Ναι, έρχου!

Την Πρωτομαγιά του '16, συνέπεσε το Πάσχα και έγραφα: 

"Και εν  δόξη φοβερά και κραταιά δυνάμει πάλιν έρχεται, κρίναι κόσμον ον έπλασεν...
Το ψάλλαμε στον Εσπερινό της Αγάπης. Η Ανάσταση Του συνδέεται με τον ερχομό Του. Έχει ανοίξει ο δρόμος για την επιστροφή Του. Και πλέον δεν θα ρθει για να ανέβει στον σταυρό και να κατέβει στον θάνατο. Αυτό το έκανε την πρώτη φορά και μας άνοιξε τον δρόμο.Τώρα θα έρθει για να είμαστε πάντα μαζί Του! Τον περιμένουμε; Δεν θα θελα να χάσω αυτή την πίστη. Σήμερα είναι Πάσχα και όλα είναι καινά και πιό ουσιαστικά, πιό πιστευτά, είμαστε κοντύτερα Του, λόγω των ημερών. Δεν θα θελα να ξημερώσει Δευτέρα και να ζήσω πάλι την αμφιβολία και να ξεχάσω αυτή την προσμονή. Είναι σκληρός και δύσκολος ο κόσμος μας. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος σταυρούς και τάφους και φυλακές. Και είναι δύσκολο και κοπιαστικό να κρατήσεις για πάντα μέσα σου αυτήν την βεβαιότητα της Ανάστασης και της Νίκης πού νιώθεις εκείνο το βράδυ του Χριστός ανέστη και όλη την σημερινή φωτεινή μέρα. Ας μείνει στις καρδιές μας αυτή η υπόσχεση του Ερχομού Του σαν ακουμπιστάρι πού θα ξαποσταίνουμε σε κάθε κρίση απελπισίας μας. Άλλωστε αυτός είπε: Ιδού εγώ θα είμαι μαζί σας έως την συντέλεια αυτού του αιώνα. Ερχομαι Ταχύ! Ναί, έρχου Κύριε Ιησού. Μείνον Κύριε μεθ ημών ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα..."

"Ναι",  λέω και σήμερα, "Έρχου!"

Οι Γραφές προλέγουν το Θείο Πάθος και την Ανάσταση

Η προφητική επιβεβαίωση της Σταυρo-Αναστάσιμης μαρτυρίας των Ευαγγελίων

Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα

Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης

Προσεγγίζοντας κάποιος το  Θείο Πάθος, τον επίλογο δηλ. του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του κόσμου, στέκεται πρωτίστως στην ιστόρηση των γεγονότων από τα Ευαγγέλια, επιλεγμένα κείμενα των οποίων διαβάζονται ως «Δώδεκα Ευαγγέλια» κάθε χρόνο τη Μεγάλη Πέμπτη κατά την Ακολουθία των Παθών. Αυτά καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τα διαδραματισθέντα από τη Σύλληψη του Χριστού μέχρι τη Σταύρωση, την Ταφή και την Ανάστασή Του. Η παραπομπή ωστόσο στη μαρτυρία των Ευαγγελίων δεν θεωρείται αξιόπιστη από ορισμένους, οι οποίοι τοποθετούνται με πολλά ερωτηματικά, ιδίως απέναντι στην διακήρυξη της Ανάστασης του Κυρίου, εκτιμώντας ότι ενδέχεται να έχει γίνει κάποια αλλοίωση των γεγονότων από τους Ευαγγελιστές για να παρουσιάσουν τον Χριστό, όπως αυτοί θέλουν. Οι αρνητές μάλιστα της Θεότητας του Χριστού δεν έχουν καμιά αμφιβολία για αυτό. Πέρα από την ένσταση αυτή, εγείρεται από πολλούς η επιφύλαξη, πώς είναι δυνατόν να θυμούνται οι Ευαγγελιστές, ύστερα από πενήντα τόσα χρόνια που έγραψαν τα Ευαγγέλια, όλες αυτές τις λεπτομέρειες της Διδασκαλίας του Χριστού που παραθέτουν στα Ευαγγέλιά τους και από πού τέλος πάντων γνωρίζουν τους διαλόγους του Χριστού με τον Καϊάφα και τον Πιλάτο, αφού οι σχετικές ανακριτικές πράξεις δεν έγιναν δημοσίως.

Θα αρχίσουμε από την τελευταία επιφύλαξη, για να καταλήξουμε στην αρχική ένσταση που αναφέραμε πιο πάνω. Είναι σε όλους γνωστό ότι γεγονότα που μας συγκλόνισαν χαράσσονται τόσο έντονα και τόσο βαθειά στην μνήμη μας, ώστε όσα χρόνια κι αν περάσουν, μπορούμε να τα ζωντανέψουμε σε ένα κείμενο ή να τα διηγηθούμε προφορικά σε εκείνους που δεν τα έζησαν, με την ίδια ενάργεια και με την ίδια ακρίβεια, σαν να τα αποτυπώναμε τον χρόνο που συντελέστηκαν. Πού θυμήθηκε, αλήθεια, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, πολλές δεκαετίες μετά την Εθνεγερσία, τόσα γεγονότα, τόσες λεπτομέρειες, τόσους διαλόγους με άλλους οπλαρχηγούς ή με τους ξένους ναυάρχους, όταν υπαγόρευε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, γνωστά ως «Ενθυμήματα της Ελληνικής Φυλής»; Λέει ψέμματα ή ανακρίβειες σε αυτά που μας άφησε ως παρακαταθήκη ο «Γέρος του Μωριά», επειδή μας τα διηγήθηκε 45 χρόνια αργότερα; Τους ίδιους προβληματισμούς θα είχαμε, εάν αυτά δεν τα έλεγε ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης, αλλά κάποιο πρωτοπαλίκαρό του, που ήταν συνεχώς δίπλα του. Ας πούμε ο Δημήτριος Πλαπούτας. Και περαιτέρω. Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν περάσει 80 χρόνια. Ποιος από μας που έζησε τα γεγονότα, εάν εκαλείτο να τα διηγηθεί σήμερα, δεν θα μας έλεγε με το ίδιο ρίγος και με τις ίδιες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όπως τότε, πού και πόσα κρεματόρια είχε το ναζιστικό καθεστώς στην Ευρώπη, τι έκαναν τα ανθρωπόμορφα κτήνη των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Καισαριανή, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδος, τι ακριβώς διεκήρυσσε ο θηριώδης «φύρερ» και άλλα συναφή; Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να κρίνουμε διαφορετικά την όψιμη  καταγραφή των γεγονότων από τους Ευαγγελιστές και να διατηρούμε επιφυλάξεις για την αξιοπιστία τους; Ο Χριστός σημάδεψε βαθειά την ιστορία της Ιουδαίας εκείνης της εποχής και συγκλόνισε συθέμελα ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο – και όχι μόνο –  με όσα δίδασκε, όσα έκανε και προπαντός με όσα έλεγε για την Θεϊκή Του ιδιότητα. Εξάλλου σε σχέση με τους υποτιθέμενους απόρρητους διαλόγους του Χριστού με τους ανακριτές Του, πρέπει να λεχθεί ότι  ορισμένοι από τους Μαθητές του Κυρίου είχαν πρόσβαση στα ενδότερα των απροσπέλαστων χώρων, διότι είχαν γνωριμίες με τους Αρχιερείς. Αυτό το τονίζει ιδιαίτερα ο Ιωάννης για τον εαυτό του (ιβ΄ 32) και προφανώς θα ίσχυε και για τον Ματθαίο, ο οποίος ήταν Τελώνης. Αλλωστε δεν πρέπει να λησμονούμε τους κρυφούς Μαθητές του Χριστού από τις τάξεις των επισήμων αρχόντων (Νικόδημος, Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας) που θα διευκόλυναν, όπως είναι λογικό, την επιθυμία κάποιων Μαθητών του Κυρίου να παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς την ανάκριση του Διδασκάλου τους.     

