο να εκθέσω τις νέες ρυθμίσεις που εισάγονται δια του νόμου αυτού.

Με τον νέο νόμο:

• επιτρέπεται η ιατρική υποβοήθηση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή που χαρακτηρίζεται και τεχνητή γονιμοποίηση, όταν η γυναίκα βρίσκεται στην ηλικία της φυσικής ικανότητας αναπαραγωγής και στην περίπτωση που δεν μπορεί το ανδρόγυνο να αποκτήση τέκνα με φυσικό τρόπο η προκειμένου να αποφευχθή η μετάδοση σοβαρής ασθένειας στο παιδί. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, όπως φαίνεται στην εισηγητική έκθεση, δικαιολογείται η «ετερόλογη γονιμοποίηση». Δηλαδή «ομόλογη γονιμοποίηση» είναι όταν χρησιμοποιήται σπερματοζωάριο και ωάριο από το ίδιο το ανδρόγυνο και «ετερόλογη γονιμοποίηση» είναι όταν χρησιμοποιήται σπερματοζωάριο και ωάριο από τρίτο πρόσωπο, εκτός των συζύγων.
Απαγορεύεται η ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή, με την μέθοδο της κλωνοποίησης, αλλά αφήνεται ανοικτό το ενδεχόμενο της κλωνοποίησης για θεραπευτικούς σκοπούς. Στο αρχικό κείμενο της εισηγητικής έκθεσης που κατατέθηκε στην Βουλή γράφεται ότι με το άρθρο αυτό «απαγορεύεται η αναπαραγωγική μόνο κλωνοποίηση και από αυτό μπορεί να συναχθή ερμηνευτικά ότι η θεραπευτική κλωνοποίηση είναι επιτρεπτή». Στο τελικό, όμως, κείμενο της εισηγητικής έκθεσης που δημοσιεύθηκε στον «Κώδικα του Νομικού Βήματος» η φράση αυτή που αναφέρεται στην δυνατότητα της θεραπευτικής κλωνοποίησης έχει απαλειφθή. Αυτό βέβαια, δεν αποκλείει αργότερα, όταν χρειασθή, να επανέλθη, δηλαδή να δοθή η ίδια ερμηνεία από τα αρμόδια όργανα. Παρά ταύτα παραμένει η φράση ότι το νομοσχέδιο «επιτρέπει την χρήση των γονιμοποιημένων ωαρίων που πλεονάζουν και για ερευνητικούς η θεραπευτικούς σκοπούς».
Δεν επιτρέπεται επιλογή του φύλου, εκτός κι αν πρόκειται για κληρονομική ασθένεια που συνδέεται με το φύλο (άρθρο 1455). Με το τελευταίο αυτό δίνεται η δυνατότητα της επιλογής του φύλου έστω και κατ’ εξαίρεση. Στην εισηγητική έκθεση φαίνεται αυτό καθαρά, όταν γράφεται: «η επιλογή του φύλου του τέκνου δεν είναι επιτρεπτή, παρά μόνον αν πρόκειται να αποφευχθή σοβαρή κληρονομική νόσος που συνδέεται με συγκεκριμένο φύλο, όπως λ.χ. η μυοπάθεια Duchenne (κατά κυριολοξία η μυϊκή δυστροφία Duchenne) που πλήττει μόνο τους άρρενες».

• Η ανθρώπινη αναπαραγωγή διενεργείται με συναίνεση των προσώπων που επιθυμούν την απόκτηση τέκνων. Για την άγαμη γυναίκα και τον άνδρα με τον οποίο συζή, η συναίνεση παρέχεται με συμβολαιογραφικό έγγραφο. Οπότε, όπως γράφεται και στην εισηγητική έκθεση επιτρέπεται η «τεχνητή γονιμοποίηση αγάμων μοναχικών γυναικών».
Η συναίνεση ανακαλείται πριν το χρονικό διάστημα που οι γαμέτες και τα γονιμοποιημένα ωάρια μεταφερθούν στο γυναικείο σώμα, και εάν ένα από τα πρόσωπα που συνήνεσαν πέθαναν πριν την μεταφορά (άρθρο 1456).
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν γίνεται λόγος για έμβρυα, αλλά για γονιμοποιημένα ωάρια.

