«ΙΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ» Πολιτιστικὴ ἐκδήλωσις ἢ προάγγελος τῆς Πανθρησκείας;

τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ἡ ἀνακοίνωσις γιὰ τὶς «Ἱερὲς Μουσικὲς τῆς Ὀλυμπιάδας» (Ἐφημ. «Καθημερινή» 19-6-2003) φαίνεται νὰ δικαιώνη τὴν ἀνησυχία πολλῶν ὅτι ἡ Πολιτιστικὴ Ὀλυμπιάδα καὶ οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες θὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ γιὰ τὴν προώθησι τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ μάλιστα γιὰ τὴν προβολὴ τῆς Πανθρησκείας.
Παρόμοιες ἐκδηλώσεις πληροφορούμεθα ὅτι ἔγιναν καὶ στοὺς προηγουμένους Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ποὺ διοργανώθηκαν στὸ Σίδνεϋ καὶ στὴν Ἀτλάντα. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ πανανθρώπινη ἑνότης, ὅπως τὴν ὁραματίζονται οἱ νεοεποχίτες, δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῆ χωρὶς τὴν θρησκευτικὴ ἑνότητα. Ἡ δὲ θρησκευτικὴ ἑνότης προϋποθέτει τὴν συγκρητιστικὴ ἀνάμιξη ὅλων τῶν θρησκειῶν σὲ μία πανθρησκεία.
Ἡ «ἱέρεια» καὶ «προφήτις» τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ Alice Bailey, ἔγραφε: «Ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμεναι ἀπὸ μίαν μεγάλην πνευματικὴν πηγήν· ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των τὴν ἑνιαίαν ρίζαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλη ἡ καθολικὴ Παγκόσμιος θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ᾿ ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν, ποὺ θὰ προέρχονται ἀπὸ ὅλας τὰς τρεχούσας θρησκείας. Οὗτοι θὰ ἀποδέχονται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὰς ἀντιλήψεις, ἀλλ᾿ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν. Θὰ ἵστανται ὅλοι ἡνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρον τῆς ἀδελφότητος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων… Μία τοιαύτη Παγκόσμιος θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νωχελῆ ὀνειροπόλησιν, ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖον σήμερον προσλαμβάνει μορφὴν σαφῆ» (βλ. Τὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος, σελ. 206).
Σ᾿ αὐτὲς τὶς κατευθύνσεις κινεῖται καὶ ὁ διεθνὴς τεκτονισμός, ποὺ δέχεται τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ὅλους τοὺς ἱδρυτὰς θρησκειῶν, ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς μύστας.
Οἱ διαθρησκειακὲς συναντήσεις, συμπόσια, συνέδρια, καὶ μάλιστα αὐτὰ ποὺ συνοδεύονται ἀπὸ κάποιες συμπροσευχὲς ἢ συμβολικὲς τελετουργίες (Ἀσσίζη), καλλιεργοῦν τὴν ἰδέα τῆς πανθρησκείας.
Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι ὅποιος τολμήσει νὰ διαφωνῆ μὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, κινδυνεύει νὰ χαρακτηρισθῆ «δημοκρατικώτατα» ὡς φανατικός, φονταμενταλιστής, ταλιμπὰν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά, ἐπειδὴ ἡ Πίστις μας εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερο ἔχουμε στὴ ζωή μας, δὲν θὰ φοβηθοῦμε καὶ δὲν θὰ σιωπήσουμε. Ἄλλωστε καὶ διανοούμενοι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν φονταμενταλισταί, διαφωνοῦν μὲ αὐτές. Ἀξιόλογη κριτικὴ τῶν διαθρησκειακῶν ἐκδηλώσεων ἄσκησε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς σὲ ἐπιφυλλίδα του στὴν «Καθημερινή» (25-5-2003) μὲ τίτλο: «Εἰς ὀλιγωρίαν ἱερῶν καὶ ὁσίων».
Οἱ ὀργανωταὶ τῶν «Ἱερῶν Μουσικῶν» μᾶς καθησυχάζουν ὅτι οἱ ἐκδηλώσεις δὲν θὰ ἔχουν θρησκευτικὸ χαρακτήρα. Ἀλλὰ τότε, γιατί χαρακτηρίζονται ὡς «ἱερὲς μουσικές»; Ἡ ἔννοια τοῦ ἱεροῦ δὲν χαρακτηρίζει θρησκευτικὲς ἀξίες; Καὶ γιατί ὁμιλοῦν περὶ «τελετουργιῶν»; Γιατί τὰ περισσότερα συγκροτήματα προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν διαφόρων θρησκειῶν;
Οἱ «Μαΐστορες τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης» θὰ τραγουδήσουν ἢ θὰ ψάλουν; Οἱ ὕμνοι καὶ οἱ προσευχὲς τῆς λατρευούσης Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ γίνουν πολιτιστικὴ ἐκδήλωσις πρὸς τέρψιν τῶν ἀκροατῶν;
Ὁ ἀγαπητός μας καὶ διακεκριμένος Ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ δηλώνει: «Οἱ Ἱερὲς Μουσικὲς εἶναι ἡ πιὸ κοντινὴ ἐκδήλωση στὸ βασικὸ πολιτικὸ σύνθημα τῆς Πολιτιστικῆς Ὀλυμπιάδας, τὴν ἀναζήτηση ἑνὸς πολιτισμοῦ τῶν πολιτισμῶν» («Καθημερινή» 19-6-2003).