Ας έλθουμε τώρα στις ενστάσεις κάποιων για την Θεϊκή ιδιότητα του Χριστού. Οι ενστάσεις αυτές δεν θα έπρεπε να οδηγούν στην απόρριψη της μαρτυρίας των Ευαγγελίων για τον Χριστό. Διότι οι Ευαγγελιστές δεν έκαναν τίποτε άλλο από την καταγραφή όσων άκουσαν και είδαν ζώντας δίπλα στον Ιησού. Αλλωστε η μαρτυρία τους επιβεβαιώνεται πλήρως και από τις Γραφές, οι οποίες, εκατοντάδες χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού στη γη, είχαν προαναγγείλει τη Γέννηση του Υιού του Θεού από την Παρθένο Μαρία. Είχαν εξάρει την «ελαχίστη» Ναζαρέτ, διότι θα γινόταν ο τόπος καταγωγής του «Ηγούμενου», που θα ποίμαινε τον Λαό του Θεού. Και είχαν μακαρίσει την άσημη Βηθλεέμ, που με την Γέννηση του Χριστού στο ταπεινό Σπήλαιο αυτής θα έφερνε στον Λαό, «τον καθήμενο εν χώρα και σκιά θανάτου, Φως μέγα». Οπως είχαν ακόμη προβλέψει την σφαγή των νηπίων στην Ραμά από τον Ηρώδη ο οποίος φοβόταν, ύστερα από αυτά  που του είπαν οι Μάγοι, ότι ο νηπιάσας Χριστός θα του έπαιρνε τον Θρόνο. «Θρήνος εν Ραμά ηκούσθη. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι ότι ουκ εισίν»!

Οι προφητείες όμως δεν έμειναν εκεί. Εζησαν επίσης το Θείο Πάθος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού πριν ακόμη συντελεστούν ! Και περιγράφουν με «δημοσιογραφική» ακρίβεια, θα έλεγε κάποιος, όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν εκατοντάδες χρόνια αργότερα! Βλέπουν οι Προφήτες, όπως και οι Ευαγγελιστές, τον Κύριο να εισέρχεται στην Ιερουσαλήμ, τον προορισμένο τόπο του Πάθους και του Μαρτυρίου Του, για να εξαγοράσει με το Τίμιο αίμα Του την ανθρωπότητα από την «κατάρα του Νόμου», δηλ. από το προπατορικό αμάρτημα. «Μη φοβού, θύγατερ Σιών», λένε οι Ευαγγελιστές διά στόματος του Προφήτη, «ιδού ο Βασιλεύς σου έρχεται καθήμενος επί πώλον όνου» (Ιω ιβ΄ 15 & Ματθ κα΄, 6). Παρακολουθούν οι Ευαγγελιστές με τα μάτια του Ιερεμία την προδοσία του Ιησού από τον Ιούδα και προσδιορίζουν με ακρίβεια το τίμημα της προδοσίας. Τριάκοντα αργύρια ! Εχουν όμως εικόνα και για την τύχη των χρημάτων αυτών, όταν ο Ιούδας μετάνιωσε και επέστρεψε τα αργύρια της προδοσίας στους Ιουδαίους λέγοντας: «Ημαρτον παραδούς αίμα αθώον». Αντιλαλεί από τα βάθη των αιώνων η φωνή του  Ιερεμία και γίνεται τώρα χειροπιαστό βίωμα των Ευαγγελιστών που το καταγράφουν, για να γνωρίζουμε και εμείς, τι έγινε: «Ελαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου, όν ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ, και έδωκαν αυτά εις τον αγρόν του Κεραμέως, καθά συνέταξέ μοι Κύριος» (Ματθ κζ΄ 3, 9, 10 )!   Γνωρίζουν επίσης οι Προφήτες την απόφαση του Πιλάτου και την προαναγγέλλουν, όχι απλά πριν αυτή εκδοθεί από αυτόν, αλλά και πριν ακόμη γεννηθεί ο ίδιος ο ηγεμόνας: Θα σταυρωθεί ο Αναμάρτητος, ο Κύριος του Ουρανού και της Γης μαζί με δύο ληστές στον «τόπο του Κρανίου». Ετσι και έγινε. Για να «μαστιγώνει» την δικαιοκρισία μας ο προφητικός λόγος: «Και μετά ανόμων ελογίσθη» ! (Λουκ κβ΄ 1-39, Μαρκ ιε΄ 28). Δεν χάνεται η θωριά του Προφήτη και από τα συντελούμενα κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου. Βλέπει τους σταυρωτές να θέλουν να πάρουν όλοι τον όμορφο άρραφο χιτώνα του Χριστού και για να τον κερδίσουν, να τον παίζουν στα ζάρια. Για αυτό αναφωνεί ο Προφήτης, λες και βλέπει «σκηνές» από ένα «έργο» «προσεχώς» και διά στόματος αυτού ομοίως και οι Ευαγγελιστές, που παρακολουθούν πια ζωντανά το «έργο» αυτό: «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» ! (Ιω ιθ΄ 24).

Προφήτες και Ευαγγελιστές μαζί δεν βεβαιώνουν μόνο τον θάνατο του Εσταυρωμένου, όπως πιστοποιεί το «αίμα και το ύδωρ» που έτρεξε από την πλευρά Του μετά το κέντημα Αυτής από την λόγχη του στρατιώτη, για να διαπιστωθεί αν είχε πεθάνει ή ήταν ακόμη ζωντανός αυτός ο «κακούργος» Θεός. Μετά την Ταφή του Κυρίου και την Κάθοδό Του στον Αδη διακηρύσσουν και αυτό που είδαν. Την Ανάστασή Του, την οποία είχε ήδη προαναγγείλει ο Προφήτης Ησαΐας, καθώς έβλεπε, 800 χρόνια πρωτύτερα, τον Χριστό να «σπάει» τα «δεσμά» του θανάτου και να πικραίνει τελικά τον Αδη, αφού του αφαιρούσε την εξουσία που είχε μέχρι τότε !