• Επιτρέπεται η μεταθάνατια γονιμοποίηση, με ορισμένες προϋποθέσεις και ύστερα από δικαστική άδεια, δηλαδή επιτρέπεται η τεχνητή γονιμοποίηση με σπέρμα του αποθανόντος συζύγου η του ανδρός με τον οποίο ζούσε η γυναίκα. Στην περίπτωση αυτή η τεχνητή γονιμοποίηση γίνεται στο διάστημα μεταξύ των έξι μηνών από τον θάνατο του συζύγου η του άνδρα, και πριν την συμπλήρωση διετίας από τον θάνατό του (άρθρο1457).

• Επιτρέπεται η «παρένθετη μητρότητα», δηλαδή η κυοφορία γονιμοποιημένων ωαρίων από άλλη γυναίκα, με συναίνεση όλων των εμπλεκομένων προσώπων, ακόμη και του άνδρα της «κυοφόρου» γυναικός, χωρίς αντάλλαγμα και ύστερα από δικαστική άδεια ( άρθρο 1458). Στην εισηγητική έκθεση γίνεται λόγος για «παρένθετη μητρότητα», για «κυοφόρο γυναίκα» και για γυναίκα που ενδιαφέρεται να αποκτήση παιδί και «δανείζεται τη μήτρα μιας άλλης γυναίκας».

• Ρυθμίζεται το μέλλον των κρυοσυντηρημένων γαμετών και των κρυοσυντηρημένων γονιμοποιημένων ωαρίων, αφού εκείνοι που προσφεύγουν στην τεχνητή γονιμοποίηση αποφασίζουν με κοινή έγγραφη δήλωσή τους γι’ αυτά η να δοθούν, χωρίς αντάλλαγμα, σε άλλα πρόσωπα η να χρησιμοποιηθούν, χωρίς αντάλλαγμα, για ερευνητικούς και θεραπευτικούς σκοπούς η να καταστραφούν.
Αν δεν υπάρχη τέτοια γραπτή κοινή δήλωση τότε οι γαμέτες και τα γονιμοποιημένα ωάρια (γονιμοποιημένα έμβρυα) διατηρούνται για διάστημα πέντε ετών, και μετά την λήξη αυτής της ημερομονίας είτε χρησιμοποιούνται για ερευνητικούς και θεραπευτικούς σκοπούς είτε καταστρέφονται. Όσα δεν κρυοσυντηρούνται καταστρέφονται με την συμπλήρωση των δεκατεσσάρων ημερών (άρθρο 1459).

• Δεν γνωστοποιείται η ταυτότητα των τρίτων προσώπων που έχουν προσφέρει τους γαμέτες η τα γονιμοποιημένα ωάρια στα πρόσωπα που επιθυμούν την απόκτηση τέκνου. Ιατρικές πληροφορίες που αφορούν τον τρίτο δότη τηρούνται σε απόρρητο αρχείο, χωρίς να υπάρχη ένδειξη της ταυτότητός του. Πρόσβαση στο αρχείο αυτό επιτρέπεται μόνον στο τέκνο, και μάλιστα για λόγους που αφορούν την υγεία του. Επίσης, δεν γνωστοποιείται και η ταυτότητα του τέκνου στους τρίτους δότες των γαμετών και των γονιμοποιημένων ωαρίων (άρθρο 1460).

• Στην περίπτωση κυοφορίας από άλλη γυναίκα, μητέρα του τέκνου θεωρείται όχι η γυναίκα που κυοφόρησε, αλλά εκείνη στην οποία δόθηκε η σχετική δικαστική άδεια. Το τεκμήριο της μητρότητας ανατρέπεται, ύστερα από δικαστική απόφαση με τις προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος (άρθρο 1464).
Επομένως, σύμφωνα με τα ανωτέρω, από τον ισχύοντα νόμο, επιτρέπεται η ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή, ακόμη και η ετερόλογη γονιμοποίηση, απαγορεύεται η κλωνοποίηση του ανθρώπου, αλλά αφήνονται περιθώρια για την κλωνοποίηση για θεραπευτικούς σκοπούς, επιτρέπεται η γονιμοποίηση από άγαμες μοναχικές γυναίκες, επιτρέπεται η μεταθανάτια γονιμοποίηση, εισάγεται ο θεσμός της χρησιμοποίησης «παρένθετης» κυοφόρου γυναίκας, ρυθμίζεται το μέλλον των «πλεοναζόντων γονιμοποιημένων ωαρίων», αφού χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς η καταστρέφονται-σκοτώνονται, και διατηρείται η ανωνυμία τόσο του δότη όσο και του τέκνου που γεννιέται.
Πρόκειται για νέα δεδομένα στον χώρο της οικογένειας τα οποία προκαλούν την ορθόδοξη θεολογία σε συζήτηση και ποιμαντική καθοδήγηση των μελών της.