Θὰ ἤθελα νὰ ἐρωτήσω: Μήπως ἡ ἐπίκλησις τοῦ «πολιτισμοῦ τῶν πολιτισμῶν» ἐμπεριέχει τὴν ἔννοια τῆς θρησκείας τῶν θρησκειῶν; Γράφει ἡ ἀνακοίνωσις: «Ὁ κύκλος θὰ κορυφωθεῖ στὴν κοιτίδα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, στὸ ἀρχαῖο στάδιο τῆς Ὀλυμπίας (13/7), μὲ τὴν μεγαλοπρεπῆ ἐκδήλωση «Τελετουργίες τοῦ κόσμου», ὅπου θὰ συμμετέχουν ὅλα τὰ συγκροτήματα, σὲ ἕνα μήνυμα συναδέλφωσης λαῶν, πολιτισμῶν καὶ θρησκειῶν».
Νομίζω ὅτι καὶ στὴν παράγραφο αὐτὴ ἀποκαλύπτεται ὅτι ἡ ἐκδήλωση αὐτή, ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Τελετουργίες τοῦ κόσμου» (γιατί ἄραγε τελετουργίες;) δὲν εἶναι ἄμοιρη συγκρητιστικοῦ χαρακτῆρος. Πρόκειται ἐξ ἄλλου, κατὰ τὴν ἀνακοίνωσι, γιὰ «μαραθώνιο συναυλιῶν καὶ τελετουργιῶν» καὶ γιὰ χοροὺς «εἰρήνης καὶ πολέμου, ἔκστασης καὶ μυστικισμοῦ». Ἡ ἔκστασις καὶ ὁ μυστικισμὸς δὲν εἶναι ἐπίσης φαινόμενα θρησκευτικά;
Ἂς μοῦ ἐπιτραπῇ ἡ ἑξῆς ἀκόμη παρατήρησις. Λέγει ὁ κ. Ὑπουργός: «Δὲν εἶναι τυχαῖο. Τὸ σύνθημα τῆς Π.Ο. (Πολιτιστικῆς Ὀλυμπιάδος) εἶναι ἡ ἀπάντησή μας στὶς ποικίλες συγκρούσεις καὶ θεωρίες ποὺ καλλιεργοῦνται στὴν ἐποχή μας, καθὼς καὶ στὴν χειρότερη ἐκδοχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης, ὡς μιὰ μονοδιάστατη προσέγγιση τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς κοινωνίας».
Ἀλλὰ τὴν μονοδιάστατη προσέγγισι τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς κοινωνίας ἐπιδιώκει ἡ παγκοσμιοποίησις, διὰ τῆς ἐπικρατήσεως ἑνὸς ὑπερπολιτισμοῦ καὶ μιᾶς ὑπερθρησκείας, ποὺ καταργοῦν τὴν πίστι στὴν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς κάθε ἄνθρωπο καὶ κάθε λαό, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν φυλή, τὸ χρῶμα, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν θρησκεία του, ἐπιβάλλουν νὰ μὴ σχετικοποιοῦμε τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴ ἀποκρύπτουμε τὴν μοναδικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἀναστάσεώς Του γιὰ τὸν κόσμο.
Τὸν προβληματισμό μου αὐτὸν φέρω ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν ἡ ἀνησυχία μου εἶναι δικαιολογημένη, νομίζω ὅτι ὁ εὐσεβῆς λαὸς θὰ πρέπει νὰ ἐνημερωθῆ, γιὰ νὰ «διακρίνη τὰ πνεύματα» (Α´ Κορ. ιβ´ 10), τὸν πνευματικὸ κίνδυνο ποὺ τὸν ἀπειλεῖ μὲ τὴν ἄμβλυνσι τῆς πίστεώς του, ὅτι μόνον ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τὴν ἀσφαλῆ ὁδὸ σωτηρίας.
Οἱ Ἀπόστολοι ἔτσι ἐκήρυξαν, οἱ Πατέρες ἔτσι ἐδογμάτισαν, οἱ Ὁμολογηταὶ ἔτσι ὡμολόγησαν, οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἔτσι ἐπίστευσαν. Αὐτὸ δὲν εἶναι μισαλλοδοξία ἢ φανατισμός. Εἶναι ταπεινὴ συμπόρευσις «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις». Εἶναι πιστότης στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν» (Ἰούδ. 3).