Γιατί λοιπόν ύστερα από όλες αυτές τις συγκλονιστικές μαρτυρίες των Ευαγγελίων, που τις επιμαρτυρούν  λεπτομερώς και οι Γραφές, δυσπιστούν ακόμη οι άνθρωποι στην Ανάσταση του Χριστού; Την απάντηση την δίνει ο Προφήτης Ησαΐας: «Διότι τυφλώθηκαν τα μάτια τους και πωρώθηκε η καρδιά τους, ώστε να μην μπορούν να δουν και να νιώσουν την αλήθεια που περνάει από μπροστά τους» (Ιω ιβ΄ 40). Με την προσωπική του στάση απέναντι στον Εσταυρωμένο οφείλει ο καθένας από μας να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει την πιο πάνω ρήση του Ησαΐα, αφού όμως προηγουμένως συνειδητοποιήσει τη διαφορά ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα και τιθασεύσει τον ορθολογισμό του, ώστε να μη θέλει να τον χειραγωγήσει σε χώρους που εξ ορισμού, του είναι απροσπέλαστοι.

Η κατάργηση του θανάτου

Toυ Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
Θεολόγου

Στα πικρά χείλη και στις ματωμένες καρδιές των ανθρώπων πλανάται το ερώτημα:

Τι Θεός είναι Αυτός, που αφήνει τους ανθρώπους ν’ αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν νέοι; Που επιτρέπει γονείς να θάβουν τα παιδιά τους, σύζυγοι τους συζύγους τους, μικρά παιδιά τους γονείς τους;

Τι έκανε ο Θεός για το θάνατο; Μήπως κάθεται στον ουρανό και παρατηρεί ασυγκίνητος τα δημιουργήματά Του να βασανίζονται σαν μυρμήγκια που πέσανε σ’ ένα αυλάκι με νερό;

Ας πούμε, λοιπόν, τι έκανε ο Θεός για το θάνατο:

Ο Θεός πονάει για το θάνατο των ανθρώπων και δεν θέλει να πεθαίνουμε. Είναι βασικό στοιχείο της χριστιανικής πίστης ότι το θάνατο δεν τον δημιούργησε ο Θεός, αλλά τον προκάλεσε η απομάκρυνση των πρώτων ανθρώπων από το δρόμο του Θεού. Μακριά απ’ το Θεό δεν υπάρχει ζωή. Έτσι, ενώ ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους με τη δυνατότητα να είναι αθάνατοι (άγιοι, ενωμένοι με το Θεό), όμως οι πρώτοι άνθρωποι δεν έκαναν πράξη αυτή τη δυνατότητα, αλλά τελικά ήταν θνητοί, επειδή γύρισαν την πλάτη τους στο Θεό και δεν πήραν το δώρο της αγιότητας και της αθανασίας, που τους πρόσφερε. Αυτό το γεγονός το διηγείται η Αγία Γραφή – με αρκετούς συμβολισμούς βέβαια – ως την ιστορία του Αδάμ και της Εύας και του απαγορευμένου καρπού (το «προπατορικό αμάρτημα»).

Όμως ο Θεός δεν άφησε αβοήθητους τους ανθρώπους. Και εδώ θα προσπαθήσουμε να δώσουμε σε όλους τους πονεμένους αδελφούς μας (και ποιος δεν πονάει για κάποιον δικό του;) την απάντηση των αγίων διδασκάλων της Ορθοδοξίας στο ερώτημα τι κάνει ο Θεός για να μας λυτρώσει από το θάνατο.

Ο Υιός του Θεού και Θεός, ο Ένας από την Αγία Τριάδα, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συνεργασία των Άλλων Δύο (του Πατέρα, που Τον έστειλε, και του Αγίου Πνεύματος, που πραγματοποίησε την ενανθρώπισή Του), έγινε άνθρωπος και άφησε τους ανθρώπους να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν φρικτά, για να δώσει σε όλους τους ανθρώπους – ακόμα και στους βασανιστές Του – τη δυνατότητα να Τον γνωρίσουν, να Τον πλησιάσουν, να ενωθούν μαζί Του και να σωθούν στην αιωνιότητα.

Έγινε άνθρωπος και πέθανε ως άνθρωπος, για να καλέσει κοντά Του την ανθρωπότητα, που βασανιζόταν από το κακό, το θάνατο και το διάβολο, να την ενώσει σε ένα σώμα (την Εκκλησία) και να της δώσει τη δυνατότητα απελευθέρωσης και αθανασίας. Το έκανε μάλιστα έτσι, με το να πεθάνει – αντί να επέμβει δυναμικά, ως παντοδύναμος, και να συντρίψει τους αμαρτωλούς – για να Τον πλησιάσει όποιος θέλει, ελεύθερα, χωρίς να επιβάλει σε κανέναν να Τον πιστεύει και να Τον λατρεύει. Και το έκανε από καθαρή και ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς ο ίδιος να έχει να κερδίσει απολύτως τίποτα.

Γι’ αυτό, στην Ορθόδοξη Εκκλησία λέμε ότι ο θάνατος νικήθηκε και, ουσιαστικά, καταργήθηκε. Για να είμαστε ακριβείς, προς το παρόν ο θάνατος καταπατήθηκε· θα καταργηθεί οριστικά με την ανάσταση των νεκρών, στη Δευτέρα Παρουσία.

Δεν υπάρχει θάνατος, μόνο ένα ταξίδι από εδώ στον «ουρανό», δηλαδή στον κόσμο των ψυχών. Εκεί οι άνθρωποι περιμένουν το τέλος της Ιστορίας και τη γενική ανάσταση όλων των νεκρών, μετά την οποία θα υπάρχει αιώνια ζωή στη Γη ή τουλάχιστον σε μια ανακαινισμένη μορφή του δικού μας σύμπαντος.

«Περιμένουμε καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη, κατά την υπόσχεση του Χριστού, όπου θα κατοικεί η δικαιοσύνη» γράφει ο απόστολος Πέτρος (Β΄ επιστολή του αποστόλου Πέτρου, κεφ. 3, στίχος 13).

 Αποδείξεις;

 Υπάρχουν τρία πολύ σοβαρά τεκμήρια για το ότι η ζωή συνεχίζεται και μετά το θάνατο:

Το πρώτο τεκμήριο είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός κήρυξε πάρα πολλές φορές ότι η ζωή είναι αιώνια και μάλιστα ότι η αληθινή ζωή είναι κοντά Του – μια ζωή που αρχίζει από εδώ και συνεχίζεται στην αιωνιότητα.

Είπε: «Αλήθεια σας λέω ότι όποιος ακούει τα λόγια μου και πιστεύει σ’ Εκείνον που με έστειλε, έχει ζωή αιώνια, και δεν πηγαίνει σε κρίση» [δηλ. δεν τον κρίνει ο Θεός], «αλλά έχει ήδη πάει από το θάνατο στη ζωή. Αλήθεια σας λέω, ότι έρχεται ώρα – και ήδη ήρθε – που οι νεκροί θ’ ακούσουν τη φωνή του Υιού του Θεού και αυτοί που θα την ακούσουν θα ζήσουν… Έρχεται ώρα, που όλοι όσοι βρίσκονται στους τάφους θ’ ακούσουν τη φωνή του και θα πάνε, εκείνοι που έκαναν το καλό, σε ανάσταση ζωής, κι εκείνοι που έκαναν το κακό, σε ανάσταση κρίσης» (δες κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 5, στίχοι 24-29).