4. Γενικές θεολογικές παρατηρήσεις
Γενικά, η ορθόδοξη θεολογία πρέπει να ενδιαφέρεται κυρίως για τον τρόπο που ο άνθρωπος από το κατ  εἰκόνα θα οδηγηθή στο καθ’ ομοίωση, που είναι ο τελικός σκοπός του. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε αυτόν τον σκοπό, και ότι αυτό είναι το βασικό έργο των Ποιμένων της Εκκλησίας, ειδικά των Επισκόπων. Ο άνθρωπος σήμερα έχει κουρασθή από λόγους που διακρίνονται από ωραιολογίες, στοχασμούς και θεολογικές σκέψεις που θυμίζουν σχολαστικισμό και ηθικισμό. Ο σύγχρονος άνθρωπος χρειάζεται και αναζητά μια θεολογία που να είναι ποιμαντική και θεραπευτική που θα αγγίζη τα εσωτερικά του υπαρξιακά προβλήματα.
Πέρα από αυτόν τον βαθύτερο σκοπό οι Ποιμένες της Εκκλησίας θα πρέπη να αντιμετωπίζουν και ποιμαντικά θέματα τρεχούσης σημασίας, αλλά και αυτό το έργο θα το κάνουν, όχι αποσπασματικά και εκκοσμικευμένα, αλλά μέσα από την προοπτική της σωτηρίας του ανθρώπου, που είναι ο ύψιστος σκοπός και το βαθύτερο έργο της ορθοδόξου ποιμαντικής. Σαφώς, λοιπόν, πρέπει να διαχωρισθή η ορθόδοξη ποιμαντική, από την βατικάνεια και την προτεσταντική αντιμετώπιση των θεμάτων του ανθρωπίνου βίου.
Ως προς το θέμα που μας απασχολεί, την τεχνητή, εξωσωματική γονιμοποίηση, με τις πολλές παραλλαγές, πρέπει να τονίζουμε σε όλους τους τόνους ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού, ότι διαφέρει από τα ζώα, ότι ο βαθύς σκοπός του είναι η θέωση. Μέσα σε αυτόν τον σκοπό βλέπουμε την επευλόγηση των σχέσεων μεταξύ του ανδρογύνου με το μυστήριο του γάμου, αλλά και την γονιμοποίηση και την κυοφορία του εμβρύου, καθώς και την γέννηση των παιδιών. Η απόκτηση παιδιών δεν είναι αυτοσκοπός για τους γονείς, ούτε τα παιδιά γεννιούνται για κοινωνικούς λόγους και για την κοινωνική καταξίωση των γονέων, αλλά για να γίνουν τα ανδρόγυνα συνεργοί του Θεού στην δημιουργία και την σωτηρία των παιδιών τους. Οπότε, ούτε η φυσική ατεκνία στερεί κάτι από την σωτηρία του ανθρώπου, ούτε και η γέννηση πολλών παιδιών δημιουργεί πληρότητα στον άνθρωπο, αφού και όταν υπάρχουν δεν ικανοποιείται πλήρως ο σκοπός της υπάρξεώς του. Αν ο άνθρωπος δεν εκπληρώση τον βαθύτερο στόχο του, που είναι να φθάση από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, τότε θα είναι ένα αποτυχημένο ον, παρ` όλες τις επίγειες κατακτήσεις και επιτυχίες του.
Και όταν χρειασθή να αντιμετωπίσουμε θέματα που θεσπίζονται με συγχρόνους νόμους θα πρέπη να το κάνουμε πολύ προσεκτικά για τους εξής λόγους. Πρώτον, η Εκκλησία ποτέ δεν μπορεί να αφήνη την θεολογία της και τον σκοπό για τον οποίο υπάρχει και αυτός είναι η σωτηρία των ανθρώπων, αλλά όλα πρέπει να τα εντάσση μέσα σε αυτόν τον σκοπό. Δεύτερον, έργο της Πολιτείας είναι να θεσπίζη τους νόμους για τους πολίτες της, οι οποίοι μπορεί να μην είναι μέλη της Εκκλησίας. Η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζη και να ρυθμίζη καταστάσεις που αφορούν όλα τα μέλη της κοινωνίας, που δεν είναι Χριστιανοί, αλλά και δεν θέλουν να ζουν χριστιανικά όσοι είναι βαπτισμένοι