Στην αγία Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου, που έκλαιγε για τον αδερφό της, ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Όποιος πιστεύει σ’ εμένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει· και κάθε ζωντανός που πιστεύει σ’ εμένα δε θα πεθάνει ποτέ. Το πιστεύεις αυτό;» (κατά Ιωάννην, κεφ. 11, στίχοι 25-26).

Ο Χριστός πέθανε και αναστήθηκε για να λυτρώσει από το θάνατο εμάς, όχι τον εαυτό του. «Τελευταίος εχθρός καταργείται ο θάνατος» γράφει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους, κεφ. 15, στίχ. 26, που βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα Ευαγγέλια.

(Καινή Διαθήκη λέμε το βιβλίο που έχει μέσα τα τέσσερα Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία που έγραψαν οι απόστολοι, δηλαδή οι μαθητές του Χριστού: επιστολές, τις «Πράξεις των Αποστόλων» και την «Αποκάλυψη»)

Η αιώνια ζωή είναι πατρίδα της ελευθερίας

Ταπείνωσιν να έχεις. Oταν βρέχει, το νερό δεν σταµατά εις τις κορφές ή στα βουνά, αλλά κάτω εις την πεδιάδα. Οι ταπεινοί άνθρωποι έχουν χάριν, καρποφορίαν και ευλογίαν. (Γέρων Ιερώνυµος της Αίγινας)
Αποκτά η ψυχή ταπείνωση, όταν νοιάζεται µόνον για τα δικά της σφάλµατα.Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέληµά του: ∆εν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή του και δεν ευχαριστιέται µε τίποτα. Γι’ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. Oποιος όµως δόθηκε ολοκληρωτικά στο Θέληµα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο. (Aγιος Σιλουανός)
Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου (Παροιµίες Σολοµώντος, 9,10)
Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες θα βρουν κοντά σου τη σωτηρία. (Aγιος Σεραφείµ του Σάρωφ)
Χαρακτηριστικό του καλού είναι η ωφελιµότητα. (Aγιος Γρηγόριος Νύσσης)
Oπως ο σωµατοφύλακας του βασιλιά στέκεται στο πλάι του πάντοτε έτοιµος, το ίδιο και η ψυχή πρέπει να είναι σε εγρήγορση απέναντι στο δαίµονα της σαρκικής αµαρτίας. (Αββάς Ποιµήν)
Οι άνθρωποι έχουν γίνει, για να ζει ο ένας χάρη του άλλου. (Μέγας Βασίλειος)
Οταν η προσευχή -συµβαίνει µερικές φορές- γίνεται χωρίς προσοχή και µηχανικά, µην απογοητεύεσθε. Την ώρα της προσευχής, µε
το όνοµα του Κυρίου Ιησού Χριστού αγιάζεται ακόµη και το στόµα µας. (Στάρετς Βαρσανούφιος)
Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έµαθες Θεολογίαν. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου, τέχνην έµαθες διά να ζήσεις. (Γέρων Ιερώνυµος της Αίγινας)
Φροντίζετε την ψυχήν σας µόνον· αυτήν µεριµνάτε να σώσετε οπού είναι τίµια, αθάνατος. (Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)
Αληθινοί θεολόγοι στην Εκκλησία είναι εκείνοι που µισούν τον εαυτό τους (τα πάθη τους). Αν δεν µισήσει κανείς τον εαυτό του
έως θανάτου, δεν µπορεί να είναι µαθητής του Χριστού και διδάσκαλος του λαού. (Γέρων Σωφρόνιος του Εσσεξ)
Οι λογισµοί που σου φέρνουν αµηχανία και ταραχή προέρχονται από τον διάβολο. Οι κατά Θεόν λογισµοί εµπνέουν σιγουριά και ειρήνη. Πάλεψε και θα τ’ αποκτήσεις. (Οσιος Μάρκος)
Τη σιωπή να την αγαπάς περισσότερο από τον λόγο. Γιατί η σιωπή φέρνει θησαυρό, ενώ η οµιλία τον σκορπίζει. (Αββάς Ησαΐας)

Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου: Η Ανάσταση του Χριστού στη ζωή μας

Tου π. Αντώνιου Χρήστου
Προϊστάμενος Ι.Ν. Προφήτου Ηλία Κόρμπι Βάρης, της Ι. Μ. Γλυφάδας Ε. Β. Β. & Β.
    Αγαπητοί μας Αναγνώστες, το φύλλο της Εφημερίδας που κρατάτε μπορεί να βγαίνει τη Μεγάλη Πέμπτη, όμως επειδή σκοπός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά και της Μεγάλης Εβδομάδος, είναι να μας οδηγήσει στην Ανάσταση του Χριστού μας, θα ασχοληθούμε και εμείς γι’ αυτό το θεμελιώδες θέμα, που αφορά τη νέα, ανακαινισμένη εν Χριστώ, ζωή μας.
    Δεν είναι δυνατόν εμείς οι Χριστιανοί, να μιλάμε για την Ανάσταση του Κυρίου, σαν ένα ιστορικό μόνο γεγονός, που συνέβη στο παρελθόν και να μην αναφέρουμε και κυρίως πιστεύουμε, πως το γεγονός αυτό έχει άμεση σχέση με τη ζωή μας, όπως διδάσκει η Αγία Εκκλησία μας, διά του στόματος των Αγίων Πατέρων. Εμείς για συντομία χώρου, θα αναφερθούμε μόνο στον Αγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο, από το σχετικό του έργο «περί της του Χριστού Αναστάσεως»  (ΦΕΠΕ 19Δ, σελ. 108-114).
    Ο Ιερός αυτός πατήρ της Εκκλησίας μας, που όχι άδικα είναι ο τρίτος (μετά τον Ευαγγελιστή και τον Αγιο Γρηγόριο Κωνσταντινουπόλεως) που φέρει τον τίτλο «Θεολόγος», τονίζει ότι η Ανάσταση του Κυρίου, ενεργείται πάντοτε μέσα μας, εντός μας, με μυστικό τρόπο, αρκεί βέβαια «εάν θέλουμε»! Ο Αγιος Συμεών, συνεχίζει λέγοντας πως «Θάπτεται μέσα μας ο Χριστός, όπως σε ένα μνήμα και καθώς ενώνεται με τις ψυχές μας ανασταίνεται και ανασταίνει κι εμάς μαζί Του».
     Διευκρινιστικά λέει, ο ιερός αυτός πατήρ και διδάσκαλος, ότι είναι γνωστό ότι ο Χριστός και Θεός μας, σταυρώθηκε και κάρφωσε πάνω στο Σταυρό (Κολ. Β΄ 14) την αμαρτία του κόσμου (Ιω. Α΄ 29) και με την ανθρώπινη ψυχή Του κατέβηκε στον Αδη (Εφ. Δ΄ 9, Ψαλ. ΠΕ΄ 19). Ανέβηκε από τον Αδη και η ψυχή Του επανήλθε στο σώμα Του και αμέσως αναστήθηκε από τους νεκρούς και μετά ανέβηκε στους ουρανούς με πολλή δόξα και δύναμη. Αυτό συμβαίνει και τώρα: «Οταν βγαίνουμε από τον κόσμο» της αμαρτίας με κόπο και άσκηση των αρετών, «μοιάζοντας στα παθήματα στον Κύριο (Ρωμ. Στ΄ 5, Β΄ Κορ. Α΄5, Φιλιπ. Γ΄ 10) και μπαίνουμε στο μνήμα της μετανοίας και ταπεινώσεως, κατεβαίνει Αυτός ο Ιδιος Χριστός από τους ουρανούς και μπαίνει σαν μέσα στον τάφο, στο σώμα μας και ενώνεται με τις ψυχές μας και τις ανασταίνει γιατί ήταν νεκρές εξ αιτίας της αμαρτίας. Με αυτό τον τρόπο παραχωρεί σ’ εκείνον που με τον τρόπο αυτό αναστήθηκε μαζί με τον Χριστό, να βλέπει τη δόξα της μυστικής Αναστάσεως».
       Η Ανάσταση λοιπόν του Χριστού, είναι η δική μας Ανάσταση, επειδή εμείς ήμασταν οι πεσμένοι, λόγω της αμαρτίας και χρειαζόμασταν ανόρθωση. Ο Χριστός δεν έπεσε ποτέ σε αμαρτία (Ιω. Η΄ 46, Εβρ. Δ΄ 15, Εβρ Ζ΄ 26)· γι’ αυτό και πώς να αναστηθεί ποτέ ή να δοξαστεί; Αυτός είναι πάντοτε υπέρμετρα δοξασμένος και βρίσκεται επίσης πιο πάνω από κάθε αρχή και εξουσία (Εφ. Α΄ 21). Η Ανάσταση και η δόξα του Χριστού είναι δική μας δόξα, αφού με την ανάσταση που έγινε μέσα μας δείχνεται, φαίνεται και έχει σωτήρια επίπτωση και σε εμάς.

Θέωση είναι να αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Χριστός

Πρέπει να φοβόμαστε τον Χριστό;

Όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, οι αντιδράσεις του Χριστού σε ό, τι συμβαίνει γύρω Του μας εκπλήττουν. Τη στιγμή που ο Ιούδας πηγαίνει να Τον προδώσει, Εκείνος λέγει: «Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου». Σε κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, την επαναλαμβάνουμε στη συνείδησή μας. Αν κάποια εχθρική ενάντια στρατιωτική δύναμη μας συλλάβει για να μας σκοτώσει, θα είμαστε άραγε και εμείς ικανοί να πούμε: «Τώρα και εγώ δοξάζομαι και ο Θεός δοξάζεται δι ‘εμού»; Όλοι γνωρίζετε αυτή την ιστορία. Είναι το περιεχόμενο της καθημερινής μας ζωής.


Ο Χριστός τέλεσε μια φορά την θεία Λειτουργία και αυτή πέρασε στην αιωνιότητα. Η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του πέρασε στην θεία Λειτουργία. Γνωρίζουμε συγκεκριμένα τον Χριστό στην θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία την οποία τελούμε είναι η ίδια θεία Λειτουργία που έκανε ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη στον Μυστικό Δείπνο.

Τα κεφάλαια ιδ’-ιζ ‘του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι μια θεία Λειτουργία . Έτσι στην θεία Λειτουργία καταλαβαίνουμε την Αγία Γραφή.

Η πρώτη Εκκλησία ζούσε χωρίς την Καινή Διαθήκη, όχι όμως χωρίς την θεία Λειτουργία.

Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να ζούμε με την καρδιά. Στην θεία Λειτουργία ζούμε τον Χριστό και καταλαβαίνουμε τον λόγο Του.

Ο Κύριος προσευχόμενος είπε: « Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματι σου ούς δέδωκας μοι, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς … Ου περί τούτων (των μαθητών) δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν … και εγώ την δόξαν ήν δέδωκας μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμέν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί , ίνα ώσι τετελειωμένοι εις έν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας» (Ιωάν. 17,11.20-23).

Όπως ο Χριστός καθάρισε τους Μαθητές Του με τον λόγο Του και τους είπε: “ήδη υμείς καθαροί εστε δια τον λόγον όν λελάκηκα υμίν” (Ιω. ιε ‘, 3) και καθάρισε τα πόδια των Μαθητών με το νερό, κατά τον Ιερό Νιπτήρα, έτσι και το πρώτο μέρος της θείας Λειτουργίας μας καθαρίζει για να παρακαθίσουμε έπειτα στην Τράπεζα της αγάπης. Σκοπός της θείας Λειτουργίας είναι να μας μεταδώση τον Χριστό.

Η Λειτουργία είναι στην αιώνια πραγματικότητά της το Πάσχα του Κυρίου, το πάντοτε παρόν σ ‘εμάς.

Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει ένα ήθος, το ήθος της ταπεινώσεως. Όπως ο Χριστός θυσιάσθηκε, έτσι πρέπει και εμείς να θυσιαζόμαστε. Ο τύπος της θείας Λειτουργίας είναι ο τύπος του πτωχεύσαντος για μας. Στην θεία Λειτουργία προσπαθούμε να ταπεινωθούμε, γιατί έχουμε την αίσθηση ότι εκεί υπάρχει ο ταπεινός Θεός.

Η αγάπη του Χριστού, σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του εδώ μεταξύ μας, ήταν μια φοβερή ταλαιπωρία. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη», εκραύγασε, «έως πότε ανέξομαι υμών» (Ματθ. 17,17). Έκλαψε για τον Λάζαρο και τις αδελφές του (Ιωάν. 11,35).

Πικράθηκε για τη σκληρότητα των Ιουδαίων που σκότωσαν τους προφήτες (Ματθ. 23,38) και «ο ιδρώς αυτού εγένετο ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44). Ζούσε την τραγωδία όλου του ανθρώπινου γένους αλλά αυτός ο ίδιος δεν ήταν τραγωδία.

Τούτο είναι φανερό από τους λόγους του, τους οποίους είπε πιθανόν λίγο νωρίτερα, πριν από τη λυτρωτική θυσία του για όλη την ανθρωπότητα, στον κήπο των Ελαιών: « Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν»(Ιωάν. 14,27). Και λίγο αργότερα: «Ουκ ειμί μόνος ότι ο Πατήρ μου μετ ‘εμού εστι. Ταύτα λελάκηκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον »(Ιωάν. 16,32.33). Το ίδιο και με το χριστιανό.