Χριστιανοί. Τρίτον, η ενδεχόμενη παρέμβαση της Εκκλησίας προς την νομοθετική εξουσία δεν θα γίνεται με εξουσιαστικό τρόπο, αλλά με συνεργασία, μέσα στα πλαίσια της διακριτικότητας των ρόλων κάθε πλευράς, για το καλό της κοινωνίας. Τέταρτον, δεν μπορούμε να δεσμεύουμε τυραννικά την ελευθερία των ανθρώπων, ακόμη και αυτών που είναι μέλη της Εκκλησίας. Ωστόσο έργο των Κληρικών είναι να ενημερώνουν τους Χριστιανούς, να υποδεικνύουν το θεολογικώς δέον, για το ποιός είναι ο σκοπός του ανθρώπου, και να καθοδηγούν πνευματικά και προσωπικά αυτούς που ζητούν την καθοδήγηση από τους Ποιμένες της Εκκλησίας. Βεβαίως, όταν εξασκούμε ποιμαντική καθοδήγηση σε προσωπικό επίπεδο, τότε θα αντιμετωπίζουμε το θέμα υποστατικά και προσωπικά, βλέποντας τις εσωτερικές ελλείψεις του ανθρώπου, τις αναζητήσεις και τις προσδοκίες του, πάντοτε μέσα από τον τελικό σκοπό του.
Σχετικά με τον ισχύοντα νόμο για την ιατρική υποβοηθούμενη ανθρώπινη αναπαραγωγή μπορούμε να καταγράψουμε μερικές παρατηρήσεις. Θα πρέπη να εντοπίσουμε τέσσερα βασικά σημεία τα οποία αναφέρονται σε τέσσερες γενικές θεολογικές «αρχές», οι οποίες παραθεωρούνται από τον νόμο αυτόν και μας ενδιαφέρουν σημαντικά.
Το πρώτον είναι οι όροι «γεννητικό υλικό» και «κρυοσυντηρημένο γεννητικό υλικό». Ο αδόκιμος όρος «γεννητικό υλικό» που υπήρχε στο νομοσχέδιο, και όπως γράφεται στην εισηγητική έκθεση «χρησιμοποιείται συμβατικά για να υποδηλώσει τόσο το απλό γεννητικό υλικό, δηλαδή τους γαμέτες (το σπέρμα και το ωάριο) όσο και το γονιμοποιημένο ωάριο» αντικαταστάθηκε στον ψηφισθέντα νόμο με τους όρους «γαμέτες» και «γονιμοποιημένο» η «κρυοσυντηρημένο γονιμοποιημένο ωάριο», χωρίς όμως το τελευταίο να λέγεται έμβρυο.
Για την ορθόδοξη διδασκαλία το γονιμοποιημένο ωάριο είναι έμβρυο –και επομένως άνθρωπος που έχει ψυχή και σώμα– γιατί ο άνθρωπος «άμα τη συλλήψει εμψύχωται» και οι λειτουργίες της ψυχής θα εκδηλωθούν ανάλογα με την σωματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Οπότε, το έμβρυο, τον άνθρωπο, δεν μπορούμε να το ονομάσουμε απλώς γεννητικό η γενετικό υλικό, το οποίο μάλιστα μπορούμε να χρησιμοποιούμε για ερευνητικούς και θεραπευτικούς σκοπούς. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρηθή πειραματόζωο.
Αυτό το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τα βλαστοκύτταρα που χρησιμοποιούνται για ερευνητικούς και θεραπευτικούς σκοπούς. Δεν μπορούμε, από πλευράς Εκκλησίας, να δεχθούμε ότι μέσα στο χρονικό διάστημα των δεκατεσσάρων ημερών μπορούν να γίνουν έρευνες στα βλαστοκύτταρα που προϋποθέτουν την καταστροφή της βλαστοκύστης. Στην εισηγητική έκθεση γράφεται ότι χρησιμοποιείται ο όρος «γονιμοποιημένο ωάριο» «για να καλύψει τις πρώτες δεκατέσσερες ημέρες από την ένωση του σπέρματος και του ωαρίου», στο οποίο χρονικό διάστημα θα γίνωνται σχετικές έρευνες στα βλαστοκύτταρα, με την καταστροφή της βλαστοκύστης, γιατί μετά τις δεκατέσσερες ημέρες «κατά τα διδάγματα της ιατρικής επιστήμης, σχηματίζονται οι καταβολές του νευρικού ιστού». Πρόκειται για ένα χρονικό διάστημα που όπως είπε ο Καθηγητής Ίαν Γουΐλμοντ, ο οποίος δημιούργησε την Ντόλι, σε συνέντευξή του, είναι τεχνικά καθορισμένο, μάλλον συντηρητικά για να εξυπηρετήση απλώς ισορροπίες (Βήμα της Κυριακής 14 Αύγούστου 2005). Αυτό δεν μπορεί να γίνη αποδεκτό από την ορθόδοξη θεολογία, γιατί συνδέεται με την καταστροφή του εμβρύου.