Παρ ‘όλο το βαθύ πόνο του, τα δάκρυα του, τις προσευχές του για τον κόσμο, δε φτάνει ποτέ σε καταστροφική απελπισία. Κάτοχος ο άνθρωπος της πνοής του Αγίου Πνεύματος, είναι πεπεισμένος για την αναπόφευκτη νίκη του Φωτός. Η αγάπη του Χριστού ακόμα και στον ισχυρότερο πόνο, (τον οποίο θα μπορούσα να καλέσω «κόλαση της αγάπης» ), επειδή είναι αιώνια, είναι απαλλαγμένη από κάθε πάθος.

Η οδός μας είναι να ταπεινωνόμαστε, να προχωρούμε διαρκώς προς τα κάτω. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας υψώσει και να μας δοξάσει.

Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμαστε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου. Ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να τους ανακαλύψει. Ο Θεός με την εμφάνιση του μας αποκάλυψε το μοναδικό δρόμο για την αιώνια λύτρωση. Μας έδωσε παράδειγμα σε όλα. Μας δίδαξε πώς ενεργεί το Άγιο Πνεύμα μέσα μας. Μας γέμισε με ανέσπερο φως, μακριά από το οποίο δεν υπάρχει αληθινή γνώση πουθενά, ούτε σωτηρία για κανένα.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί το οχυρό εκείνο, επάνω στο οποίο διαλύονται όλα τα κύματα των λογισμών. Ο Χριστός, σταυρωμένος από αγάπη προς τον κόσμο και για τις αμαρτίες του κόσμου, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου, ο μόνος αληθινός Θεός

– Ο Θεος εγκατέλειψε τον Απόστολο Πέτρο κατά την διάρκεια του πειρασμού, για να τον προετοιμάση για την μεγαλύτερη Χάρη . Έλαβε τόση Χάρη από τον Θεό, ώστε ακόμη και η σκιά του θεράπευε τους ανθρώπους.

Συμβαίνουν περίεργα πράγματα με την Πρόνοια του Θεού. Μας οδηγεί στην μετάνοια μέσα από όλα τα γεγονότα, ακόμη και από τις πτώσεις, αρκεί να έχουμε ταπείνωση να τα αισθανόμαστε.

Όταν κάποιος λαμβάνη ένα πνευματικό χάρισμα, συνήθως ελκύει τον φθόνο των άλλων. Τότε αισθάνεται την ανάγκη να το κρύψη. Έτσι, χωρίς να το καταλάβη, γίνεται κατά Χριστόν σαλός.

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

orthodoxia.online – Η Ορθόδοξη ματιά στα γεγονότα

Αιτωλίας Κοσμάς: Μόνο ο Χριστός είναι το ανέσπερο Φως

«Δεῦτε λάβετε φῶς, ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός»! Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, Ζήσαμε κι εφέτος, χάριτι Θεού, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα. Αντικρύσαμε τον Κύριό μας αιμόφυρτο επί του Σταυρού, με τα καρφιά στα άχραντα χέρια και πόδια Του. Είδαμε κεντημένη την αγία Του πλευρά από την λόγχη του Κεντηρίωνος και το πρόσωπό Του, όπως προείπε ο προφήτης Ησαΐας, «άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων… μη έχων κάλλος, ουδέ δόξαν» (Ησαΐας νγ’, 3).
Σήμερα, ζούμε το Άγιον Πάσχα. Το Πάσχα το καινόν, το μέγα, το ιερόν, το άγιον, το μυστικόν, το πανσεβάσμιον, το άμωμον Πάσχα. Ζούμε το Πάσχα του Αναστάντος Χριστού, το Πάσχα των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Σήμερα, βλέπουμε τον Χριστό μας, ως νυμφίον εστολισμένον με το υπέρλαμπρο φως της Αναστάσεως, να εξέρχεται από τον σκοτεινό τάφο ως από νυμφική παστάδα και να λάμπη υπέρ τον ήλιον. Λάμπουν όλα σήμερα, αγαπητοί. Λάμπει ο ουρανός, λάμπει η γη, λάμπουν τα καταχθόνια. Και η μητέρα μας Εκκλησία, μας καλεί, μας παρακαλεί, μας ικετεύει με μητρική αγάπη: «Δεύτε λάβετε φως, εκ του ανεσπέρου φωτός»! Ελάτε να πάρετε σήμερα φως, από το ανέσπερο Φως, από τον Χριστό.
Όχι μόνο να λάβουμε το υλικό φως, το άγιο φως, που μας χαρίζει ο Κύριος δια του Παναγίου Τάφου Του και του μεγάλου θαύματος, αλλά να λάβουμε το Φως το αληθινό, το πνευματικό Φως, τον Χριστό μας, στην καρδιά μας και στη ζωή μας.
Σήμερα, την ολοφώτεινη Λαμπρή, καλούμαστε να λάβουμε φως από τον Χριστό μας, διότι:
α) Μόνον ο Χριστός είναι το ανέσπερο Φως, «το φωτίζον πάντα άνθρωπον»! Ουδείς ετόλμησε ποτέ ανά τους αιώνες να διακηρύξη ότι είναι το φως. Μόνο ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής» (Ιωάνν. η’, 12). Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει στο ιερό ευαγγέλιό του: «Ην το φως το αληθινό (ο Χριστός) ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάνν. α’, 9).
Κατά την θεία ενανθρώπησί Του, «ως νοητός ήλιος της Δικαιοσύνης» ανέτειλε εκ της Παρθένου, διέλυσε το σκότος της αγνοίας και εφώτισε την ανθρώποτητα με το φως της θεογνωσίας. Προβλέπων τον φωτισμό της εν σκότει ευρισκομένης ανθρωπότητος ο προφήτης Ησαΐας, προανήγγειλε θριαμβευτικά: «ο λαός ο πορευόμενος εν σκότει ίδετε φως μέγα. Οι κατοικούντες εν χώρα και σκια θανάτου φως λάμψει εφ ημάς» (Ησαΐας θ’, 2).
Ποιός, αγαπητοί, από εκείνους που τους ονομάζουν πολλοί αρχηγούς θρησκειών ή ακόμη θεούς, σε όλη την οικουμένη, αναστήθηκε και προσφέρει φως; Όλοι, ως άνθρωποι, βρίσκονται κάτω από την πλάκα του ψυχρού τάφου τους. Μόνο ένας τάφος στην Ιερουσαλήμ, ο Τάφος του Κυρίου μας ως ανθρώπου είναι κενός, εκπέμπει φως πνευματικό, ευωδιάζει, θαυματουργεί, προσφέρει και το φυσικό φως, το άγιο φως κάθε Μέγα Σάββατο. Γιατί ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, είναι το ανέσπερο Φως.

Το Ανέσπερο φως του Πνεύματος

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός!» Ο πιο γλυκός ύμνος λίγο πριν από το «Χριστός Ανέστη»! Συγκινούμαι όταν θυμάμαι τη λειτουργία της Ανάστασης στο μικρό χωριό που μεγάλωσα, στα χρόνια της μεγάλης φτώχειας αλλά και της αθωότητας. Αν και μικρό κορίτσι τότε, ένιωθα ρίγη να διαπερνούν το σώμα μου όταν έσβηναν όλα τα κεριά και τα καντήλια που φώτιζαν το μικρό ναό, αφού δεν υπήρχε ηλεκτρισμός τότε, και άκουγα τον παπά, κάπου στο βάθος μέσα στο ιερό, να ψέλνει με γλυκύτατη, σχεδόν υπερκόσμια, φωνή το «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…» 

Κατόπιν, έβγαινε ταπεινά από το ιερό με τη λαμπάδα αναμμένη για να μας μοιράσει το “άγιο φως”. Ο παπα-Γιώργης δε χρειαζόταν να επινοήσει ψέματα για το πώς άναψε το φως. Όλοι γνωρίζαμε ότι το άναψε μ’ ένα σπίρτο, αλλά αυτό δεν μας σκανδάλιζε. Δε μείωνε την αναστάσιμη αξία του. Ο συμβολισμός ήταν που είχε σημασία. Κι αυτό το συμβολισμό το νιώθαμε στην ψυχή μας.

Δεν υπήρχαν τότε βεγγαλικά και κροτίδες, δεν υπήρχε θόρυβος και φασαρία. Υπήρχε μόνο κατάνυξη στις ψυχές μας. Κάτι φωτιζόταν βαθιά μέσα μας, το νιώθαμε, εγώ τουλάχιστον το ένιωθα. Το φως του κεριού δεν ήταν απλά εξωτερικό, δε φώτιζε μόνο το μικρό χώρο της Εκκλησίας. Διαπερνούσε όλο το είναι μας, μεταμόρφωνε την ψυχή μας, έστω την ψυχή εκείνων που στο συμβολισμό έβλεπαν την ουσία της Ανάστασης. Ήταν το φως του Θείου Πνεύματος που ο Χριστός ήθελε ν’ ανάψει μόνιμα στις καρδιές μας. Το φως του αναστάσιμου κεριού θα κρατούσε πολύ λίγο, αλλά το φως του Πνεύματος, εάν άναβε το λύχνο της ψυχής μας, θα κρατούσε μια ζωή, αν βέβαια φροντίζαμε να μην του λείψει το λαδάκι της πίστης.

Σήμερα η ιστορία είναι εντελώς διαφορετική. Είναι ιστορία γι' αγρίους. “Προοδέψαμε”, βλέπετε… Μόνο που αυτή η πρόοδος έδιωξε το Πνεύμα του Ωραίου του Μεγάλου και τ’ Αληθινού. Δεν λέω ότι το σκότωσε, διότι το Πνεύμα δε μπορεί να το σκοτώσει κανείς!
«Με τιμές αρχηγού κράτους έγινε η τελετή υποδοχής για το Άγιο Φως στο αεροδρόμιο “Ελ. Βενιζέλος”. Το Άγιο Φως έφθασε στην Αθήνα με το κυβερνητικό αεροσκάφος “Εμπραέρ” (…) Στο “Εμπραέρ” ήταν ο υφυπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Κασσίμης, ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου, αρχιμανδρίτης κ. Δαμιανός, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, ο μητροπολίτης Μαντινείας κ. Αλέξανδρος και εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων. Το Άγιο Φως θα μεταφερθεί στις μητροπόλεις όλης της χώρας με 17 προγραμματισμένες πτήσεις της Ολυμπιακής. » Αυτά γράφει η in.gr.

Μας είπαν ότι το αναστάσιμο φως το είχε φέρει με κατά παραγγελία "θαύμα" στον ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο, και πάλι φέτος, όπως κάθε χρόνο, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Θεόφιλος! Για φαντάσου! Τώρα το πώς το έφερε είναι άλλου παπά βαγγέλιο, αλλά εσείς μη σκανδαλίζεστε. Πίστευε και μη ερεύνα δε λένε; Και οι άλλοι, οι μη Ορθόδοξοι χριστιανοί, έμειναν χωρίς ‘άγιο φως’; Αυτούς, που πολλοί είναι και καλύτεροι Χριστιανοί από τους Ορθόδοξους, τους άφησε παραπονεμένους ο Χριστός; Μα γιατί τέτοια μεροληψία;

Ώστε με τιμές αρχηγού κράτους έγινε η υποδοχή! Όλοι οι υποκριτές στην πίστα! Οποίος εμπαιγμός στο συμβολισμό του αναστάσιμου φωτός! Κοσμικές τιμές και μάταιη δόξα για το φως Εκείνου που για να διδάξει ταπεινότητα γεννήθηκε σε μια φάτνη! Τιμές και δόξα στο Φως Εκείνου που η Γραφή λέει ότι μετά την Ανάσταση φανερώθηκε πρώτα στην ταπεινή και άσημη Μαρία τη Μαγδαληνή, πρώην αμαρτωλή από την οποία είχε βγάλει επτά δαιμόνια (πάθη). Πόσο ικανός είναι ο άνθρωπος, αυτό το τρομερό παιδί, να ευτελίσει τα πάντα, ακόμη και τους πιο υψηλούς πνευματικούς συμβολισμούς…

Μέσα στις επισημότητες, την υποκρισία και τη φασαρία, το αληθινό ανέσπερο φως, το Φως του Θείου Πνεύματος, από το οποίο θα μπορούσαν οι πιστοί ν’ ανάψουν την εσωτερική λαμπάδα του δικού τους πνεύματος, γίνεται απρόσιτο, απλησίαστο. Ο άνθρωπος δε μπορεί πια ν’ αντλήσει δύναμη και φώτιση από το ανέσπερο φως του Πνεύματος. Τι κρίμα! Χάθηκε η ουσία και παρέμειναν οι τύποι και οι τελετές, οι επισημότητες, τα βεγγαλικά. Είμαστε φοβεροί! Είμαστε μόνο για τα πανηγύρια… Στο εκκλησάκι της γειτονιάς μου οι κροτίδες είχαν αρχίσει από τις 11 μ.μ. Πού να βρει ο πιστός ηρεμία για αυτοσυγκέντρωση. Το μόνο που τον ανησυχούσε ήταν να μη σκάσει καμιά κροτίδα πάνω του…

Στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη χοροστατούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Άνοιξα την ΕΤ1 για να παρακολουθήσω λίγο την τελετή της Ανάστασης και να ψηλαφήσω τα συναισθήματά μου. Μ’ αρέσει να ψάχνομαι συχνά. Το “Χριστός Ανέστη” επαναλαμβανόταν δεκάδες φορές από τους έμμισθους ψάλτες, λες και οι πιστοί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πείσουν και να πειστούν οι ίδιοι για την Ανάσταση. Άλλες τόσες ψάλθηκε και το “Κύριε Ελέησον”, ωσάν ο Θεός να ήταν κουφός ή αδιάφορος και να μην ήθελε να ελεήσει. (Φανταστείτε τι απογοήτευση θα ένιωθε ένας καλός πατέρας που υπεραγαπά τα παιδιά του, αν του κλαψούριζαν καθημερινά λέγοντας εκατοντάδες φορές «πατέρα ελέησον, πατέρα ελέησον», ζητιανεύοντας πράγματα που ήταν ήδη δικά τους. Άστο μην το ψάχνεις, είναι ιλαροτραγωδία…)

Έβλεπα, λοιπόν, στον Άγιο Διονύση, καλοντυμένες φιγούρες, ου μην αλλά και σκυθρωπές, να κρατούν με δέος το μεγάλο θησαυρό, τις αναμμένες τους λαμπάδες, όπως το θέλει η παράδοση. Μου έδιναν την εντύπωση, όμως, ότι οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι και αδικήσω κανένα, ήταν βαριεστημένοι και δεν έβλεπαν την ώρα και τη στιγμή που θα τελείωνε η σύντομη τελετή της Ανάστασης για να φύγουν και να πάνε άλλοι σε νυχτερινά κέντρα για διασκέδαση, κι άλλοι στο σπίτι τους για ν’ απολαύσουν τη μαγειρίτσα.