Το δεύτερο σημείο έχει σχέση με την «ετερόλογη γονιμοποίηση» η τον λεγόμενο «τρίτο δότη» και την λεγομένη «φέρουσα κυοφόρο γυναίκα» που κυοφορεί, γεννά και επιστρέφει το παιδί στούς γονείς, και την λεγομένη «υποκατάστατη μητέρα», η οποία προσφέρει την μήτρα της, καθώς επίσης και με την κυοφορία της άγαμης μοναχικής μητέρας. Με αυτόν τον τρόπο καταργείται η ιερότητα και η μοναδικότητα του γάμου, εισάγονται τρίτα πρόσωπα στην σχέση μεταξύ ανδρός και γυναικός, οπότε παύει να λειτουργή ο ιερός θεσμός του γάμου, ο έρωτας υποβιβάζεται, υπάρχει μια ιδιότυπη πράξη μοιχείας, καταργείται η μητρότητα της συζύγου.
Το τρίτο σημείο έχει σχέση με το λεγόμενο «πλεονάζον γεννητικό υλικό» και το λεγόμενο «κρυοσυντηρημένο γεννητικό υλικό» το οποίο, όταν δεν εμφυτεύεται σε άλλο σώμα, χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς η ερευνητικούς σκοπούς η καταστρέφεται. Οπότε, σε αυτήν την περίπτωση, ακριβώς επειδή το γονιμοποιημένο ωάριο, ήτοι το έμβρυο, για την ορθόδοξη θεολογία είναι άνθρωπος, σημαίνει ότι η πράξη αυτή συγκαταλέγεται στην κατηγορία του φόνου συγκεκριμένου ανθρώπου.
Το τέταρτο σημείο έχει σχέση με τα αποτελέσματα της ιατρικής υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, που είναι τα ίδια τα παιδιά που θα γεννηθούν με διάφορες μορφές της «ετερόλογης γονιμοποίησης» η από μια άγαμη μητέρα και έναν άγνωστο πατέρα. Αυτό αφορά περισσότερο τα παιδιά που είναι δυνατόν να έχουν πέντε γονείς, ήτοι το ανδρόγυνο που θέλει να αποκτήση παιδιά, τον «τρίτο δότη» που είναι άγνωστος, ο οποίος θα δώση το σπέρμα, την «φέρουσα γυναίκα» που θα αναλάβη να κυοφορήση το έμβρυο και την τρίτη γυναίκα από την οποία είναι ενδεχόμενο να ληφθή το ωάριο. Οπότε γεννιέται μια κατηγορία παιδιών, τα οποία στην πραγματικότητα είναι ορφανά, όταν έχουν πολλούς γονείς η άγνωστους γονείς, δύο «πατέρες» και τρεις «μητέρες», όταν γεννώνται από άγαμες μοναχικές γυναίκες και από άγνωστο δότη.
Βεβαια, το νομοσχέδιο προσπαθεί να αντιμετωπίση τούς βαθμούς της συγγένειας των παιδιών αυτών, αλλά όπως γίνεται αντιληπτό, το πρόβλημα δεν είναι μόνον νομικό, αλλά υπαρξιακό και ψυχολογικό.
Είναι σαφές ότι προκειμένου να αντιμετωπισθή με το νομοσχέδιο η επιθυμία μερικών γονέων να αποκτήσουν παιδιά, δημιουργούνται νέα προβλήματα, ψυχολογικά, κοινωνικά, οικογενειακά και θεολογικά. Σίγουρα η οικογένεια που πρέπει να στηριχθή ακόμη περισσότερο, κλονίζεται.
Και, βεβαίως, υπάρχει έντονος προβληματισμός, όταν γίνωνται τέτοιες προσπάθειες για να γεννηθούν παιδιά, όταν παράλληλα σκοτώνωνται πολύ περισσότερα έμβρυα και όταν υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι να μεταφερθούν σε επόμενες γενιές διάφορες γενετικές ανωμαλίες.