Σε λίγο, κι ενώ οι ψαλμωδίες συνεχίζονταν, και το Χριστός Ανέστη εναλλασσόταν με το Κύριε Ελέησον, δηλαδή το νικηφόρο αναστάσιμο πνεύμα εναλλασσόταν με το πνεύμα της δουλείας, της ηττοπάθειας και της ζητιανιάς, οι "επίσημοι" - για τον κόσμο αλλά όχι για το Χριστό - παρέλασαν για να χαιρετίσουν και ν’ ασπαστούν τον Αρχιεπίσκοπο, και ν’ αποχωρήσουν στη συνέχεια, περιφρονώντας προκλητικά την αναστάσιμη λειτουργία που θα τέλειωνε μετά τις 2 το πρωί.

Έκλεισα την τηλεόραση γιατί δεν άντεξα να δω περισσότερα, και άνοιξα ένα μικρό βιβλιαράκι με τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Διάβασα και δάκρυσα: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα…» Τι υπέροχα λόγια! Το κάλεσμα στην Ανάσταση του Πνεύματος είναι οικουμενικό. Όλοι οι λαοί, ανεξαρτήτως θρησκείας, μπορούν να προσέλθουν στην αστείρευτη δεξαμενή του Θείου Πνεύματος και να πάρουν φως για ν’ ανάψουν το λύχνο της ψυχής τους, που είναι το πνεύμα μέσα τους, ώστε να λαμπρυνθούν! «Λύχνος του Κυρίου είναι το πνεύμα του ανθρώπου», λέει η Βίβλος. Ποιανού ανθρώπου; Του Ορθόδοξου μόνο; Όχι βέβαια! Του κάθε ανθρώπου! Όλοι έχουν δικαίωμα και δυνατότητα ν’ αντλήσουν από το ανέσπερο φως του Πνεύματος. Τώρα το πόσοι έμαθαν να το κάνουν είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία.

Κατόπιν ξεφύλλισα το βιβλιαράκι ψάχνοντας να βρω μια υπέροχη ευχή – από τα μαργαριτάρια της Ορθοδοξίας που θάφτηκαν κάτω από τα τελετουργικά – ευχή που πολύ με συγκινούσε στα χρόνια της αθωότητας. Διαβαζόταν προς το τέλος της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας, και ο πατέρας μας δεν διανοείτο να φύγει η οικογένειά του από την Εκκλησία χωρίς ν’ ακούσουμε το «Δι’ ευχών», κάπου στις 2:30 το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Παραθέτω εδώ ένα μικρό απόσπασμα που μας μεταφέρει ένα οικουμενικό μήνυμα Αγάπης, και θα ήταν ευχής έργο να διαθέταμε λίγα λεπτά για να εμβαθύνουμε στα λόγια αυτά.

«Ει τις εις μόνην έφτασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα. Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. Και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. Κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται. Και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται. Και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών. Και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε. Εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ευφράνθητε σήμερον. (…) Πάντες απολαύετε του συμποσίου της πίστεως. Πάντες απολαύετε του πλούτου της χρηστότητος.»

Σε ελεύθερη μετάφραση τα πιο πάνω σημαίνουν: «Εάν κάποιος έφτασε έστω την ενδεκάτη ώρα, ας μη φοβηθεί την αργοπορία. Διότι ο Θεός είναι φιλότιμος και δέχεται τον τελευταίο όπως και τον πρώτο. Δίνει ανάπαυση στην καρδιά εκείνου που έφτασε την ενδεκάτη, όπως και σ’ εκείνον που εργάστηκε από την πρώτη ώρα. Και τον τελευταίο ελεεί και τον πρώτο θεραπεύει. Και σε κείνον δίδει και σε τούτον χαρίζεται. Και τα έργα δέχεται και τη γνώμη σέβεται. Και την πράξη τιμά και το κίνητρο επαινεί. Γι’ αυτό λοιπόν, εισέλθετε όλοι στη χαρά του Κυρίου μας. Και πρώτοι και δεύτεροι, απολαύσατε την αμοιβή σας. Πλούσιοι και φτωχοί χορέψετε ο ένας με τον άλλο. Εγκρατείς και οξύθυμοι ας τιμήσετε την ημέρα. Κι όσοι νήστεψαν κι εκείνοι που δε νήστεψαν, ας χαρείτε σήμερα. (…) Όλοι ας απολαύσετε το συμπόσιο της πίστης. Όλοι ας απολαύσετε τον πλούτο της αρετής.»

Τι όμορφα νοήματα αγάπης και ελπίδας περικλείει αυτό το μήνυμα! Αν μπορούσαμε να τα χαράξουμε στην καρδιά μας πόσο θα λαμπρυνόταν και θα μεταμορφωνόταν η προσωπικότητά μας! Ας απολαύσουμε λοιπόν όλοι το συμπόσιο της πίστης, της όποιας πίστης έχει ο καθένας, κι ας γευτούμε το γλυκύτατο πλούτο της αρετής, έναν πλούτο που καμία οικονομική ή άλλη κρίση δεν μπορεί ποτέ να μας στερήσει!

Το ανέσπερο φως Τίτο Κολιάντερ

Τίτο Κολιάντερ

---

Οι άγιοι μιλούν για κάτι που ονομάζεται «ανέσπερον φως» . Είναι το φως που δεν το βλέπει κανείς με τα μάτια του σώματος, αλλά με τα μάτια της καρδιάς. Ποτέ δεν παύει να λάμπει μέσα στην καθαρότητα και τη διαύγεια της ψυχής. Αδιάλειπτη ιδιότητά του είναι να καθαρίζει τον πιστό που προσπαθεί να καθαρίζει τον εαυτό του. Είναι το αιώνιο φως που δεν παύει ποτέ να φωτίζει και που αγκαλιάζει και διαπερνάει το κέλυφος της ύλης και του χρόνου. Το φως όμως αυτό δεν δίνεται έτσι αυτόματα στον καθένα, λένε οι άγιοι. Δίνεται μόνο σ’ αυτούς που παραδίνουν την καρδιά τους στην αγάπη του Κυρίου, καθώς διαλέγουν και βαδίζουν με συνέπεια «την στενήν και τεθλιμμένην οδόν» .