5. Το κείμενο της Εκκλησίας για το θέμα αυτό
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος θα πρέπη να ενημερώση τους Χριστιανούς πάνω στο σοβαρό αυτό θέμα, και αυτό θα το κάνη για ποιμαντικούς λόγους. Υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί τους οποίους απασχολούν τέτοια ζητήματα και ζητούν την άποψη της Εκκλησίας. Τα ηθικά διλήμματα που αναφύονται καθημερινώς γύρω από βιοηθικά θέματα είναι μεγάλα.
Η Επιτροπή της Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Ιανουάριο του 2004, μετά την ψήφιση του νέου νόμου, απέστειλε στην Ιερά Σύνοδο ένα κείμενο με τίτλο «Ηθική θεώρηση της Υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, συμπεράσματα - προτάσεις» στο οποίο αντιμετωπίζει το θέμα της υποβοηθούμενης ανθρώπινης αναπαραγωγής. Το κείμενο αυτό αποτελείται από ογδόντα (80) σημεία, τα οποία διαρθρώνονται σε δεκαπέντε (15) κεφάλαια.
Όταν διάβασα το κείμενο αυτό της Επιτροπής της Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος αισθάνθηκα την ανάγκη να αποστείλω έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο καταγράφοντας τις γενικές και θεολογικές παρατηρήσεις μου.
Γενικά πρέπει να σημειωθή ότι το κείμενο αυτό έχει καλές αρχές, στηρίζεται κατά βάση στην παράδοση της Εκκλησίας, αλλά, κατά την γνώμη μου, πρέπει σε μερικά σημεία να διορθωθή θεολογικά, να αποφευχθούν μερικά αντιφατικά και συγκεχυμένα σημεία, και να αναδιατυπωθή εκ νέου, ώστε να μη πλατειάζη και να είναι πιο σαφές.
Έχω την άποψη ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να ενεργή κάτω από την πίεση του χρόνου και των γεγονότων και να λαμβάνη θέση πάνω σε τέτοια λεπτά ζητήματα, τα οποία με την πάροδο του χρόνου αναθεωρούνται από την ίδια την επιστήμη. Και όταν χρειασθή για ποιμαντικούς λόγους να το κάνη, τότε θα πρέπη να μελετά πολύ το θέμα και να επεξεργάζεται πολύ τα κείμενα, ώστε να αποφεύγωνται οι λεπτομέρειες και η σχολαστικοποίηση των θεμάτων αυτών, και να παραμένη στο θεολογικό και ποιμαντικό πλαίσιο.
Στο σημείο αυτό πρέπει να ισχύσουν και εκείνα που έχω τονίσει στην αρχή της εισηγήσεώς μου, σχετικά με τον τρόπο που θα τα αντιμετωπίζη η Εκκλησία, τα οποία θεωρώ περιττό να επαναλάβω.
Νομίζω ότι ως προς το θέμα που μας απασχολεί θα πρέπει να γίνουν δύο κείμενα. Το ένα να είναι συνοπτικό και θα περιλαμβάνη τα βασικά κομβικά σημεία της Εκκλησίας πάνω στο θέμα αυτό, ώστε οι Κληρικοί να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για την καθοδήγηση των Χριστιανών. Το άλλο να είναι ευρύτερο κείμενο που θα αναπτύσση πληρέστερα και εκτενέστερα τις βασικές θέσεις της Εκκλησίας. Αυτή είναι μια πρακτική που τηρείται σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, ακόμη και στα Συνέδρια, στα οποία ανακοινώνονται συνοπτικά πορίσματα, αλλά και στις εισηγήσεις που στο τέλος καταγράφεται μια περίληψη.
Το συνοπτικό κείμενο μπορεί να έχη τα εξής κύρια σημεία, ήτοι:

-να κάνη λόγο για τον σκοπό της υπάρξεως του ανθρώπου και τον σκοπό του ευλογημένου από την Εκκλησία γάμου,

-να θέση βασικές θεολογικές αρχές για την σύλληψη και την γέννηση του παιδιού, καθώς επίσης και για την φυσική ατεκνία που δεν συνιστά στο ανδρόγυνο αναπηρία,

-να καταγράψη την σύγχρονη ιατρική πρακτική, αλλά και την σύγχρονη νομοθεσία ως προς το θέμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης,

-να χαράξη μια γενική ποιμαντική κατεύθυνση στους Χριστιανούς για το θέμα αυτό, ότι δηλαδή η Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχθή πολλά από τα προβλεπόμενα στις ιατρικές πρακτικές και τους εν χρήσει νόμους, σχετικά με το θέμα αυτό, αλλά μπορεί για ποιμαντικούς λόγους, όπου είναι ανάγκη και κατ’ οικονομίαν, να αποδεχθή την μέθοδο της «ομόλογης σπερματέγχυσης» και της «ομόλογης γονιμοποίησης», η οποία όμως δεν θα αφήνη «πλεονάζοντα έμβρυα».

-να τονίση ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ελευθερία, η οποία όμως μπορεί να έχη οδυνηρές συνέπειες, αλλά πάντοτε, βεβαίως, η Εκκλησία δρα θεραπευτικά στον μετανοούντα άνθρωπο.

-να δώση μια κατεύθυνση στους άτεκνους γονείς στο να υιοθετήσουν ορφανά παιδιά που πεινούν και υποφέρουν.

Με βάση τις αρχές αυτές έχω συντάξει ένα σχέδιο συνοπτικού Συνοδικού κειμένου, το οποίο θα δοθή για μελέτη και απόφαση.
Το ευρύτερο κείμενο που θα αναλύη εκτενέστερα τα πιο πάνω συνοπτικά σημεία, κατά βάση θα είναι το κείμενο που κατήρτισε η Ειδική Επιτροπή Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου, αφού γίνουν αλλαγές, διορθώσεις και γίνη αναδιάρθρωση των κεφαλαίων και των επί μέρους σημείων.
Οφείλω να υπενθυμίσω ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος σε ομιλία του στην ετήσια ειδική Σύνοδο της Ελληνικής Μαιευτικής και Γυναικολογικής Εταιρείας (18-12-2004) με τίτλο «η αρχή της ζωής από ορθόδοξη άποψη», ανέπτυξε το θέμα για την «αρχή της ζωής», υποστηρίζοντας την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι «ο άνθρωπος αρχίζει τη ζωή του με τη σύλληψή του στη μήτρα της μητέρας του».
Αναφερόμενος δε στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή γράφει για το πως θα αντιμετώπιζε ο ίδιος ποιμαντικά την περίπτωση ανδρογύνου που δεν μπορούν να κάνουν κατά φυσιολογικό τρόπο παιδιά και το επιθυμούν. Πρώτον, θα τους ρωτούσε αν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την ατεκνία. Δεύτερον, θα τους ρωτούσε αν εξάντλησαν τις δυνατότητες που τους παρέχει η επιστήμη να αποκτήσουν παιδιά με την ομόλογη αναπαραγωγή δια της σπερματέγχυσης, χωρίς όμως να αφήνη «πλεονάζοντα έμβρυα». Τρίτον, θα τους συμβούλευε να υιοθετήσουν με νόμιμο τρόπο ένα η περισσότερα παιδιά. Και τέταρτον, θα τους εξηγούσε για «τα ηθικά προβλήματα που προκύπτουν από ετερόλογες γονιμοποιήσεις και από φιλοξενία του εμβρύου σε τρίτη γυναίκα» (βλ. Περιοδικό «Εκκλησία», Ιανουάριος 2005, αρ. 1, σελ. 14 κ. εξ.).
Είναι σημαντική αυτή η ομιλία, διότι έγινε στο ειδικό με το θέμα ακροατήριο και μάλιστα πρόσφατα.
Τέλος ας μου επιτραπή να κάνω μια γενική παρατήρηση. Στα δογματικά και ποιμαντικά ζητήματα αρμόδιοι δεν είναι μόνο οι Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών, των οποίων φυσικά την πείρα και την γνώση θα πρέπη να χρησιμοποιούμε. Αλλά ταυτόχρονα δεν θα πρέπη να περιφρονούμε και την θεολογική και ποιμαντική γνώση των Επισκόπων, των Πρεσβυτέρων και των μοναχών. Γιατί αν κάνουμε το πρώτο και απρακτούμε στο δεύτερο, τότε νομίζω υποτιμούμε τους Κληρικούς μας η παρουσιάζουμε μια διάσπαση μεταξύ θεολογίας, που καλλιεργείται στα Πανεπιστήμια, και μιας ποιμαντικής που αναπτύσσεται από τους Κληρικούς και έτσι υιοθετούμε στην πράξη τις ατυχείς εκφράσεις «θεολογούσα Εκκλησία» και «ποιμαίνουσα Εκκλησία». Και το ερώτημα είναι: πως μπορεί να διαχωρισθή και να απομονωθή η θεολογία από την ποιμαντική και αντιστρόφως;
Ακριβώς γι` αυτόν τον λόγο θεωρώ ότι πρέπει να ενεργοποιηθή το άρθρο 5 του υπ` αριθμ. 101 Κανονισμού «περί συστάσεως, οργανώσεως και λειτουργίας της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος», σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται διορισμός, από την Ιερά Σύνοδο, Συμβούλων, «προς τους οποίους η Επιτροπή προσφεύγει συμβουλευτικώς, όταν αυτή κρίνη, προ της εκδόσεως του τελικού πορίσματος στο υπό συζήτηση θέμα». Θεωρώ ότι στους Συμβούλους αυτούς θα πρέπη να ανήκουν κυρίως Ιεράρχες, οι οποίοι πέρα από τις οποιεσδήποτε γνώσεις τους, θα έχουν εκκλησιαστική, θεολογική και ποιμαντική πείρα, θα καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα χειρίζεται τα θέματα αυτά η Εκκλησία από εκκλησιολογικής, θεολογικής και ποιμαντικής πλευράς που μας ενδιαφέρει ιδιαιτέρως.
Και κάνω λόγο για ενεργοποίηση του άρθρου αυτού, γιατί με το υπ` αριθμ. Πρωτ. 5250/8-12-1998 έγγραφο της Ιεράς Συνόδου διορίσθηκα Σύμβουλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος, μαζί με άλλους Ιεράρχες, ώστε να προσφέρω «δια της εμβριθούς επιστημονικής καταρτίσεως και πείρας την πολύτιμον συμβουλήν εν τη αρτισυστάτω και σπουδαιοτάτη ταύτη Επιτροπή» της Εκκλησίας, παρευρέθηκα δε στην έναρξη της λειτουργίας της Επιτροπής, αλλά έκτοτε για επτά χρόνια δεν έχω κληθή ποτέ να διατυπώσω την άποψή μου για κείμενα και ενέργειες της Επιτροπής και δεν γνωρίζω αν χρησιμοποιήται άλλος Επίσκοπος ως Σύμβουλος σε τέτοια βιοηθικά ζητήματα.

Συμπέρασμα
Συμπερασματικά με αφορμή την σημερινή εισήγηση θα ήθελα να επισημάνω ότι έργο των Ποιμένων και ιδίως των Επισκόπων είναι να κατευθύνουμε το ποίμνιο που μας έδωσε ο Χριστός, δια της Εκκλησίας, «κατά τας των αγίων θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα», συγχρόνως να μην επεμβαίνουμε σε αλλότρια θέματα και να μη χρησιμοποιούμε την πνευματική μας εξουσία - διακονία για να εμπλεκόμαστε σε κοινωνικούς η άλλους σκοπούς.
Στο θέμα που μας απασχολεί μπορώ να σημειώσω ότι καλώς η Ιερά Σύνοδος, διά των οργάνων της εξέθεσε τίς απόψεις της στήν Βουλή καί όπου αλλού κλήθηκε νά τίς διατυπώση. όταν, όμως, θεσπίζεται ένας νόμος, καλός ή κακός, τότε οι Ποιμένες, πέρα από τήν ενημέρωση πού θά έχουν, θά επιδιώκουν νά ποιμαίνουν καί νά καθοδηγουν τούς Χριστιανούς πρός τόν βαθύτερο σκοπό της υπάρξεώς τους, γιατί όταν οι Χριστιανοί γνωρίζουν τόν σκοπό τους καί ανταποκρίνωνται σέ αυτόν, τότε καί ως πρός τό θέμα πού μας απασχολεί, δέν θά ισχύη κανένας νόμος γι’ αυτούς, αφού θά έχουν τό μείζον, οπότε, κατά τόν λόγο της Αγίας Γραφής, «δικαίω νόμος ου κείται» (Α΄ Τιμ. α΄, 9).


Σημείωση (Πηγή: 'ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ')