Εφραίμ - Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Γέροντας Συνομιλία με τον αρχιμανδρίτη Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου για την τηλεόραση και την πνευματική ζωή

Ερώτηση: Πώς βλάπτει η τηλεόραση στην πνευματική ζωή;

Απάντηση: Οι Αγιοι Πατέρες λένε ότι ο θάνατος εισέρχεται διά των θυρίδων, εννοώντας το θάνατο της ψυχής που τον γεννά η αμαρτία, που εισέρχεται στην ψυχή από τις πέντε αισθήσεις, την όραση, την ακοή, την όσφρηση, την αφή και τη γεύση. Γι’ αυτό και όλη η σπουδή της ορθοδόξου ασκητικής πράξεως έγκειται στη λογοποίηση των αισθήσεων, δηλαδή οι αισθήσεις πρέπει να λειτουργούν κάτω από την πρυτάνευση της λογικής και του λόγου με την ευρύτερη σημασιολογική του έννοια ως σκοπού. Π.χ. τρώμε για να ζούμε, δεν ζούμε για να τρώμε. Το πρώτο είναι ικανοποίηση μιας βιολογικής ανάγκης, το δεύτερο είναι ικανοποίηση της επιθυμίας, όπου γίνεται πλέον σκοπός η ηδονή. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μας παρουσιάζει στην Α’ Καθολική του Επιστολή με τρεις απλές αλλά περιεκτικές έννοιες τι σημαίνει κόσμος, εννοώντας το κοσμικό φρόνημα, που αναλύεται στην επιθυμία των οφθαλμών, στην επιθυμία των ηδονών και στην αλαζονεία του βίου.

 

Σήμερα η τηλεόραση προσπαθεί με κάθε σπουδή να δώσει θεάματα που ικανοποιούν το κοσμικό φρόνημα, διότι οι περισσότεροι των ανθρώπων αρέσκονται να ζουν κοσμικά, δηλαδή μακρυά από το Θεό και την τήρηση των εντολών Του, που βγάζει στον αγιασμό και τη θέωση. Προτιμούν την ύλη αντί το πνεύμα, την πρόσκαιρη απόλαυση των αισθήσεων αντί της θείας αιωνιότητος και της μεθέξεως του Θεού που είναι εφικτή απ’ αυτή τη ζωή.

Έτσι η τηλεόραση εκθέτει ο,τι μπορεί να ικανοποιήσει την ανθρώπινη περιέργεια (επιθυμία των οφθαλμών), με απώτερο σκοπό την σωματική ανάπαυση (επιθυμία των ηδονών), την απόλαυση, την ηδυπάθεια και την σαρκική ηδονή, που τελικά καταλήγει στην (αλαζονεία του βίου), την έπαρση, την φυσίωση, τον επεκτατισμό, την αρπαγή, την κατάχρηση και τελικά το φόνο του συνανθρώπου, που είναι ο έσχατος βαθμός ικανοποιήσεως του εγωϊστικού αισθήματος της επικρατήσεως και της κυριαρχίας.

Γι’ αυτό η τηλεόραση προβάλλει κατά το πλείστον έργα με αισθησιακές πορνικές εικόνες, βία και έγκλημα.

Ως εκ τούτου η διάνοια του ανθρώπου μετεωρίζεται συνέχεια σε πράγματα κακά και αισχρά, διότι ο άνθρωπος σήμερα είναι πολλές ώρες στην τηλεόραση η στο computer με το internet. Βλέπει συνέχεια διάφορα πράγματα ανήθικα και συνεχώς μολύνεται ο νους του. Και καθώς μολύνεται ο νους του, δυστυχεί ο άνθρωπος. Διότι μολυνόμενος ο νους, φεύγει από τον Θεό.

Ερώτηση: Γιατί η τηλεόραση έχει τόση δύναμη;

Απάντηση: Έχει δύναμη, γιατί σήμερα υπάρχει η ψυχολογική ανάγκη του ανθρώπου να ξεσκάσει κάπου, και το πιο εύκολο ξέσκασμα είναι η τηλεόραση. Βλέπετε, επειδή είναι φτηνή η τηλεόραση, με λίγα χρήματα την παίρνεις, παίρνεις κινηματογράφο στο σπίτι σου. Και επειδή δεν έχουν διάθεση πνευματική οι άνθρωποι σήμερα, θέλουν να ξεσκάνε σ’ αυτά τα πράγματα, στην κινητή εικόνα. Και η κινητή εικόνα που προβάλλει η τηλεόραση κάνει πολλή ζημιά στον άνθρωπο. Πάρα πολύ μεγάλη ζημιά. Και αλλοιώνει τον νου του ανθρώπου. Τον καταστρέφει τον άνθρωπο σήμερα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα βλέπουνε άσχημες ταινίες, παίρνουνε πορνοταινίες, βιντεοκασσέτες, ανήθικα έργα συνέχεια, και μολύνονται και καταστρέφονται.

Ερώτηση: Τι ρόλο μπορεί να έχει η τηλεόραση στη δημιουργία μίας συλλογικής συνειδήσεως;

Απάντηση: Τήν τηλεόραση σήμερα την εξουσιάζουν οι ισχυροί της γης, και οι σκοτεινές δυνάμεις την εκμεταλλεύονται για την παγκοσμιοποίηση. Θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται όλοι το ίδιο. Τους κάνουν πλύση εγκεφάλου, ώστε το μαύρο να το βλέπουν άσπρο και αντίστροφα, και κυρίως κατά βούληση αυτών των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας που ελέγχουν οικονομικά τα κανάλια.

Εξάλλου με την κατάργηση των ηθών, που προβάλλει έμπρακτα η τηλεόραση σαν αξία, συνεχώς αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους από τις πνευματικές τους παραδόσεις και από τα εθνικά τους ιδεώδη. Θέλουν τους ανθρώπους να γίνουν σάρκες, να μη σκέπτονται τίποτα πνευματικό. Σήμερα, βλέπετε, τα περισσότερα έργα δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο, που προβάλλει την αρετή και καλλιεργεί το ήθος. Οι ηθοποιοί στην πλειονότητα τους είναι ηθοκλάστες και όχι ηθοποιοί. Τα έργα είναι περίπου τα ιδια σ’ όλον τον κόσμο. Και αυτό γίνεται για να αποπροσωποποιηθεί ο άνθρωπος. Νά πάψει να είναι πρόσωπο. Κι’ αυτό είναι ένα σύνθημα των σκοτεινών δυνάμεων σ’ όλη τη γη.

Ερώτηση: Η τηλεόραση οδηγεί τον άνθρωπο στην αμαρτωλή κατάσταση;

Απάντηση: Βέβαια τον οδηγεί. Διότι αμαρτάνει ο νους του βλέποντας κακά έργα. Είναι πολύ εύκολο ο άνθρωπος σήμερα, ενώ κάθεται στο δωμάτιο του, να βλέπει όλα τα αισχρά πράγματα που επιθυμεί ο νους να τα βλέπει. Και οπωσδήποτε ερεθίζεται και υποχωρεί έμπρακτα στις αμαρτίες.

Ερώτηση: Η τηλεόραση τρέφει τα πάθη;

Απάντηση: Και βέβαια τρέφει τα πάθη. Ιδιαίτερα τα σαρκικά πάθη τα τρέφει πάρα πολύ. Διότι ερεθίζεται ο άνθρωπος και μετά ενδίδει στις σαρκικές ορέξεις και πάθη. Και όπως ξέρουμε η ηθική κατάσταση είναι προϋπόθεση πνευματικής ζωής. Αν ο άνθρωπος δεν έχει ηθική καθαρότητα, δεν μπορεί να έχει χάρη Θεού. Είναι αδύνατο, ο,τι κι αν κάνει. Και να εκκλησιάζεται, και να προσεύχεται, αν δεν αγωνίζεται για την ηθική καθαρότητα, δεν κάνει τίποτα. Κάνει μία τρύπα στο νερό.

Ερώτηση: Η τηλεόραση δεν προσφέρει μία ζωντανή πραγματικότητα, μία επικοινωνία;

Απάντηση: Ναι. Η σημερινή τηλεόραση προσφέρει μία ζωντανή αμαρτωλή πραγματικότητα. Εάν προσέφερε μία ζωντανή πνευματική πραγματικότητα, θα ήταν ένα πολύ καλό μέσο σήμερα, για να πνευματικοποιηθει ο άνθρωπος. Δυστυχώς είναι δύσκολο να βρεις τέτοια κανάλια προβολής πνευματικών θεμάτων. Εδώ στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μόνο μία τηλεόραση, ο τηλεοπτικός σταθμός που λέγεται 4Ε, που οπωσδήποτε μεταδίδει πνευματικά πράγματα και ωφελεί τον άνθρωπο. Αυτός όμως είναι ένας στους εκατό, στους χίλιους.

Ερώτηση: Δέν μπορεί να έχει την διάκριση ο άνθρωπος, να βλέπει μόνον ο,τι είναι καλό;

Απάντηση: Δυστυχώς δεν έχει διάκριση. Παρόλο που η τηλεόραση έχει ένα κουμπί που ανοίγει και που κλείνει, ο άνθρωπος αν το ανοίξει, μετά φέρεται δαιμονικά. Η δαιμονική ενέργεια έρχεται πάνω του και τον προσελκύει, και αντί να δει τις ειδήσεις μόνο, βλέπει κι άλλα έργα και μένει μέχρι… Αφήνω ότι και ούτε τις ειδήσεις πρέπει να βλέπει. Αυτό συνιστούσε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος. Ούτε και τις ειδήσεις! Ο δε σύγχρονος αγιορείτης Άγιος Σιλουανός, που κοιμήθηκε το 1938, τότε που δεν υπήρχαν τηλεοράσεις αλλά μόνο τα έντυπα, έλεγε, ότι οποίος θέλει να βρει προσευχή -εννοώντας καθαρή καρδιακή προσευχή- δεν πρέπει να διαβάζει εφημερίδες και περιοδικά, γιατί του φέρνουν μετεωρισμό στην προσευχή. Τι θα έλεγε σήμερα άραγε, αν ζούσε στον αιώνα της κινητής τηλεθέασης, και δη της παναμαρτωλής, όσον αφορά την σημασία της σε βάρος της προσπάθειας του κάθε χριστιανού για την καθαρή προσευχή; Τήν κατάσταση του κόσμου ο προσευχόμενος άνθρωπος -κατά τον μέγα Άγιο Σιλουανό- την αισθάνεται με πληροφορία στην καρδιά που του δίδει ο Θεός και έτσι προσεύχεται με πόνο για όλο τον κόσμο, χωρίς να χρειάζεται να ακούει η να βλέπει ειδήσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι σήμερα, που μου λένε, ότι κάθονται με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση, και ο άντρας και η γυναίκα, χωρίς να μιλουν μεταξύ τους καθόλου οι σύζυγοι. Άλλος πέντε ώρες, άλλος οχτώ ώρες! Υπάρχουν παιδιά σήμερα που, ιδιαίτερα όταν έχουν διακοπές, βλέπουν δέκα με δώδεκα ώρες τηλεόραση. Είναι μιά δαιμονική κατάσταση. Και να έβλεπαν έργα σωστά και να ωφελούνταν; Βλάπτονται συνέχεια. Ακόμα κι αυτά τα Μίκυ Μάους που βλέπαμε όταν ήμασταν μικροί, τώρα είναι δαιμονικά κι αυτά. Δέν είναι απλά. Δέν δείχνουν τον αλτρουϊσμό, τη φιλαδελφία, την αγάπη, που έδειχναν παλιά. Τώρα δείχνουν τη σατανική έφοδο. Διδάσκουν το μίσος, τη μνησικακία, τον φόνο. Υπερέχει ο άνθρωπος ο οποίος σκοτώνει εύκολα. Αυτός είναι ο τύπος του ανθρώπου των παιδικών έργων.

Ερώτηση: Νομίζετε πως η τηλεόραση μπορεί να δημιουργήσει μία νέα θρησκεία;

Απάντηση: Νέα θρησκεία δεν δημιουργεί, αλλά δημιουργεί μία νέα αμαρτωλή κατάσταση. Ο άνθρωπος καθηλώνεται εκεί και δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Οπωσδήποτε, όταν στον άνθρωπο γίνει έξις η αμαρτωλή κατάσταση, που σε αυτό συμβάλλει κατά πολύ η τηλεόραση, δεν μπορεί να θυμηθεί τον Θεό και να θέλει να κοινωνήσει με τον Θεό.

Ερώτηση: Μήπως η στάση μας ως προς την τηλεόραση ομοιάζει με θρησκευτική στάση;

Απάντηση: Πράγματι, είναι φανατική, όπως ένας που θρησκεύει με όλο του το είναι. Αντί να θρησκεύει με όλο του το είναι, αγαπά την τηλεόραση. Γι’ αυτό σήμερα έχουν και τις κινητές τηλεοράσεις, που τις παίρνουν μαζί, τις έχουν στα αυτοκίνητα, τις έχουν στα αεροπλάνα. Δηλαδή ο άνθρωπος θέλει συνέχεια να βλέπει, να βλέπει. Είναι πάθος μεγάλο. Διότι ο άνθρωπος που δεν βλέπει τον Θεό, συνέχεια έχει την περιέργεια να βλέπει διάφορα πράγματα.

Ερώτηση: Πώς μπορεί να το αποφύγει αυτό;

Απάντηση: Αν ο άνθρωπος ζει πραγματικά την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, τότε αυτά δεν τα θέλει. Πρέπει να ζει την Χάρη του Θεού όμως. Αυτό είναι και δύσκολο, και το βρίσκεις πολύ δύσκολα σήμερα.

Ερώτηση: Η οθόνη της τηλεόρασης είναι σαν ένα παράθυρο προς μια φαινομενική πραγματικότητα. Για να ζήσουμε την πνευματική πραγματικότητα, ποιό μπορεί να είναι το παράθυρο;

Απάντηση: Πρέπει κατ’ αρχήν να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να είναι κοντά στον Θεό, να αγωνίζονται την πνευματική ζωή. Έτσι θα μπορέσουν, θα τους βοηθήσει ο Θεός, να έχουν διάκριση στο τι πρέπει να κάνουν. Το πρώτο είναι αυτό. Το δεύτερο είναι να προσπαθήσουμε εμείς, να επηρεάσουμε καταστάσεις, ώστε να ιδρυθούν τηλεοράσεις που να έχουν πνευματικές βάσεις. Να ευαισθητοποιηθεί η Εκκλησία να κάνει τηλεόραση που να εκπέμπει καλά έργα. Αυτό είναι ένα αντίδοτο σε αυτό το θάνατο που επέρχεται από την τηλεόραση με τα κακά έργα. Εμείς προσπαθούμε να πείσουμε και ανθρώπους και την Εκκλησία.

Ευτυχώς εδώ στην Θεσσαλονίκη, όπως σας είπα, ενισχύουμε κι έμείς αυτή την τηλεόραση, το 4Ε, με εκδηλώσεις που κάνουμε, με τις ομιλίες του γέροντός μας, και όσο μπορούμε και οικονομικά. Προσπαθούμε να ενισχύουμε αυτή την τηλεόραση, γιατί έποικοδομεί πολλές ψυχές ανθρώπων… Διότι, να πούμε σήμερα στον κόσμο να μη βλέπει τηλεόραση, είναι κάτι ανέφικτο. Είναι σαν να ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Πάντως η Εκκλησία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί… Σήμερα δυστυχώς είναι τέτοια τα δεδομένα της κοινωνίας, που δεν μπορεί ο άνθρωπος χωρίς τηλεόραση. Είναι αδύνατον. Κι εγώ βέβαια συστήνω, όπως σας είπα, «έξω η τηλεόραση». Μερικοί άμα το ακούνε, ειδικά στις οικογένειες το απαιτούν τα παιδιά, λένε «δεν μπορούμε, θέλουμε τηλεόραση». Και παρά να τσακώνεται κάποιος με την οικογένεια του, έχει τηλεόραση. Δυστυχώς σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχει σπίτι χωρίς τηλεόραση, αλλά υπάρχει σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού και από μία τηλεόραση. Αυτό είναι το απελπιστικό, το οποίο προκαλεί μία απόγνωση σήμερα. Ένα σπίτι με πέντε δωμάτια έχει πέντε τηλεοράσεις.

Ερώτηση: Ποιά είναι η προσφορά της Εκκλησίας στον άνθρωπο απέναντι σε αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση;

Απάντηση: Η Εκκλησία πρέπει να προσπαθεί να πείσει τα τέκνα της να φεύγουν από την αμαρτία. Και όταν πειστούν πραγματικά να φεύγουν από την αμαρτία, τότε ξεφεύγουν και από την τηλεόραση.

Ξέχασα να σας πω ότι ένας άλλος πρακτικός τρόπος είναι να έχουν τηλεόραση που έχει βίντεο, και να παίρνουν καλές βιντεοκασσέτες στην οικογένεια και στα παιδιά. Να δείχνουν μόνο από το βίντεο. Να κατηχηθεί ο κόσμος από την Εκκλησία, δηλαδή να καταλάβει, πως δεν πρέπει να έχει αυτές τις δορυφορικές αντένες, που παίρνουν όλα τα παλιοέργα, τα κακά έργα. Έτσι θα μετριαστεί το κακό… Πρέπει να αναλάβει μία εκστρατεία η Εκκλησία, για να ευαισθητοποιηθεί ο άνθρωπος ότι η τηλεόραση φθείρει. Και πολύ καλά κάνετε εσείς, που κάνετε αυτή την εκστρατεία τώρα εναντίον της κακής τηλεοράσεως. Στην ουσία εσείς δεν είστε εναντίον της τηλεοράσεως. Είστε εναντίον των κακών έργων που μεταδίδει η τηλεόραση. Και δυστυχώς σήμερα στην πλειοψηφία μόνο κακά έργα μεταδίδει.

Ερώτηση: Μπορείτε τώρα να μας πείτε κάποια λόγια για την αγάπη και τη χαρά που μας προσφέρει η Εκκλησία; Εν τούτοις μας ελκύει η τηλεόραση…

Απάντηση: Σήμερα δυστυχώς ο άνθρωπος δεν αγωνίζεται σωστά. Έχει λησμονήσει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που είναι, όπως είπατε, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η πραότης, η αγαθοσύνη, η μακροθυμία. Και οπωσδήποτε πηγαίνει όπως ο άσωτος Υίός «εις χώραν μακράν» και τρέφεται με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία είναι η μόνη Μητέρα μας, η μόνη Τροφός, η μόνη Κιβωτός. Όταν προσέλθουμε στην Εκκλησία, οπωσδήποτε θα έχουμε να απολαύσουμε τις Χάρες του Αγίου Πνεύματος. Ο άνθρωπος αυτά ζητάει κατ’ ουσίαν, αλλά πολλές φορές πηγαίνει σε λανθασμένο δρόμο για να τα ζητήσει. Γι’ αυτό, βλέπετε, όταν τελειώσει κάποιος χρόνος και έρχεται ο νέος χρόνος, στέλνουμε κάρτες ευχετήριες και λέμε «χρόνια πολλά, ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος, με χαρά…» και τα λοιπά. Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι ποθούν τη χαρά, αλλά ελάχιστοι τη βρίσκουν, διότι ελάχιστοι βαδίζουν το δρόμο της Εκκλησίας, το δρόμο του Χριστού, το δρόμο που βάδισαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι μας παρέδωσαν τον τρόπο ζωής που πρέπει και εμείς να βαδίσουμε.

Η ελπίδα του ανθρώπου σήμερα είναι στα υλικά αγαθά, και παρόλο που κολυμπάει στα υλικά αγαθά, εντούτοις δεν έχει χαρά και ευτυχία, διότι είναι μακριά από τον Θεό. Όταν ο Θεός είναι έξω από την καρδιά μας, έξω από το σπίτι μας, τότε υπάρχει ένα σκότος, ένα έρεβος, μιά δυστυχία άκρα, και τότε ο άνθρωπος δεν ευχαριστιέται με τη ζωή του, μάλλον δε απελπίζεται, μάλλον δε θέλει να αμαρτάνει συνεχώς. Γι’ αυτό σήμερα υπάρχει αυτή η τρομοκρατία η γενική, και υπάρχει αυτή η διάθεση να σκοτώνουν τους ανθρώπους. Διότι, αν υπήρχε ο Θεός μέσα στις καρδιές τους, θα σκότωναν ανθρώπους; Ασφαλώς όχι.

Ο άνθρωπος σήμερα αφίσταται από τον Θεό. Γι’ αυτό κι’ εμείς σαν Όρθόδοξη Εκκλησία -είναι μεγάλος ο ρόλος μας, είναι μεγάλη η ευθύνη μας- οφείλουμε να πείσουμε τους ανθρώπους με τη ζωή μας, να έρθουν κοντά στο Θεό, διότι ο Θεός γνωρίζεται εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Τα άλλα όλα είναι παραμύθια. Η αλήθεια είναι μία και δεν υπάρχει 50% έδώ και 50% εκεί και 30% άλλου. Η αλήθεια είναι μία, ολοκληρωμένη. Ακριβώς η αλήθεια είναι στην θεία Αποκάλυψη, και όπως μας λένε σήμερα πολλοί που έρχονται από τις διάφορες Δυτικές «Εκκλησίες» -έρχονται πολλοί εδώ στο Άγιον Όρος και βλέπουν την Ορθόδοξη παράδοση- λένε, ότι την αλήθεια που έφερε ο Χριστός την έχετε εσείς οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι την κρατείτε. Άρα λοιπόν έμείς διακηρύττουμε σαν Ορθόδοξοι μοναχοί και σαν αγιορείτες μοναχοί, ότι βιώνεται ο Θεός μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό ευτυχισμένος ο άνθρωπος εκείνος που θέλει να βιώσει την αλήθεια ως πραγματικό και ζωντανό και υγιές μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας..

Πηγή: Βιργιλίου Βλαέσκου, Διάλογοι περί τηλεοράσεως και πνευματικής ζωής με Αγιορείτες Πατέρες, § Συνομιλία με τον Αρχιμανδρίτη Εφραίμ, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου, Θεσσαλονίκη 2011

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής Η συμβολή της ελεύθερης θέλησης του ανθρώπου στο έργο της σωτηρίας κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή

Είναι γνωστό ότι η πτώση του ανθρώπου έγινε με τη δύναμη εκείνη της φύσης του με την οποίαν όφειλε να πραγματώσει τον προαιώνιο προορισμό του, δηλ. την ελεύθερη θέληση. Γι’ αυτό και η προσωπική σωτηρία κάθε ανθρώπου λύνεται στο επίπεδο της ελεύθερης θέλησής του (Λουκ. 9,23. Ματθ.19, 17-21).

Σταθερή διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, που ακολουθεί ο άγιος Μάξιμος, είναι ότι η ελεύθερη θέληση του ανθρώπου δεν καταστράφηκε από τη φθορά της αμαρτίας αλλά μόνο «διεφθάρει». Αν δεν αντιστάθηκε στην αμαρτία αυτό οφειλόταν σε αμέλεια και όχι αδυναμία. Μέσα στον άνθρωπο και μετά την παράβαση παρέμειναν σπέρματα του καλού και από τη θέλησή του εξαρτάται εάν θα κάνει ορθή χρήση των δυνάμεων του ή όχι. Τα φυσικά σπέρματα του καλού αποτελούν τα πρώτα κίνητρα του ανθρώπου πρός αυτό.

Ο άγιος Μάξιμος παραμένει πιστός στην Πατερική διδασκαλία περί συνεργίας της ελευθερίας του ανθρώπου και της θείας Χάρης στην πραγματοποίηση της σωτηρίας. Η ανθρώπινη θέληση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της σωτηρίας. Η σωτηρία πραγματοποιείται πάντοτε προαιρετικά και ουδέποτε αναγκαστικά.

Τη μυστηριακή αναγέννηση, που δίνει η Χάρη, πρέπει να ακολουθεί πάντοτε η ηθική αναγέννηση, που έχει σαν βάση την θέληση. Αυτό σημαίνει ότι κάθε δώρο της θείας Χάρης για να αποβεί σωτηριώδες σε μας, απαραίτητα πρέπει να αντιστοιχεί η άσκηση της ανθρώπινης θέλησης. Σαν παράδειγμα. Η υιοθεσία, που δίνεται με το μυστήριο του βαπτίσματος, πρέπει να ακολουθείται από τη φύλαξη της Χάρης της υιοθεσίας από τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και ο άγιος Μάξιμος ονομάζει την ελεύθερη θέληση «φυλακή» της Χάρης.

Στα διάφορα χαρίσματα του Αγ. Πνεύματος, πρέπει να αντιστοιχεί από της πλευράς του ανθρώπου η τήρηση των θείων εντολών, διότι τα χαρίσματα εκδηλώνονται μόνο κατά το μέτρο της πίστεως και εκπλήρωσης των εντολών. Μόνο με την εκούσια αποδοχή και αύξηση των χαρισματικών δώρων είναι δυνατό να φανερωθεί η πραγματικότητα του νέου ανθρώπου δηλ. της νέας ζωής, που πρόσφερε ο Χριστός στους ανθρώπους.

Ενώ, λοιπόν, η οδός της θείας καταβάσεως και της ανθρώπινης αναβάσεως πραγματοποιήθηκε από τον Χριστό, η μυστική συνάντηση Θεού και ανθρώπου γίνεται στον κάθε πιστό σύμφωνα με το μέτρο της πίστεως και της άσκησης του.

Στη διδασκαλία του αγίου Μαξίμου «περί ασκήσεως» διατυπώνεται και η θέση ότι η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται με τη συνεργασία της ελεύθερης θέλησής του και της θείας Χάρης. Η άσκηση, που κατά τους Πατέρες αποτελεί τη χριστιανική ζωή, έχει σκοπό τη θεραπεία όλων των δυνάμεων της ψυχής.

Μιλώντας για την άσκηση ο άγιος Μάξιμος τηρεί αυστηρά την τάξη. Πρώτα γίνεται ίαση των πρακτικών δυνάμεων της ψυχής (επιθυμίας και θυμού) έπειτα των θεωρητικών (λόγου) και τέλος των μυστικών δυνάμεων (νου) με σκοπό τη θεογνωσία και θεοκοινωνία. Έτσι έχουμε τους τρεις βαθμούς πνευματικής εξέλιξης, τους οποίους ο άγιος Μάξιμος ορίζει ως «κάθαρση-φωτισμό-τελειότητα».

Προς αυτούς τους βαθμούς αντιστοιχεί ο διαχωρισμός των πιστών σε τρεις κατηγορίες σωζομένων. Των πιστών ή εισαγομένων, των εναρέτων ή προκοπτόντων και των γνωστικών ή τελείων. Ή διαφορετικά των δούλων, των μισθωτών και των υιών.

Σύμφωνα με τις παραπάνω διαβαθμίσεις των πιστών η ασκητική του αγίου Μαξίμου, δηλ. η διδασκαλία για την προσωπική προσοικείωση της σωτηρίας, χωρίζεται σε τρία βασικά μέρη.

1. Την «πρακτικήν φιλοσοφίαν» ή πράξη

2. Την «φυσικήν θεωρίαν» ή απλά θεωρία και

3. Την «μυστικήν θεολογίαν» η απλά θεολογία.

Η πρώτη βαθμίδα καθαρίζει τον άνθρωπο από τα πάθη και τον στολίζει με τις αρετές· η δεύτερη φωτίζει το νου με την αληθινή γνώση και η τρίτη στεφανώνει τον άνθρωπο με την ύψιστη μυστική εμπειρία την οποίαν ο άγιος πατέρας ονομάζει «έκσταση». Με τους τρεις αυτούς σταθμούς πραγματοποιείται σιγά-σιγά η θεραπεία και πνευματοποίηση του ανθρώπου με την απαλλαγή του από τα πάθη, από την κατάχρηση των αισθήσεων και ιδιαίτερα από τους εμπαθείς λογισμούς. Αυτό αποτελεί την συσταύρωση μας «εν Χριστώ» με την οποίαν ο άνθρωπος πλησιάζει το άπειρο πέλαγος του Θεού.

Ολόκληρη η συμβολή της ελεύθερης θέλησης του ανθρώπου στο έργο της σωτηρίας επομένως περιέχεται κατά βάση στην εκπλήρωση των λόγων του ψαλμωδού: «Έκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν» (Ψαλ. 36,27) στο νόημα των οποίων αναφέρεται ο Απ. Παύλος γράφοντας: «Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ»( Ρωμ. 12, 9).

Και οι δύο πλευρές του έργου αυτού απαιτούν επίμοχθη άσκηση του ανθρώπου. Η μία είναι η αρνητική πλευρά της προσοικείωσης του έργου της σωτηρίας ( απορρίπτουμε κάτι), η άλλη πλευρά η θετική ( αποκτούμε κάτι). Η πρώτη κατακτάται με την κάθαρση – απελευθέρωση από τα πάθη, η δεύτερη με την απόκτηση των αρετών. Και τα δυο αποτελούν τη χριστιανική άσκηση.

Κατά τον άγιο Μάξιμο η άσκηση δεν είναι προνόμιο ούτε χρέος των μοναχών και των ερημιτών μόνο, αλλά ισχύει για όλους τους χριστιανούς, που θέλουν να σωθούν. Διότι όπως η σωτηρία παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο στους μοναχούς, έτσι και ο δρόμος της σωτηρίας είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους.

Την αρχή της χριστιανικής άσκησης στην οδό της ανάβασης πρός τον Θεό αποτελεί η πρακτική φιλοσοφία, που περιλαμβάνει δύο είδη πρακτικής άσκησης. Από τη μια η κάθαρση ή απελευθέρωση από τα πάθη, που κατάληξη έχει την απάθεια. Από την άλλη, η απόκτηση των αρετών, που κατάληξη έχει την τέλεια αγάπη. Αυτά τα δύο είδη αποτελούν εκδήλωση της ενέργειας της ελεύθερης θέλησης του ανθρώπου.

Πως εφαρμόζονται όμως τα δύο αυτά είδη της πρακτικής φιλοσοφίας;

α) Κάθαρση από τα πάθη (Απάθεια).

Για να κατανοήσουμε το σκληρό και πολύπλοκο αγώνα κατά των παθών, πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι τα πάθη, πως αρχίζουν και πως αναπτύσσονται. Γνωρίζοντας τα αίτια της αρρώστιας μπορεί κανείς να θεραπευθεί. Ο κυριότερος αγώνας του χριστιανού για τη σωτηρία του είναι ο αγώνας κατά των παθών.

Διότι, όπως το κακό δεν είναι η ύλη ή η φύση ή το νόημα της αλλά η παράχρηση τους, έτσι και ο αγώνας του χριστιανού δεν είναι εναντίον της φύσεως, αλλά κατά της εμπαθούς σχέσης του ανθρώπου με αυτήν. «Ου πρός τα πράγματα ο νους πολεμεί του θεοφιλούς, ουδέ προς τα τούτων νοήματα· αλλά πρός τα πάθη τα τοις νοήμασι συνεζευγμένα».

Το πάθος κατά τον άγιο Μάξιμο είναι υπερτίμηση, προτίμηση οποιουδήποτε αισθητού πράγματος περισσότερο από τα πνευματικά, η οποία φανερώνεται σαν ανώμαλη κίνηση των φυσικών δυνάμεων του ανθρώπου και αυτό ονομάζεται «παράχρηση» αυτών των δυνάμεων.

Η κίνηση αυτή στρέφεται ή γύρω από τα φαγητά ή τις γυναίκες ή τα χρήματα ή την παροδική και φευγαλέα δόξα ή σε κάτι άλλο από τα αισθητά. Από τον τρόπο και το σκοπό χρήσης των παραπάνω εξαρτάται η ηθική ποιότητα του ανθρώπινου έργου, διότι από τη λογική ή παράλογη χρήση των πραγμάτων γινόμαστε ή ενάρετοι ή φαύλοι. Είναι φανερό ότι το κακό δεν υπάρχει στα πράγματα αλλά στην κατάχρησή τους.

Η ανώμαλη κίνηση των φυσικών δυνάμεων του ανθρώπου εμφανίζεται σαν άλογη επιθυμία του σώματος πρός τα αισθητά πράγματα του κόσμου, αντί του πόθου πρός την αληθινή πηγή της ύπαρξης, το Θεό. Εμφανίζεται ως ροπή πρός τις αισθητές απολαύσεις παρά τις πνευματικές. Γι’ αυτό το πάθος πάντοτε προκαλείται με οποιοδήποτε αισθητό πράγμα. Τότε οι αισθήσεις κινούν τις δυνάμεις της ψυχής. Χωρίς να υπάρχει αισθητό πράγμα δεν μπορεί να κινηθούν οι δυνάμεις της ψυχής πρός το πάθος.

Οι παθητικές δυνάμεις της ψυχής, που κινούνται κατά την εμφάνιση των αισθητών πραγμάτων είναι η «επιθυμία και ο θυμός». Αυτά ονομάζονται μερικές φορές « πάθη» και αποτελούν το ένα από τα τρία κίνητρα του ανθρώπου πρός το κακό. «Τρία πράγματα μας κινούν προς τα κακά, τα πάθη, οι δαίμονες και η κακή προαίρεση». Η επιθυμία και ο θυμός δεν είναι από τη φύση τους αμαρτωλά πάθη, γιατί μπορεί να είναι και καλά. Λαμβάνουν αξία ή απαξία ανάλογα με τη σχέση τους προς τα αισθητά πράγματα. Ακριβώς στην παρά φύση και χωρίς έλεγχο, από τη λογική, κίνηση των φυσικών δυνάμεων της ψυχής βρίσκεται το αμαρτωλό πάθος.

Στην εξέλιξη του, κάθε πάθος, περνά συνήθως τέσσερεις φάσεις. Επειδή αφορμή για την εκκίνηση του πάθους είναι κάποιο αισθητό πράγμα, η ψυχή αποκτά σχέση με αυτό ή με τις αισθήσεις (εάν το πράγμα είναι παρόν) ή με το λογισμό (εάν απουσιάζει). Αυτή η υποδοχή με τις αισθήσεις των εντυπώσεων των πραγμάτων και οι λογισμοί γι’ αυτά αποτελούν την αφετηρία των παθών. Η πρώτη φάση αυτής της απλής αναφοράς του λογισμού ονομάζεται «μνήμη». « Πρώτον μεν η μνήμη, ψιλόν τον λογισμόν επί τον νούν αναφέρει».

Σ’ αυτή τη φάση του «ψιλού(λεπτού) λογισμού» το πάθος δεν αποτελεί ακόμα πάθος υπό την κύρια σημασία της λέξεως. Όταν ο λογισμός είναι «απλούς» είναι και απαθής, γιατί αποτελεί απλά «προσβολήν». Γι’ αυτό και ο λογισμός «ανεύθυνος εστιν».

Εάν αυτός ο απλός και απαθής λογισμός κρατηθεί από τη ψυχή μπορεί να μετατραπεί σε σύνθετο, να γίνει «επιθυμία» οπότε μεταβάλλεται σε «εμπαθή λογισμόν». Ο εμπαθής λογισμός είναι σύνθετος γιατί αποτελείται από πάθος και νόημα. Και σ’ αυτή όμως τη φάση το κακό δεν είναι ακόμα αμαρτία. Το πάθος γίνεται αμαρτία στο τρίτο και τέταρτο βαθμό εξέλιξής του, όταν ο «εμπαθής λογισμός» στερεώνεται στη ψυχή και μεταβάλλεται πρώτα σε «έξη» ή «συγκατάθεση» και έπειτα σε αμαρτωλή πράξη.

Τα πάθη έχουν καταστρεπτική ενέργεια πάνω στη ψυχή. Διαστρέφουν όλες τις δυνάμεις της: την επιθυμία, το θυμο και το λόγο. Ανάλογα με τις τρείς δυνάμεις της ψυχής υπάρχουν, κατά τον άγιο Μάξιμο, και τρία βασικά είδη παθών: άγνοια, τυραννίς και ακολασία δηλ. σωματική φιλαυτία. Η σωματική φιλαυτία ή η ικανοποίηση του σώματος, είναι η μητέρα όλων των άλλων παθών. Γι’ αυτό προσθέτει: « Πρόσεχε τον εαυτό σου από τη μητέρα όλων των κακών, τη φιλαυτία, που είναι μια παράλογη φιλία με τη σάρκα. Από τη φιλία αυτή γεννιώνται με ευλογοφάνεια οι βασικοί και εμπαθείς και καθολικοί τρείς μανιώδεις λογισμοί, δηλ. της γαστριμαργίας, της φιλαργυρίας και της κενοδοξίας. Από αυτούς τους λογισμούς προέρχονται όλα τα είδη της κακίας και έχουν την αρχή τους σε κάποιες προφάσεις σωματικών δήθεν αναγκών».

Από τα τρία βασικά πάθη σχηματίζονται δύο τάξεις παθών: τα σωματικά και τα ψυχικά. Τα σωματικά έχουν τις αφορμές τους στο σώμα, τα ψυχικά στα έξωθεν πράγματα. Το βασικό χαρακτηριστικό σημείο των μεν σωματικών παθών είναι η «έλλειψη» αρετών, των δε ψυχικών η «υπερβολή» των αρετών. Τα σωματικά πάθη χαρακτηρίζει η επιθυμία των ηδονών, τα ψυχικά ο πόθος της δόξας. Αποτέλεσμα των πρώτων είναι η καταστροφή των αρετών, των δεύτερων η καταστροφή της πνευματικής γνώσης.

Όλα τα πάθη αναπτύσσονται διαδοχικά, το ένα από το άλλο. Η σειρά τους παίρνει το σχήμα οκτώ εμπαθών λογισμών· «ο φίλαυτος, δηλ. ο λογισμός της γαστριμαργίας, που τον ακολουθεί ο λογισμός της πορνείας και της φιλαργυρίας, και ο λογισμός της λύπης, και της οργής και της ακηδίας και ο λογισμός της κενοδοξίας και της υπερηφανείας». Οι πρώτοι τέσσερεις εμπαθείς λογισμοί γεννιώνται από την επιθυμία και προκαλούνται είτε με τη ροπή πρός τις ηδονές (γαστριμαργία,πορνεία, φιλαργυρία) ή με τη αποφυγή της οδύνης (λύπη). Οι τέσσερεις τελευταίοι σχετίζονται με το θυμικό μέρος της ψυχής.

Από τα πάθη της επιθυμίας εξαρτώνται τα πάθη του θυμού, διότι η επιδίωξη των ηδονών του σώματος (η λατρεία του) προκαλεί το μίσος και την έχθρα προς τους άλλους. Για κάθε εκούσιο ή ακούσιο λάθος του πλησίον, που θίγει τη φιλαυτία μας, ανάβει μέσα μας το πάθος του θυμού που καταστρέφει την αγάπη πρός τους άλλους. Κάθε απογοήτευση ή αποτυχία φέρνει τον άνθρωπο στην ακηδία, που αιχμαλωτίζει όλες τις δυνάμεις της ψυχής. «Το πάθος της ακηδίας εξαπλούμενο σε όλες τις ψυχικές δυνάμεις κινεί σχεδόν όλα τα πάθη μαζί. Γι’ αυτό και η ακηδία είναι το πλέον βαρύ πάθος». Αντίθετα κάθε επιτυχία στον υλικό και πνευματικό τομέα αυξάνει στον άνθρωπο το πάθος της κενοδοξίας και της υπερηφάνειας.

Εφόσον κάνουμε λόγο για τα πάθη είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε και τη σχέση που έχουν οι πονηρές δυνάμεις, οι δαίμονες, με αυτά. Ο άγιος Μάξιμος τονίζει ότι ο άνθρωπος συνέχεια βρίσκεται, αν όχι υπό την εξουσία, τουλάχιστον υπό την επιρροή ή πολεμική μανία των δαιμόνων.

Οι δαίμονες δρουν και στο σώμα και στη ψυχή ξεσηκώνοντας εμπαθείς λογισμούς με σκοπό να καταστρέψουν τον άνθρωπο. Γύρω από κάθε ψυχή στρέφονται διάφοροι δαίμονες, που προσπαθούν να την ρίξουν στην αμαρτία είτε με τις αισθήσεις είτε με τους λογισμούς. Άλλοι δαίμονες χρησιμοποιούν το σώμα και εξάπτουν τα πάθη στη ψυχή και δημιουργούν ακάθαρτες φαντασίες, είτε στον ύπνο είτε είμαστε ξύπνιοι. Ο σκοπός όλων των πολυαρίθμων και πολυποίκιλων παγίδων των δαιμόνων είναι η υποδούλωση του ανθρώπου είτε στη συγκατάθεση της αμαρτίας είτε στη διάπραξή της.

Πώς όμως οι δαίμονες επιτίθενται και προχωρούν στο έργο της υποδούλωσης της ψυχής στα πάθη;

Λέγει ο άγιος Μάξιμος:«Οι δαίμονες υποκινούν πονηρούς λογισμούς, ερεθίζοντες τα πάθη που υπάρχουν στη ψυχή. Κατόπιν με τους εμπαθείς λογισμούς πολεμούν το νου, για να τον αναγκάσουν να συγκατατεθεί στην αμαρτία. Όταν δε τον νικήσουν, τον φέρνουν στην κατά διάνοιαν αμαρτία. Μόλις αμαρτήσει νοερά, τότε τον σπρώχνουν, αιχμάλωτον πλέον, και στην πράξη».

Οι δαίμονες πολεμούν με πονηριά και επιμονή. Δεν έχουν όμως εξουσία να ασκήσουν βία κατά του ανθρώπου, ούτε να τον εξαναγκάσουν να πράξει την αμαρτία. Έτσι η έκβαση της μάχης εξαρτάται απο την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου.

Τα πάθη μας απομακρύνουν από το Θεό. Μας κάνουν εχθρούς και πολέμιους του Θεού, έστω και άν ονομαζόμαστε πιστοί. Γι’ αυτό ο άγιος μας συμβουλεύει: «Να μην είσαι αυτάρεσκος και δεν θα γίνεις μισάδελφος. Μην είσαι φίλαυτος και θα γίνεις φιλόθεος».

Ο αγώνας κατά των παθών αρχίζει με την απάρνηση των εξωτερικών εκδηλώσεων του κακού, δηλ. των αμαρτωλών πράξεων και ολοκληρώνεται με τον εσωτερικό αγώνα εναντίον των εμπαθών λογισμών. Αρχίζει από το ευκολώτερο και ολοκληρώνεται με το δυσκολώτερο.

Ερμηνεύοντας ο άγιος Μάξιμος τά λόγια του Απ. Παύλου «νεκρώσατε τα μέλη υμών τα επι της γης· πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν» (Κολ. 3,5) παρατηρεί: « Γην μεν ονόμασε το φρόνημα της σάρκας. Πορνεία δε είπε την αμαρτία στην πράξη. Ακαθαρσία χαρακτήρισε τη συγκατάθεση των λογισμών. Πάθος είπε τον εμπαθή λογισμό. Επιθυμία δε κακή, την αποδοχή του λογισμού και της επιθυμίας, που δεν προχωρούν πέρα από τα όρια αυτά. Πλεονεξίαν ονόμασε την ύλη, που γεννά και αυξάνει το πάθος αυτό. Όλα αυτά λοιπόν, που αποτελούν μέλη του σαρκικού φρονήματος, διάταξε να νεκρώσουμε ο θείος Απόστολος».

Η επιτυχία του αγώνα κατά των παθών εξαρτάται από την καλλιέργεια των αρετών. Κάθε πάθος αποβάλλεται από τη ψυχή αν βάλουμε στη θέση του τη αντίστοιχη αρετή.

Ο πόλεμος εναντίον των παθών πρέπει να αρχίσει από τα κατώτερα. Δηλαδή να αρχίσει ο αγώνας εναντίον των επιθυμιών των αισθήσεων, διότι τίποτε άλλο δεν υποδουλώνει εύκολα τον άνθρωπο, όσο τα πάθη της ηδονής. Για να επιτύχει ο αγώνας κατά της φιληδονίας χρειάζεται σκληρή άσκηση για την νέκρωση του σώματος. Η νέκρωση αυτή σημαίνει χαλιναγώγηση και δαμασμό των παθητικών δυνάμεων της ψυχής (επιθυμίας και θυμού) και υποταγή τους στο πνεύμα. «Εάν δεν υποδουλωθεί το σωματικό στο πνευματικό, δεν μπορουν να εξαφανιστούν τα πάθη από αυτό».

Ο άγιος Μάξιμος μπαίνει σε λεπτομέρειες για κάθε πάθος και δίνει τις ανάλογες συμβουλές. Θα μάκρυνε όμως πολύ ο λόγος γι’ αυτό και δεν αναφερόμαστε σ’ αυτές.

Με τη νίκη του πάθους της οργής συνήθως τελειώνει ο αγώνας του πιστού εναντίον των παθών των παθητικών δυνάμεων της ψυχής ή για να ακριβολογούμε τερματίζεται ο αγώνας για την πρακτική απομάκρυνση από το κακό. Για να έχουμε όμως τέλεια νίκη είναι αναγκαία η εκρίζωση των παθών. Οι ρίζες όμως των παθών βρίσκονται στις αισθήσεις και τους λογισμούς. Η τελευταία αυτή νίκη κατακτάται με την αγωγή των αισθήσεων και με τον αγώνα κατά των λογισμών. Οι αισθήσεις πρέπει να χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τον προορισμό τους. Ο αγώνας αυτός χρειάζεται συνεχή εγρήγορση και νήψη πνευματική. Δυσκολότερος όμως είναι ο πόλεμος κατά των λογισμών διότι πρόκειται για πόλεμο κατά των αοράτων και πονηρών πνευμάτων, που υποβάλλουν στο νου του ανθρώπου τους εμπαθείς λογισμούς.

Ο άγιος Μάξιμος συνιστά ειδική στρατηγική για να κερδηθεί η μάχη των λογισμών. Το σπουδαιότερο για τη νίκη είναι να μην υποτιμά ο άνθρωπος τη φθοροποιό παρουσία των λογισμών που χρονίζουν, δηλ. των λογισμών που επιμένουν, και να μην επιτρέπει στους λογισμούς να μεταβάλλονται από «ψιλούς» σε «σύνθετους» και να καταλήγουν στην εμπαθή αμαρτωλή πράξη.

Υπάρχουν δύο τρόποι απελευθέρωσης του ανθρώπου από τους εμπαθείς λογισμούς. Ο πρώτος. Διώχνει τους λογισμούς ασχολούμενος με ψυχωφελή έργα, σε εργασία, ψαλμωδία κλπ. Ο δεύτερος. Να περιφρονεί όλα τα αισθητά πράγματα, που αποτελούν τις αιτίες των παθών. Και στους δύο τρόπους πολέμου χρειάζεται πνευματική νήψη και προσευχή. Η νήψη γεννιέται από το φόβο του Θεού, όταν δε την αποκτήσει η ψυχή «τότε αρχίζει να βλέπει τους δαίμονες που την πολεμούν με τους λογισμούς και να αμύνεται».

«Εάν γρηγορούμε και νήφουμε, γνωρίζω ότι θα φυλαχτούμε από τήν πονηριά των δαιμόνων. Και αν προσευχόμαστε, τραβούμε την θεία Χάρη ώστε να μας βοηθήσει και να γίνεται σύμμαχος μας. Αυτή τότε μας κάνει νικητές κάθε αντίθετης δύναμης και μας γλυτώνει από κάθε πλάνη και αγνωσία».

Η ψυχή αφού περάσει όλες τις φάσεις του σκληρού αγώνα και καταπολεμήσει όλα τα πάθη στεφανώνεται με το ένδοξο στεφάνι της απάθειας, που δίνεται από το Θεό ως αμοιβή για το σκληρό αγώνα και την υπομονή που έδειξε ο αγωνιστής κατά των παθών.

β) Η απόκτηση των αρετών.

Η ολοκλήρωση του αγώνα του ανθρώπου δεν είναι η κάθαρση από τα πάθη αλλά η απόκτηση των αρετών.

Ο Θεός κατά τον άγιο Μάξιμο έδωσε για τη χειραγώγηση του ανθρώπου στην πνευματική ζωή μερικούς νόμους. Πρώτο, το φυσικό νόμο, έπειτα το γραπτό νόμο και τέλος τον ευαγγελικό ή πνευματικό νόμο, το νόμο της Χάρης. Ανκαι οι τρεις νόμοι δόθηκαν σε διαφορετικές εποχές στην ουσία είναι ομοιογενείς επειδή αποτελούν έργο του ίδιου Λόγου του Θεού και οι τρεις αποβλέπουν σε ένα σκοπό την τελείωση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό και η εκπλήρωση του ενός ή του άλλου νόμου είναι υποχρεωτική για κάθε άνθρωπο ανάλογα με την πνευματική ωριμότητά του.

Ο άγιος Μάξιμος εξετάζει το θέμα των αρετών σύμφωνα με τους τρείς πνευματικούς νόμους.

Η ουσία του φυσικού νόμου είναι η απαίτηση να ζούμε σύμφωνα με τη φύση, «κατά φύσιν», δηλ. να εμμένει ο άνθρωπος στην ορθή κίνηση των δυνάμεων της ψυχής του. Σύμφωνα με αυτόν το νόμο η αρετή είναι η ορθοχρησία όλων των φυσικών δυνάμεων του ανθρώπου, ψυχικών και σωματικών. Γιατί είναι φυσικό το λογικό μέρος του ανθρώπου να υποτάσσεται στο Θεό Λόγο και να κυριαρχεί στο άλογο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Από την αρχή αυτή, της υποταγής του κατώτερου στο ανώτερο συνάγεται το συμπέρασμα ότι η αρετή είναι η μεσότητα μεταξύ έλλειψης και υπερβολής.

Ο φυσικός νόμος τοποθετήθηκε στη ψυχή του ανθρώπου υπό μορφήν σπερμάτων και εκδηλώνεται με τη φύση του. Μετά την πτώση στην αμαρτία ο φυσικός νόμος παρά τη βοήθεια που πρόσφερε αποδείχθηκε ανεπαρκής. Πρός ενίσχυσή του δόθηκε ο γραπτός νόμος. Βασική αρχή του νόμου αυτού ήταν η υπακοή στο θέλημα του Θεού από το φόβο της τιμωρίας. Επομένως αρετή σύμφωνα με το γραπτό νόμο είναι η συνεπής εκπλήρωση της θέλησης του Θεού, όπως εκφράζεται στην Αγία Γραφή. « Όλοι οι λόγοι του Κυρίου περιέχουν αυτά τα τέσσερα· τις εντολές, τα δόγματα, τις απειλές, τις επαγγελίες (υποσχέσεις)· και γι’ αυτά υπομένουμε κάθε σκληραγωγία, όπως νηστείες, αγρυπνίες, να κοιμώμαστε κάτω στη γή, κόπους και μόχθους στα διακονήματα, βρισιές, ατιμίες, βασανιστήρια, θανάτους κλπ».

Με την τήρηση των εντολών πραγματοποιείται η κάθαρση από τα πάθη ενώ με την τήρηση των δογμάτων αποκτάται ο φωτισμός του νου.

Ο γραπτός νόμος, ο νόμος της Π. Διαθήκης, δεν ήταν τέλειος. Χρησίμευε ως προϋπόδειξη ενός ανώτερου, τελειότερου και πνευματικότερου νόμου, νόμου ευαγγελικού, που ικανοποιούσε βαθύτατα την ανθρώπινη φύση. Ο φυσικός και ο γραπτός απαιτούσε από τον άνθρωπο να ζήσει σύμφωνα πρός τη φύση του, ενώ ο ευαγγελικός, ο νόμος της Χάρης, υψώνεται πάνω από τους δύο νόμους, πάνω από τις φυσικές αρετές. Γι’ αυτό «όποιος έζησε τη ζωή του Χριστού ξεπέρασε τη δικαιοσύνη του γραπτού και του φυσικού νόμου· αυτό φανερώνοντας ο θείος Απόστολος λέει· «εν γάρ Χριστώ Ιησού, ούτε περιτομή εστιν ούτε ακροβυστία» (Γαλ. 6,15). Με τη λέξη περιτομή φανέρωσε τη δικαιοσύνη του γραπτού νόμου· με τη λέξη ακροβυστία, υπονόησε το φυσικό νόμο».

Η διαφορά του πνευματικού νόμου από το φυσικό και γραπτό νόμο είναι ότι αυτός δωρίζει στον άνθρωπο τη θέωση με την πλήρη ένωση του με τον Θεό.

Ο άγιος Μάξιμος ισχυρίζεται ότι οι αρετές είναι κάτι φυσικό στον άνθρωπο. Εάν ο άνθρωπος δεν κάνει παράχρηση των φυσικών δυνάμεων του, κατέχει τις αρετές. Λέει: « όποιος δεν είναι ανόητος, είναι συνετός· όποιος δεν είναι δειλός ή θρασύς, είναι ανδρείος· όποιος δεν είναι ακόλαστος, έχει σωφροσύνη· όποιος δεν είναι άδικος, είναι δίκαιος». Ο Θεός δε ως δημιουργός ολόκληρης της ανθρώπινης φύσης είναι αιτία όλων των αρετών. Είναι η αρχή και το τέλος της αρετής. « Διότι ουσία όλων των αρετών είναι αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός». Είναι αυτονόητο, λοιπόν, ότι οι αρετές κάνουν τον άνθρωπο μακάριο γιατί τον ενώνουν με την πηγή της μακαριότητας, τον Θεό. Αυτός όμως είναι και ο τελικός σκοπός του ανθρώπου.

Για την κατάκτηση της αρετής, εκτός από τον αγώνα της ανθρώπινης θέλησης, απαραίτητη είναι και η βοήθεια του Θεού. Ο άνθρωπος της πτώσεως δεν είναι ικανός μόνος του να βλαστήσει και να αυξήσει τις αρετές. Πολύ επιτυχημένα ο άγιος Μάξιμος λέει: « προϋπόθεση της αρετής είναι η ένωση με τη θεία δύναμη λόγω της συναίσθησης της ανθρώπινης αδυναμίας». Μόνον, όταν η θεία παντοδυναμία γονιμοποιήσει την ανθρώπινη αδυναμία συλλαμβάνεται στον άνθρωπο και αναπτύσσεται η αρετή. Στην προσπάθεια να υποταχθεί το σώμα στη ψυχή συλλαμβάνεται η αρετή. Στη συνέχεια πραγματοποιείται πολύ σύνθετη εξέλιξη, που είναι η ίδια σε όλες τις αρετές. Η αρχή αυτή είναι αντίθετη πρός την αρχή της εξέλιξης των παθών. Τα πάθη αρχίζουν από τους εσωτερικούς μυστικούς λογισμούς και αναπτύσσονται μέχρι την πρακτική αμαρτία. Στην ανάπτυξη της αρετής πρώτα αποκτάται η εξωτερική μορφή της ( ο τρόπος της έκφρασής της, σαν εξωτερική άσκηση) έπειτα δε φθάνει κάποιος στο εσωτερικό νόημα της. Μόνον έτσι, με την ανάπτυξη των αρετών φθάνει «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Σαν πρώτο κίνητρο στην ανάπτυξη των αρετών, αφετηρία έναρξης της πνευματικής ζωής του ανθρώπου, θεωρεί το φόβο του Θεού και μάλιστα το φόβο της τιμωρίας. Κατά τον άγιο πατέρα «ο φόβος του Θεού είναι διπλός. Ο μεν ένας γεννιέται στη ψυχή μας από τις απειλές της κολάσεως και από τον οποίον αρχίζει η εγκράτεια και στη συνέχεια βλαστάνουν η ελπίδα στο Θεό, η απάθεια και ύστερα η αγάπη. Ο άλλος φόβος είναι δεμένος με την αγάπη. Αυτός γεμίζει τη ψυχή πάντοτε δέος και σεβασμό πρός το Θεό. Και έτσι δεν αφήνεται η ψυχή, με το θάρρος και την παρρησία της, που έχει από την ενέργεια της αγάπης, να φθάσει σ’ ένα είδος υπερβολικής και αρρωστημένης οικειότητας».

Ο φόβος του θεού γεννιέται από την πίστη διότι «όποιος πιστεύει τον Κύριο φοβάται την τιμωρία· όποιος φοβάται την τιμωρία είναι εγκρατής στα πάθη…». Κατά τον άγιο Μάξιμο, ο φόβος της τιμωρίας, τον οποίον η τέλεια αγάπη «έξω βάλλει»(Α΄Ιω. 4,18) αντικαθίσταται με τον αγνό φόβο (σεβασμό, ευλάβεια) της μεγαλωσύνης του Θεού. Η πίστη όμως είναι γεννήτρια και όλων των άλλων αρετών στην κορύφη των οποίων είναι η αγάπη.

Και οι αρετές χωρίζονται σε σωματικές και ψυχικές. «Σωματικές είναι, η νηστεία, αγρυπνία, χαμευνία (το να κοιμάται κανείς στο έδαφος), διακονία, εργασία για να μην επιβαρύνουμε κανένα ή για να ελεούμε κλπ. Ψυχικές είναι η αγάπη, η μακροθυμία, η πραότητα, η εγκράτεια, η προσευχή κλπ». Μεταξύ των σωματικών και ψυχικών αρετών υπάρχει στενός δεσμός συγγενείας. Οι σωματικές αρετές είναι η εξωτερική άσκηση που αποτελεί έκφραση και στήριγμα των ψυχικών αρετών.

Κατα τον άγιο Μάξιμο η ταπείνωση είναι η υπόσταση όλων των αρετών. Χωρίς την ταπείνωση όλες οι άλλες αρετές αποτελούν μάταιους κόπους γιατί δεν ευαρεστούν τον Θεό. Γι’ αυτό λέει:«Όποιος έχει χρυσάφι είναι πλούσιος· όποιος έχει ταπείνωση έχει αρετή· όπως όταν κάποιος δεν έχει χρυσάφι είναι φτωχός, έστω και αν δεν το γνωρίζουν οι άλλοι, έτσι όποιος δεν έχει ταπείνωση δεν είναι ενάρετος έστω και αν αγωνίζεται». Οι αρετές εμποτιζόμενες με την ταπείνωση, έχουν χαρισματικές και σωτηριώδεις συνέπειες για τον άνθρωπο. Χωρίς αυτές ο άνθρωπος είναι ολόκληρος μια αδυναμία και αθλιότητα, έστω και αν κατέχει όλα τα επίγεια αγαθά, διότι αυτά δεν μπορούν να τον υψώσουν πάνω από τα βρομερά τέλματα της ματαιότητας και της αμαρτίας.

Όταν αποκτήσει ο άνθρωπος όλες τις αρετές και με αυτές αποπνίξει τα πάθη, παίρνει από το Θεό σαν αμοιβή των κόπων του το χάρισμα της απάθειας, που αποτελεί τον ύψιστο σκοπό της πρακτικής φιλοσοφίας. Η απάθεια είναι η μακαρία εκείνη κατάσταση, στην οποία ο άνθρωπος υψώνεται πάνω από κάθε επίγειο και όλη την κτίση και θεωρεί όλα τα γεγονότα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας. «Όταν δεν πεις ούτε πράξεις κάτι αισχρό κατά διάνοια, όταν δεν μνησικακήσεις σε αυτόν που σε ζήμιωσε και σε κακολόγησε, όταν στον καιρό της προσευχής έχεις άϋλο και ασχημάτιστο πάντοτε το νού, γνώριζε ότι έφθασες στη απάθεια και την τέλεια αγάπη».

Και στην κατάσταση της απάθειας, ο άγιος Μάξιμος, διακρίνει κάποια διαβάθμιση. Υπάρχουν τέσσερεις βαθμοί απάθειας. Ο πρώτος που υπάρχει στους εισαγόμενους, είναι η τέλεια αποχή από την πρακτική αμαρτία. Ο δεύτερος, είναι η αποβολή των εμπαθών λογισμών από τη διάνοια και ανήκει στους ενάρετους. Τον τρίτο βαθμό κατέχουν οι θεωρητικοί και φανερώνει ακινησία στα πάθη και στις επιθυμίες. Και ο τέταρτος βαθμός είναι η κάθαρση και από την απλή φαντασία των παθών, που εμφανίζεται «σ’ αυτούς που έκαναν το νου τους με τη γνωση και τη θεωρία καθαρό και διαυγή καθρέφτη του Θεού».

Με την είσοδο στη τέλεια απάθεια κατά την οποία «ο άνθρωπος γίνεται δυσκίνητος προς την κακία» δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για το δεύτερο και χαρισματικό δώρο, το φωτισμό με τη γνώση ή θεωρία. Αυτά όμως ανήκουν στον Θεό και όχι στον άνθρωπο.

(Α. Χριστοδούλου, Θεολόγος – Εισήγηση σε σύναξη Θεολόγων-εκπαιδευτικών.)

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

Τὸ παρὸν κείμενον ἐδημοσιεύθη, ἐν παραρτήματι καὶ ἄνευ τίτλου, εἰς τὸ βιβλίον: Pere JUSTIN POPOVITCH, Philosophie Orthodoxe de la Verite, Dogmatique de l’Eglise Orthodoxe, tome 5, traduit du serbe par Jean-Louis Palierne, ed. «L’Age d’ Homme», Lausanne 1997, σ. 457-464. Μετεφράσθη δὲ ὑπὸ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Νικοδήμου Μπαρούση καί, λόγῳ τῆς ἐπισήμου πλέον ἀνακηρύξεως τῆς ἁγιότητος τοῦ Σέρβου ἱερομονάχου Ἰουστίνου (Πόποβιτς), ἀντὶ τῆς προσφωνήσεως: «πατὴρ Ἰουστῖνος» ἀναφέρεται αὐτὸς ὡς: «ἅγιος Ἰουστῖνος».



«Ἡ ὑπερτάτη ἀξία, τὸ ὑπέρτατον κριτήριον εἶναι ὁ Θεάνθρωπος. Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ζωή, ὁ μοναδικὸς φίλος τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀποκλειστικὸς ὁδηγός του πρὸς τὴν σωτηρίαν», λέγει καὶ ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος. «Ὁ Θεάνθρωπος, Αὐτὸς ὁποὺ ἀνοίγει εἰς ἡμᾶς μίαν ὁδόν, μίαν ὁδὸν διαφορετικὴν ἐκείνης ὁποὺ μᾶς προσφέρει ὅ,τιδήποτε θέλει νὰ παρουσιάζεται ὡς θρήσκευμα, ὡς ἐπιστήμη ἢ ὡς φιλοσοφία. Ἡ ὁδὸς τοῦ Θεανθρώπου εἶναι κάτι πολὺ περισσότερον μιᾶς διδασκαλίας, εἶναι αὐτὴ ἡ ἰδία ἡ Ἀλήθεια, εἶναι αὐτὸ τὸ ἴδιον τὸ πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος προσφέρει εἰς ἡμᾶς τὴν δυνατότητα ἐνσωματώσεως ἡμῶν εἰς Αὐτόν, καὶ ὀργανικῆς ἐντάξεως ἡμῶν εἰς τὸ ἰδικόν Του Σῶμα, τὸ ὁποῖον ἀφῆκεν εἰς τοῦτον τὸν κόσμον ὑπὸ τὴν μορφὴν τῆς Ἐκκλησίας».

Ποιοί θα πλανηθούν από τον Αντίχριστο κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων (ΜΕΡΟΣ Γ’) Όταν ομιλείς περί Χριστού το Ευαγγέλιο θα σε οδηγήσει οπωσδήποτε και στο λόγο περί Αντίχριστου

 και περί των εσχάτων.

  

Απομαγνητοφωνημένη - βελτιωμένη

ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

 

ΜΕΡΟΣ Γ: Ποιοί θα πλανηθούν από τον Αντίχριστο κατά την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων

 

Είναι εύκολο άραγε αδελφοί μου να κατανοήσουμε τα σημεία των καιρών η υπάρχει πιθανότητα να τα θεωρήσουμε φυσιολογικές εξελίξεις της εποχής μας και να πλανηθούμε; Τι λέγουν δι᾽ αυτό ο Χριστός μας και οι Άγιοι Πατέρες; Είναι εύκολο να πλανηθεί κάποιος η όχι; Ποιοί άραγε θα πλανηθούν υπό του Αντιχρίστου;

Αδελφοί μου, δεν είναι εύκολο. Θέλει πολύ διάκριση και Πνεύμα Άγιον δια να εννοήσουμε τα σημεία των καιρών και τον ερχομό του Αντιχρίστου.

Σας υπενθυμίζω ότι ο λαός του Ισραήλ και οι Αρχιερείς του δεν αναγνώρισαν τα σημεία των καιρών και τον ερχομό του Μεσσία και Τον οδήγησαν επάνω εις τον Σταυρό.

Εάν οι Αρχιερείς και ο λαός δεν αναγνώρισαν τον Χριστό την εποχή εκείνη και τελικά Τον εσταύρωσαν, πόσο θα είναι εύκολο ερωτώ, ν᾽ αναγνωρίσει κανείς τον Αντίχριστο, ο οποίος θα προσπαθεί με χίλιες δύο πλάνες να εξαπατήσει την ανθρωπότητα, παρουσιάζοντας τον εαυτόν του ως έναν απλό ηγέτη της ανθρωπότητος, ενώ κάτω από τη μάσκα που θα φορά, θα κρύβεται ο Αντίχριστος;

 

Εάν οι άνθρωποι, οι Αρχιερείς και οι ιερείς δεν αναγνώρισαν τον Χριστό, πιστεύετε ότι θ᾽ αναγνωρίσουν τον Αντίχριστο; Δι᾽ αυτό ο Κύριος στο χθεσινό Ευαγγέλιο που μίλαγε πάλι για τα σημεία των καιρών είπε: «Βλέπετε μη πλανηθείτε». Προσέχετε μας λέει, τα μάτια σας δεκατέσσερα. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να πλανηθείτε.

Ας προσέξουμε αδελφοί μου! Διότι όταν ο Κύριος μας λέγει, ότι θέλει να προσέχουμε συνεχώς τα σημεία των καιρών, σκεφτήκατε άραγε πόσος μεγάλος κίνδυνος άραγε υπάρχει να πλανηθούμε; Να γιατί το λέει ο Χριστός μας. Διότι γνώριζε ότι κάποιοι αρχιερείς, ιερείς, μοναχοί και θεολόγοι των εσχάτων καιρών θα αδυνατούν να διακρίνουν τα σημεία των καιρών και θα λέγουν στους πιστούς «μην ασχολείσθε εσείς οι χριστιανοί με τα σημεία αυτά. Δεν είναι τίποτα αυτά, εσείς να κοιτάζετε τα καθήκοντά σας ως χριστιανοί, ασχοληθείτε μόνον με τον Χριστό και αφήστε τα αυτά...» και τελικώς το αποτέλεσμα θα είναι να πλανηθούν οι ίδιοι και να πλανήσουν και μεγάλο τμήμα του λαού. Όπως έγινε και στην πρώτη Παρουσία του Χριστού που αρχιερείς και ιερείς και λαός πολύς πλανήθηκαν και εφώναξαν δια τον Ιησού «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» και οδήγησαν τον Αληθινό Μεσσία επί του Σταυρού. Έτσι και την εποχή των εσχάτων καιρών κάποιοι εκ των αρχιερέων, ιερέων και του λαού, θα πλανηθούν και θα οδηγήσουν το λαό του Θεού στην προσκύνηση του Αντιχρίστου και στην παραλαβή του χαράγματός του. Τούτο όλο θα συμβεί, διότι δεν επρόσεξαν τα λόγια του Κυρίου που έλεγε να προσέχουν και να μην αμελούν τα σημεία των καιρών που ο Ίδιος έδωσε, ώστε να μην πλανηθούν. «Βλέπετε μη τις υμάς πλανήσει» αλλά δυστυχώς δεν πρόσεξαν

 

Δι᾽ αυτό και οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρρος, ο Άγιος Αυγουστίνος τονίζουν ότι όπλο των χριστιανών δια να μην πλανηθούν οι χριστιανοί των εσχάτων καιρών από τον πλάνο είναι η θεωρητική τους κατάρτιση πάνω στο ζήτημα των εσχάτων και της έλευσης του θηρίου. Πρέπει, λέγουν οι Άγιοι, οι χριστιανοί να είναι ενημερωμένοι για το ποιά θα είναι η διδασκαλία και τα σημεία του Αντιχρίστου, ώστε όταν εμφανιστούν να αναγνωρίσουν τον πλάνο.

Ναυπάκτου σε Περγάμου: ''Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν «παπίζουμε»''

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.46

Έλαβα γνώση από το διαδίκτυο της από 27-9-2012 δήλωσης του Σεβα­σμιω­­τάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη, ύστερα από δική μου απάντηση σε επιστολή του, η οποία προηγήθηκε.

Λυπάμαι που εξαναγκάζομαι να ακολουθήσω τον δικό του τρόπο και να απαντήσω στην ασυνήθιστη τακτική του Σεβα­σμιω­τάτου και στον ασυνήθιστο τρόπο που ενεργεί στην παρούσα περίπτωση, και μάλιστα όταν δεν έχη απαντήσει μέχρι τώρα στις αρνητικές κριτικές που έχουν εξασκήσει ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι και συνάδελφοί του για θέσεις που κατά καιρούς υποστηρίζει.

Θα υπογραμμίσω τέσσερα συγκεκριμένα σημεία που εκείνος θέτει με την δήλωσή του.

1. Η βούληση είναι όρεξη της φύσεως και όχι του προσώπου

Στην γνωστή εισήγησή μου σε Συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς ασχολούμαι με το θέμα της «οντολογίας του προσώπου» και σημειώνω ότι το θέμα αυτό συνιστά μια «μεταπατερική θεολογία».

Στην συγκεκριμένη δε παράγραφο εντόπιζα την κακόδοξη άποψη ότι «η δήθεν ελευθερία του προσώπου έχει αξία, διότι υπερβαίνει την αναγκαιότητα της φύσης, ότι η φύση συνδέεται με την ανάγκη και η βούληση με το πρόσωπο». Μέσα σε αυτήν την προοπτική παρέθεσα δύο φράσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννη για την άποψή του περί του «ελευθέρου θελήματος του Πατρός» και για «τήν έννοια της βουλήσεως». Τίς καταγράφω:

«Το ελεύθερο θέλημα του Πατρός είναι αυτό από το οποίο πηγάζει η τριαδική υπόσταση του Θεού, υποστασιάζεται η ουσία σε τριαδικό Θεό... Η έννοια της βουλήσεως έχει ακριβώς την έννοια της επιλογής».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης με επιστολή του εκφράζει «τήν κατάπληξή» του γιατί έγινε παραποίηση του κειμένου του. Όμως, τα όσα έγραψα στην προηγούμενη επιστολή μου προς τον Σεβασμιώτατο Περγάμου ισχύουν απολύτως και τα επαναλαμ­βάνω για μια ακόμη φορά για να γίνουν κατανοητά:

«Την φράση που επισημαίνετε (έγραφα στον Σεβασμιώτατο Περγάμου) "η έννοια της βουλήσεως έχει ακριβώς την έννοια της επιλογής" την αποδίδετε στους ανθρώπους, δηλαδή στην δυνατότητα επιλογής που γίνεται από τους ανθρώ­πους.

Όμως, στο συγκεκριμένο κείμενό μου με ενδιέφερε πολύ και το τονίζω εμφαντικά, ότι η θέληση-βούληση τόσο στον Θεό όσο και στον άνθρωπο συνδέεται με την φύση, είναι όρεξη της φύσεως και όχι του προσώπου, ενώ η προαίρεση, δηλαδή η επιλογή –η οποία δεν υπάρχει στον Θεό, αλλά μόνον στους ανθρώπους– ανήκει στην υπόσταση-πρόσωπο.

Αυτό είναι το καίριας σημασίας θέμα, ότι και στους ανθρώπους η βούληση δεν είναι επιλογή, αλλά όρεξη της φύσεώς τους. Η επιλογή συνδέεται με την προαίρεση».

Μέ αυτήν την επισήμανση δεν έκανα κάποια υπεκφυγή, όπως ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος στην δήλωσή του, αλλά υπογράμμιζα ότι δεν μπορούμε από ορθοδόξου απόψεως να κάνουμε λόγο για το «ελεύθερο θέλημα του Πατρός», ούτε για ότι «η έννοια της βουλήσεως έχει ακριβώς την έννοια της επιλογής» στον Θεό και στους ανθρώπους. Και οι δύο αυτές φράσεις είναι άστοχες από ορθοδόξου πλευράς, όπως φαίνεται στην διδασκαλία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, και έχω αναλύσει σε ένα προηγούμενο κείμενό μου. Η βούληση τόσο στον Θεό όσο και στον άνθρωπο είναι όρεξη της φύσεως και όχι του προσώπου, ενώ η επιλογή στον άνθρωπο είναι γνώρισμα της προαιρέσεως και όχι της βουλήσεως.

Αυτό ήταν το βασικό θέμα που με ενδιέφερε στην περίπτωση αυτή. Σε αυτό δεν έγινε καμμία παραποίηση και καταλαβαίνω καλά τους λόγους για τους οποίους ενοχλήθηκε ο Σεβασμιώτατος Περγάμου και έχασε την ψυχραιμία του.

Και αν ακόμη έθετα τις δύο αυτές φράσεις του ξεχωριστά –χωρίς τα αποσιωπητικά– η ουσία του θέματος δεν θα άλλαζε, αφού η βούληση-θέληση στον Θεό και τους ανθρώπους είναι όρεξη της φύσεως και όχι επιλογή του προσώπου.

Μήν προσπαθή ο Σεβασμιώτατος να θέτη διλήμματα για να ξεφύγη από την ουσία του θέματος.

Αυτό δεν έγινε ούτε εκ παραδρομής (μέ την έννοια της απροσεξίας) ούτε εσκεμμένως (μέ την έννοια της σκόπιμης παραποίησης). Ήθελα να αναφερθώ στην κακόδοξη διδασκαλία ότι η βούληση κάνει επιλογή.

Ακόμη, στην δήλωση του Σεβασμιωτάτου φαίνεται η αντιφατικότητά του, διότι αφ' ενός μεν αρνείται την δική μου πρόθεση να μη παραποιήσω κείμενό του –όταν έγραφα «δέν είχα καμμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο»– με την αιτιολογία «σάν να έχη σημασία η πρόθεση και όχι η πράξη», αφ' ετέρου δε ο ίδιος στην επόμενη παράγραφο της δήλωσής του αναφέρεται στην δική του πρόθεση: «πρόθεσή μου, ειλικρινά, δεν ήταν, ούτε είναι να δυσχεράνω την θέση του Σεβασμιωτάτου». Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτήν την διπλή συμπεριφορά ως προς τις «προθέσεις» αμφοτέρων.

Επομένως, για όσα ανέφερα μέχρι τώρα και κυρίως για όσα θα αναφερθώ στην συνέχεια με σεβασμό παρακαλώ τον Σεβασμιώτατο να ανακαλέση τα περί «παραποιήσεως των θέσεών» του, γιατί είναι προσβλητικό για το πρόσωπό μου.

Η Χριστιανική Βίβλος των Νεκρών

Το «Βιβλίο των Ζώντων»

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Τρίτο Μάτι, Μάρτιος 2012

Το νεφέλωμα "Το Μάτι του Θεού"

Κάθε μεταφυσικός αναζητητής, επηρεασμένος από το συγκρητισμό της New Age πνευματικότητας, γνωρίζει την Αιγυπτιακή και τη Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών. Πολλοί συναρπάζονται από την ιδέα ενός αρχαίου βιβλίου με οδηγίες, προορισμένες να αξιοποιηθούν μετά θάνατον. Προέρχεται από έναν εξωτικό ανεπτυγμένο πολιτισμό, κι έτσι θεωρείται βέβαιο ότι κομίζει κάποια μεγάλη σοφία. Κουρασμένοι από τις ξεθωριασμένες εκδοχές της χριστιανικής πνευματικότητας, με τις οποίες από παιδί έρχεται σε επαφή, ο δυτικός άνθρωπος σκύβει για νερό στις εξωτικές πηγές. Οι εκδόσεις ακολουθούν, με την απαραίτητη οικονομική εκμετάλλευση της πνευματικής μόδας.

Λίγοι όμως γνωρίζουν πως υπάρχει άλλη μια Βίβλος των Νεκρών, κατά πολύ αρχαιότερη και σημαντικότερη –ή τουλάχιστον πιο εντυπωσιακή– από τις δύο πασίγνωστες. Η Χριστιανική Βίβλος των Νεκρών. Οι αρχαίοι χριστιανοί, για πολλούς αιώνες, τη γνώριζαν, όμως σήμερα η ύπαρξή της έχει λησμονηθεί, μαζί με τα πιο σημαντικά στοιχεία της χριστιανικής πνευματικότητας. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια ανακάλυψή της και διερεύνηση του χαρακτήρα της.

Οι μαρτυρίες της Βίβλου

Στη Χριστιανική Βίβλος των Νεκρών αναφέρεται συχνά η Αγία Γραφή

Έξοδος 32, 31-33: «υπέστρεψε δε Μωυσής προς Κύριον και είπε· δέομαι, Κύριε· ημάρτηκεν ο λαός ούτος αμαρτίαν μεγάλην και εποίησαν εαυτοίς θεούς χρυσούς. και νυν ει μεν αφείς αυτοίς την αμαρτίαν αυτών, άφες· ει δε μη, εξάλειψόν με εκ της βίβλου σου, ης έγραψας. και είπε Κύριος προς Μωυσήν· ει τις ημάρτηκεν ενώπιόν μου, εξαλείψω αυτούς εκ της βίβλου μου».

Ψαλμός ξη΄ (68). Πρόκειται για χριστολογικό (μεσσιανικό) ψαλμό, που αναφέρεται προφητικά στο μαρτύριο του Χριστού. Τα ευαγγέλια αναφέρονται σ’ αυτόν περισσότερες από μια φορές (π.χ. στ. 22 – Ματθ. 27, 48. στ. 10 – Ιωάνν. 2, 17).

Εκεί (στ. 29) ο αθώος και βασανιζόμενος από τους απόλυτα διεφθαρμένους εχθρούς του, φέρεται να λέει: «εξαλειφθήτωσαν εκ βίβλου ζώντων και μετά δικαίων μη γραφήτωσαν» [πρόκειται για προειδοποίηση προς τους μελλοντικούς δολοφόνους του Χριστού, μήπως και αλλάξουν την απόφασή τους και σωθούν (1)].

Δανιήλ 12, 1: «και εν τω καιρώ εκείνω σωθήσεται ο λαός σου, πας ο γεγραμμένος εν τη βίβλω».

Απόστολος Παύλος, προς Φιλιππισίους 4, 3: «ναί ερωτώ και σε, Σύζυγε γνήσιε, συλλαμβάνου αυταίς, αίτινες εν τω ευαγγελίω συνήθλησάν μοι μετά και Κλήμεντος και των λοιπών συνεργών μου, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής». 

Το όραμα του αγ. Ιωάννη (από εδώ)

Στην Αποκάλυψη οι αναφορές είναι πυκνότερες:

Αποκάλυψις 3, 5: «Ο νικών ούτος περιβαλείται εν ιματίοις λευκοίς, και ου μη εξαλείψω το όνομα αυτού εκ της βίβλου της ζωής, και ομολογήσω το όνομα αυτού ενώπιον του πατρός μου και ενώπιον των αγγέλων αυτού».

Αποκ. 20, 12-15: «και άλλο βιβλίον ηνοίχθη, ό εστι της ζωής… και ει τις ουχ ευρέθη εν τη βίβλω της ζωής γεγραμμένος, εβλήθη εις την λίμνην του πυρός».

Αποκ. 13, 8: «και προσκυνήσουσιν αυτόν πάντες οι κατοικούντες επί της γης, ων ου γέγραπται το όνομα εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου».

Αποκ. 17, 8: «Το θηρίον ό είδες, ην και ουκ έστι, και μέλλει αναβαίνειν εκ της αβύσσου και εις απώλειαν υπάγειν· και θαυμάσονται οι κατοικούντες επί της γης, ων ου γέγραπται το όνομα επί το βιβλίον της ζωής από καταβολής κόσμου, βλεπόντων το θηρίον ότι ην, και ουκ έστι και παρέσται».

Αποκ. 21, 27: «και ου μη εισέλθη εις αυτήν παν κοινόν και ο ποιών βδέλυγμα και ψεύδος, ει μη οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου».

[Σημ. "Νεκρού": βλέπετε δίπλα πως η απεικόνιση της Αποκάλυψης στην ορθόδοξη αγιογραφία δεν περιέχει τίποτα τρομακτικό, αντίθετα με ό,τι μάς έχουν συνηθίσει τα παραμορφωτικά γυαλιά του σύγχρονου, νοθευμένου και μη ορθόδοξου, πολιτισμού].

***

Υπάρχουν κι άλλες αναφορές σε βιβλία μέσα στην Αγία Γραφή, που όμως δεν αφορούν στη Βίβλο των Νεκρών («Βιβλίο των Ζώντων»). Οι πιο πνευματικές είναι τα βιβλία όλων των ανθρώπινων πράξεων, που θα ανοιχτούν κατά την τελική κρίση (Δανιήλ 7, 10. Αποκάλυψις 20, 12), και το «βιβλίο» με τις επτά σφραγίδες, που ανοίγει το Αρνίον το Εσφαγμένον προ καταβολής κόσμου (δηλ. ο Χριστός) από το κεφ. 5 της Αποκάλυψης. Τα βιβλία των ανθρώπινων πράξεων δεν ταυτίζονται με το Βιβλίο των Ζώντων, γιατί σ’ αυτά είναι γραμμένες και οι αρνητικές πράξεις, που οδηγούν στην απώλεια, ενώ στο Βιβλίο των Ζώντων είναι γραμμένα τα ονόματα (όχι οι πράξεις) μόνο των Ζώντων, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Η διάκριση των βιβλίων των ανθρώπινων πράξεων από το Βιβλίο των Ζώντων γίνεται ρητά στην Αποκάλυψη, κεφ. 20, στίχ. 12-15: «…και είδον τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, εστώτας ενώπιον του θρόνου, και βιβλία ηνοίχθησαν· και άλλο βιβλίον ηνοίχθη, ό εστι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών… και ει τις ουχ ευρέθη εν τη βίβλω της ζωής γεγραμμένος, εβλήθη εις την λίμνην του πυρός».

Το βιβλίο με τις επτά σφραγίδες δεν είναι παρά αλληγορία, για την ερμηνεία της οποίας μπορούν να προταθούν διάφορα – π.χ. ότι η κατά Θεόν σοφία για τον κόσμο είναι «επτασφράγιστο μυστικό», που μόνο εν Χριστώ κατανοείται, όχι «ανθρωπίνοις σοφίας λόγοις» (Παύλος, Α΄ Κορινθ., κεφ. 2), αλλά με την κάθαρση της καρδιάς, όπως αναφέρει ο Ιησούς στο Ματθ. 5, 8 κ.α. Σημασία ωστόσο έχει η επιμέρους αποκάλυψη που δίδεται με το άνοιγμα κάθε σφραγίδας και όχι καθεαυτή η αλληγορία του βιβλίου.

Το «Βιβλίο των Ζώντων»

Αντιλήφθηκε φυσικά ο αναγνώστης πως στο χριστιανισμό δε χρησιμοποιείται ο όρος «Βίβλος των Νεκρών», αλλά «Βίβλος της Ζωής» ή «των Ζώντων». Αυτό συμβαίνει, γιατί στη χριστιανική παράδοση έχουμε υπέρβαση του θανάτου. Νεκροί εδώ είναι μόνον όσοι απέκοψαν τον εαυτό τους από το Θεό, λόγω του εγωισμού τους και της υποδούλωσης στα πάθη τους. Οι λοιποί είναι ζώντες, όχι νεκροί.

Επίσης, το Βιβλίο των Ζώντων δεν περιέχει οδηγίες για τη μεταθανάτια κατάσταση, γιατί η κατάσταση αυτή διαμορφώνεται στην παρούσα ζωή (όπου έχουμε πλήθος οδηγιών στην Αγία Γραφή και τους αγίους διδασκάλους του χριστιανικού ηθικού και πνευματικού αγώνα). Περιέχει τα ονόματα των ανθρώπων που πλησίασαν τη θεοειδή μεταμόρφωση, στην οποία προσκαλεί και την οποία διδάσκει ο χριστιανισμός.

Τέλος, δεν είναι γήινο βιβλίο, αλλά επουράνιο – το νοερό αρχείο εντός της μνήμης του Θεού, όπου εγγράφεται ή διαγράφεται ονομαστικά έκαστος.

Χριστιανοί συγγραφείς και άγιοι έχουν γράψει πολλά για τη μεταθανάτια κατάσταση (2), αλλά τα βιβλία τους δεν καθιερώνονται ως «Βίβλος των Νεκρών», γιατί δεν παρατηρείται στην παράδοσή μας τέτοια ανάγκη. «Βίβλος των Νεκρών» θα μπορούσε να θεωρηθεί μόνο ένα βιβλίο για την κόλαση. Όμως η προσοχή των χριστιανών είναι στραμμένη προς το Φως, τη Ζωή και τον παράδεισο, και όχι προς το σκοτάδι, τη νέκρωση και την κόλαση, γι’ αυτό και δίνεται έμφαση στη Βίβλο της Ζωής και όχι σε κάποια συστηματοποίηση αναφορών, ή μαρτυριών, για τη χωρίς Θεό τραγική αιωνιότητα, παρότι υπάρχουν αρκετές. 

Ο προσανατολισμός αυτός μπορεί να φανερώσει και μια από τις διαφορές της ορθόδοξης πνευματικότητας από τις νόθες μορφές πνευματικής αναζήτησης, που παρήγαγαν τις απόκρυφες «Αποκαλύψεις» [φανταστικές περιηγήσεις στον κόσμο των ψυχών, με έμφαση στις περιγραφές της κόλασης – πηγή έμπνευσης για το Δάντη (π.χ. η Αποκάλυψις Παύλου, που δήθεν περιγράφει τι είδε ο απόστολος Παύλος κατά την αρπαγή του «μέχρι τρίτου ουρανού», που αναφέρει στη Β΄ επιστολή προς Κοριθνίους)], κι από τις γκρίζες αναζητήσεις του μεσαιωνικού καθολικισμού, που η προσοχή του ήταν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στραμμένη στη διερεύνηση του σκότους και της κολάσεως.

Ποιος συντάσσει το «Βιβλίο των Ζώντων»;

Μήπως εδώ έχουμε μια απροκάλυπτη διδασκαλία περί απόλυτου προορισμού; Μήπως δηλαδή ο Θεός γράφει και σβήνει τον καθένα από τη Βίβλο της Ζωής Του όπως Του αρέσει;

Όχι, γιατί επίσης είναι γραμμένο ότι ο Θεός θέλει «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (να σωθούν όλοι και να γνωρίσουν την αλήθεια, Παύλος, Α΄ προς Τιμόθεον, 2, 4). Όλοι λοιπόν κατ’ αρχάς είμαστε γραμμένοι στη Βίβλο της Ζωής. Ποιος λοιπόν καθορίζει αν θα βρεθούμε γραμμένοι σ’ αυτήν ή όχι, όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη;

Δανείζομαι ένα απόσπασμα από το δοκίμιο του Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη Αριθμός γαρ ανθρώπου εστί, Αθήνα 2004, σελ. 123-125. Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο σε κάπως παράδοξο ύφος, από χριστιανική άποψη, όμως οι ερμηνευτικές του ιδέες μου φαίνονται εύλογες και συνεπείς προς τη γνήσια χριστιανική πνευματική κληρονομιά, όπως την ξέρουμε από τους βίους και τα συγγράμματα των αγίων. Ερμηνεύοντας λοιπόν το Αποκ. 13, 8 («και προσκυνήσουσιν αυτόν πάντες οι κατοικούντες επί της γης, ων ου γέγραπται το όνομα εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου»), γράφει:

«Για να γίνει ορθά κατανοητή η φράση αυτή (και να μην δημιουργηθεί η λαθεμένη εντύπωση ότι η λέξη “γέγραπται” σημαίνει… ότι “η μοίρα μας είναι γραμμένη” ή ότι “η ζωή μας είναι προσχεδιασμένη”… θα πρέπει να πούμε ότι, στην συμβολική και αλληγορική γλώσσα της Καινής Διαθήκης, και ιδίως της Αποκάλυψης, από την αρχή της Δημιουργίας (“από καταβολής κόσμου”) ο καθένας άνθρωπος καλείται, στη δική του εποχή, από τον Λόγο του Θεού… να γνωρίσει και να αγαπήσει τον αληθινό Δημιουργό του και να πορευθεί στη γήινη ζωή του σύμφωνα με το θέλημά Του… γράφοντας το όνομά του με τη δική του ελεύθερη βούληση σ’ ένα μεγάλο “Βιβλίο” (“το βιβλίον της ζωής”), το οποίο πρόκειται “να ανοιχθεί” κατά την ημέρα της Τελικής Κρίσης…

»Για να μπορέσει όμως ο καθένας άνθρωπος να φθάσει ως το “βιβλίο της ζωής” και “να γράψει” σ’ αυτό το όνομά του, θα πρέπει προηγουμένως να έχει δοκιμασθεί – αγωνισθεί και νικήσει (Αποκ. 15:2/21:7), δηλαδή θα πρέπει να έχει υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια και να ‘’χει αποφύγει όλες τις παγίδες, που στήνουν, στους δρόμους της γήινης ζωής των ανθρώπων, ο Σατανάς… με το θηρίο του (“το μυστήριον της ανομίας”).

»Ποιοι λοιπόν θα είναι αυτοί που “θα προσκυνήσουν” το θηρίο; Θα είναι, μας λέει ο Ιωάννης, όλοι αυτοί των οποίων το όνομα δεν θα είναι γραμμένο (από τους ίδιους) στο “βιβλίο της ζωής”, γιατί οι ίδιοι δεν θέλησαν να αγαπήσουν τον Θεό και ν’ ακολουθήσουν τον Λόγο Του, που σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σφαγιάστηκε σαν αρνί, για την λύτρωσή τους απ’ τις παγίδες και τα δεσμά του Σατανά και του θηρίου του…

»“Νικημένοι” λοιπόν και “χαμένοι” (“απολλυμένοι”) θα είναι όλοι αυτοί που, ενώ μπορούσαν, δεν θέλησαν … να γράψουν τα ονόματά τους στο “βιβλίον της ζωής του αρνίου του εσφαγμένου”, ώστε να βρεθούν γραμμένα [μαζί με τα ονόματα όλων εκείνων, που ακολούθησαν τον Λόγο του Θεού από τότε που υπάρχει ο κόσμος (“από καταβολής κόσμου”)] κατά την ημέρα της Κρίσης, όταν “θ’ ανοιχτεί” αυτό “το βιβλίον της ζωής”» (3).

Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας και οι αντίστοιχοι των θρησκειών

Θ. Ι. Ρηγινιώτης

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Γέρων Ιάκωβος (†21-11-1991). Φωτό από εδώ.

Σε κάποιο χωριό της Μεσσαράς ζει μια γιαγιά, που όσοι τη γνωρίζουν καλά ξέρουν πως ο Θεός την έχει προικίσει με εξαιρετικά χαρίσματα. Κάποτε, για παράδειγμα, σε κάποιον άρρωστο στην Αθήνα, που δεν τη γνώριζε καθόλου, εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και του είπε: «Ήρθα να σε θεραπεύσω, γιατί με στέλνει με την προσευχή της η Γ.».

   Η γιαγιά Γ. μού είπε: «Εγώ δεν είμαι αγία, μόνο μια γριά που παρακαλώ το Θεό για τη σωτηρία μου. Άγιος είναι ο τάδε ασκητής, που μένει εκεί, ο δείνα που μένει εκεί» κ.τ.λ., και μου κατονόμασε 4-5 σημερινούς ασκητές, άγνωστους ως επί το πλείστον, που ζουν σε διάφορα σημεία της Κρήτης.

 

Ιδιότητες σαν αυτές της γιαγιάς Γ., από μόνες τους, δε σημαίνουν τίποτα. Κάλλιστα μπορεί να τις αντιγράψει ένας απατεώνας – αν και άνθρωποι σαν τη γιαγιά δεν είναι απατεώνες· ποτέ δεν κέρδισε τίποτε απ’ αυτά, παρά μόνο ανησυχία μήπως χάσει τη μυστική σχέση με το Χριστό μέσα στην καρδιά της – ενώ παρόμοιες ικανότητες εμφανίζουν και δάσκαλοι άλλων θρησκειών, βουδιστές, ινδουιστές, ακόμη και μάγοι ιθαγενών φυλών ή σαμάνοι. Ωστόσο, πρέπει να πούμε πως άνθρωποι που έχουν φτάσει στο επίπεδο της γιαγιάς στη δική μας πνευματική παράδοση υπάρχουν αρκετοί. Είναι γνωστά π.χ. τα ασύλληπτα θαυματουργικά χαρίσματα σύγχρονων ορθόδοξων αγίων, όπως οι Γέροντες (=πνευματικοί διδάσκαλοι) Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος κ.ά., οι οποίοι δεν είχαν μόνο διορατικό και θεραπευτικό χάρισμα, αλλά τους συνέβαιναν επίσης κάμψεις χώρου και χρόνου, πολλαπλασιασμός της ύλης, τηλεμεταφορά, επικοινωνία με τα ζώα κ.π.ά. Και το πιο παράξενο, ίσως, είναι ότι παρόμοια φαινόμενα και εμφανίσεις τους συνεχίζονται και μετά το θάνατό τους, ή, για να μιλήσω ορθόδοξα, την κοίμησή τους.

Και στην Κρήτη υπήρχαν και υπάρχουν αντίστοιχοι, όπως ο Γέροντας Ευμένιος από τη μονή Ρουστίκων Ρεθύμνης κ.ά.

Η Αγία Τριάδα ως φανέρωση και εμπειρία του Ακτίστου Φωτός

Να μην νομίζουμε ότι είναι και πολύ μακριά από μας η εμπειρία του Ακτίστου Φωτός. Διαβάστε αλλά και ακούστε τον π. Κωνσταντίνο Στρατηγόπουλο πώς μας εξηγεί απλά, πατερικά και κατανοητά.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, που έγινε στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας Γλυφάδας, της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, τη Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013.

Αρχική πηγή Φλόγα (ιστολόγιο για τον π. Κ.Σ. & την εκπομπή του, "Ράδιο Παράγκα"). Το λαμβάνουμε από την εξαιρετική Αέναη επΑνάσταση και αποτολμούμε μερικά σχόλια.

Μεγάλη η σημερινή γιορτή, συγκλονιστική γιορτή της Αγίας Τριάδας και τι να πεις μπροστά στο μυστήριο της Αγίας Τριάδας και πώς να το προσεγγίσεις αφού παραμένει μυστήριο; Και η μόνη δυνατή προσέγγιση είναι η προσέγγιση που έκαναν οι  Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπου η Αγία Τριάδα δεν ήταν απλώς κάποιο δόγμα που το ανέλυαν διανοητικά, το γνώριζαν, αλλά πολλοί από αυτούς το βίωσαν ως φανέρωση Φωτός. Έτσι, η Αγία Τριάδα, μέσα από τους ανθρώπους που έχουν εμπειρία Ορθόδοξη και ασκούνται, είναι ως φανέρωση του Ακτίστου Φωτός.

Εξάλλου και στη σημερινή ακολουθία πάρα πολλές φορές ακούστηκε η λέξη φως. Το λέμε και στο «Πιστεύω» μας: «Φως εκ φωτός». Έτσι, λοιπόν, ο μόνος δυνατός τρόπος να προσεγγίσω κατά τα μέτρα των αισθήσεών μας το Μυστήριο της Αγίας Τριάδας, είναι να προσεγγίσω, πρακτικά, αυτήν την εμπειρία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, που είδαν το Άκτιστο Φως. Επειδή είναι ενδιαφέρον να διαβάσω κείμενα παλαιών Πατέρων, αλλά και ακόμη πιο ενδιαφέρον να διαβάσω και σύγχρονους Αγίους, θα κάνω αναφορές και σε παλαιούς Πατέρες, όπως τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ή τον Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Αλλά είναι συγκλονιστικό να αναφέρω εμπειρίες συγχρόνων Αγίων, όπως ο σύγχρονος Άγιος Σιλουανός, ο οποίος πέρασε την εμπειρία του στον Πατέρα Σωφρόνιο, που έζησε στο Έσσεξ. Επειδή, λοιπόν, έχω κείμενά τους που αναφέρονται σ’ αυτήν τη φανέρωση του Φωτός, όλη αυτή η σύντομη ομιλία θα αναφέρεται στα κείμενά τους και μερικά στοιχεία θα δώσω για το πώς αυτό βιώνεται στη ζωή μας.

Να ξεκινήσω από κάτι το οποίο λέει ο πρώτος Άγιος που ανέφερα, ο Σιλουανός:

«Και ιδού την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, ίσως το έτος 1924, το Φως επεσκέφθη εμένα, μετά τη Θεία Μετάληψη και τότε αισθάνθηκα Αυτό ως επαφή της Θείας αιωνιότητας, μετά του πνεύματός μου, ήταν ιλαρό, πλήρες ειρήνης και αγάπης. Το Φως παρέμεινε μετ’ εμού επί τρεις ημέρες, διέλυσε την απελπισία μου, την ανυπαρξία μου, η οποία ίστατο ενώπιόν μου, την αγωνία μου. Ήμουν αναστημένος και εντός μου και μετ’ εμού ήταν όλο το Φως».

[«Ν»: ας μου συγχωρεθεί να επισημάνω ότι η εμπειρία αυτή ανήκει όχι στον άγιο Σιλουανό, αλλά στο βιογράφο του, το Γέροντα Σωφρόνιο, στον οποίο επίσης θα αναφερθεί ο π. Κ.Σ., και περιγράφεται στο βιβλίο του «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί», που έγραψε στο τέλος της επίγειας ζωής του και εκδόθηκε μετά την κοίμησή του. Ο άγιος Σιλουανός, βέβαια, επίσης είχε άμεση εμπειρία του Θεού, όπως όντως περιγράφει στις σημειώσεις του, που εξέδωσε μετά την κοίμηση του αγίου ο π. Σωφρόνιος (βλ. το βαρυσήμαντο έργο του «Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»)].

Ο άγ. Συμεών μέσα στο θείο Φως

Ο λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στο τέλος της ακολουθίας του Πάσχα, όπως ήταν τότε, ήταν πολύ ζωντανός πάλι: «Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος».

Αλλά αυτήν την ανάσταση τη ζούσαν πια, ήταν μια εμπειρία. Κάτι αντίστοιχο, λέγει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ο οποίος έζησε αυτό το γεγονός με ένα συγκλονιστικό τρόπο και λέει το εξής: 

«Όλο το Φως ήταν τα πάντα, ακόμη και όταν μεταλάμβανα εκείνη την ημέρα που είχα αυτή την εμπειρία του Φωτός, ο άρτος της Αχράντου Σαρκός Αυτού και το ποτήρι Αυτού ήταν όλα Φως. Όλη η ζωή γίνεται Φως».

Αλλά σημαντική είναι και η άλλη μαρτυρία για το Άκτιστο Φως, πάλι από τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη [«Ν»: το σωστό είναι ότι πρόκειται για τον π. Σωφρόνιο· να επισημάνουμε επίσης ότι ο π. Κ. Σ. αποδίδει ελαφρώς στη δημοτική το κείμενο του γέροντα από την αρχική μετάφρασή του (που είχε γίνει στην καθαρεύουσα από το ρωσικό πρωτότυπο), γι’ αυτό βλέπουμε εδώ λίγο καθαρεύουσα και λίγο δημοτική, ενώ στο βιβλίο («Οψόμεθα…») η γλώσσα είναι στρωτή και ομοιογενής. Πρόσφατα το βιβλίο εκδόθηκε στη δημοτική]: 

O π. Σωφρόνιος

«Περί τας αρχάς της δεκαετίας του 1930, όταν ήμουν ήδη διάκονος, η ευδοκία του Θεού παρέμεινε μετ’ εμού επί δύο εβδομάδες. Το εσπέρα, όταν ο ήλιος έβαινε προς τη δύση αυτού, οπίσω του Ολύμπου, καθόμουν επί του εξώστου, πλησίον του κελίου μου, ατενίζων προς το βράδυ. Κατ’ εκείνας τας ημέρας έβλεπον το εσπερινό φως του ηλίου και εν ταυτώ, μαζί με τον ήλιο και ένα άλλο Φως, όπερ τρυφερώς με περιέβαλλε και ειρηνικώς έμπαινε μέσα μου, στην καρδιά μου, και με παράδοξο τρόπο, που δεν καταλάβαινα, μου έδινε μια απέραντη αγάπη και τότε απέκτησα μια ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους, όποιοι και να ήταν, όπως και να εφέροντο, όσο και να μισούσαν, αισθανόμουν ωσαύτως, ανώδυνον τη συμπάθεια προς τον κόσμο όλο. Μετά τη δύση του ήλιου, γι αυτές τις μέρες που είχα αυτήν την εμπειρία απεσυρόμην στο κελίον μου, προς επιτελείαν του κανόνος της προσευχής μου και όμως το Φως παρέμενε συνεχώς πάνω μου».

Βλέπετε εμπειρίες Ακτίστου Φωτός πολύ πρακτικές.

Το ίδιο πράγμα μας μεταδίδει και ο γέροντας Σωφρόνιος που είχε την εμπειρία και τη διδασκαλία του Ακτίστου Φωτός Αυτού, από τον γέροντά του, τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη [«Ν»: ισχύουν όσα γράψαμε παραπάνω]:

«Συντόμως μετ’ αυτά, εγώ που είχα παλιά ασχοληθεί με άλλα θρησκεύματα, και μάλιστα με τον υπερβατικό διαλογισμό», (βλέπετε είναι ένα σύστημα ψευτοπροσευχής του Βουδισμού), «κατάλαβα πως αυτή η προσευχή ήταν τραγική για μένα, όταν πήρα εμπειρία του Ακτίστου Φωτός, γιατί τότε όταν έκανα τις άλλες προσευχές, τις δαιμονικές, μέσα μου είχα απόλυτη ταραχή. Όταν μπήκα σ’ αυτήν την προοπτική, όπως μου το δίδαξε ο πνευματικός μου, ο Σιλουανός ο Αθωνίτης, τότε η εμπειρία ήταν μια άλλη, έφυγε κάθε ταραχή από την καρδιά μου και από τη ζωή μου. Η φύσις του Φωτός αυτού είναι μυστηριώδης. Δια ποίον δώρον θα ηδύνατό τις να περιγράψει αυτό; Είναι αόρατο, ακατάληπτο, κάποτε το βλέπεις, κάποτε δεν το βλέπεις. Είναι ιλαρό, τρυφερό, σε κάνει να χαίρεσαι χωρίς να υπάρχει λόγος, είσαι μόνο χαρά. Δεν υπάρχει κάτι χαρούμενο στον κόσμο, είσαι μόνο χαρά. Είσαι όλος Φως».

Αυτή η εμπειρία, λοιπόν, είναι ανεπανάληπτη, και είναι δοσμένη για να τη ζήσουν όλοι οι Χριστιανοί. Επαναλαμβάνω τα λόγια και πάλι του Αγίου Σιλουανού, που λέει: «Μές σ' αυτό το Φως φανερώθηκε όλος ο Χριστός, όλα ήταν Χριστός, όλα ήταν Φως».

Προσέξτε, τώρα, πάρα πολλοί θεολόγοι μιλούν περί θεώσεως αφηρημένα. Κι εμείς το λέμε: η θέωση. Δεν είναι όμως αφηρημένο, είναι ένα γεγονός πολύ πρακτικό. Η θέωση δεν είναι μια ιδέα. Κι εμείς το λέμε, λέμε: «Είμαστε φτιαγμένοι για να γίνουμε Άγιοι». Αλλά αυτό είναι εμπειρία. Αλλά, αυτή η εμπειρία αποκτάται μέσα από κάποιες προϋποθέσεις, όσες προϋποθέσεις έχει χαράξει κι έχει δώσει η Ορθόδοξη παράδοσή μας: ό,τι λέμε άσκηση, ό,τι λέμε ξεπέρασμα του πόνου και της αγωνίας, ό,τι λέμε ταπείνωση, ό,τι λέμε νηστεία, ό,τι λέμε εγκράτεια.

Όλα αυτά είναι βήματα, τα οποία σιγά-σιγά μας οδηγούν στη θέωση και πια η θέωση πρακτικά, πάνω στη ζωή μας είναι μια εμπειρία και στο τέλος αυτής της πορείας, κατά τα λίγα λόγια που διάβασα του Αγίου Σιλουανού και του πατρός Σωφρονίου, έρχεται αυτό το αποτέλεσμα, είναι το Φως το ιλαρόν (=χαρούμενο) που έρχεται στην καρδιά μας κάθε μέρα. 

Μετά την πρώτη επίσκεψη της Χάριτος [=της αγαθής ενέργειας του Τριαδικού Θεού], όταν αυτό γίνεται εμπειρία πια, εμπειρία, αρχίζουν πολλές δυσκολίες και πόλεμοι. Βλέπετε ο πειρασμός δεν αφήνει. Και τότε απαιτείται πολύς χρόνος κάποιος να το εμπεδώσει. Πρέπει να συνεχίσει την άσκησή του.

Αγία Σοφία της Κλεισούρας (εδώ)

Προσέξτε η άσκηση είναι το κλειδί γι' αυτήν την εμπειρία. Κι εγώ σήμερα τολμώ, επειδή είναι τέτοια μέρα, να μιλήσω γι αυτήν την εμπειρία. Ειδάλλως, θα μου λέγατε: “μίλησε για κάτι άλλο πρακτικό”. Αλλά δεν μπορώ σήμερα τίποτα άλλο να πω, παρά μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Γι’ αυτήν τη μία και κοινή εμπειρία όλου του κόσμου, αν εμείς ασκηθούμε, κι ας φαίνεται ακατάληπτο, κι ας φαίνεται ακατόρθωτο. Γιατί ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα, που όλο συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, αγαπάει όλο τον κόσμο και αυτή είναι μια εμπειρία όλου του κόσμου. Μην πείτε μετά, όταν θα φύγετε από εδώ “μας μίλησε για πράγματα ουράνια”. Να απαντήσετε με τα λόγια των Αγίων “μας μίλησε για τα πιο ουράνια πράγματα που γίνονται απόλυτα επίγεια”, γιατί οι άνθρωποι πάνω σ’ αυτή τη Γη αυτά τα ζούμε.

Πρέπει να προσέχουμε πώς να ζούμε στον κόσμο, όλοι μας, και οι κληρικοί και οι μοναχοί και οι λαϊκοί. Συνεχώς, πρέπει να προσευχόμαστε, ακόμη κι όταν βαδίζουμε στον δρόμο, να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με». Όσο περισσότερο θυμόμαστε τον Θεό, τόσο περισσότερο ετοιμάζουμε το νου μας, τις αισθήσεις μας, την καρδιά μας για να ζήσει αυτήν την εμπειρία. Βλέπετε, όσο πιο πολύ καλλιεργείς ένα χωράφι, τόσο καλύτερα προϊόντα φέρνει.

Άρα, αυτή η ιστορία, της δήθεν απίθανης εμπειρίας που σας περιγράφω τώρα είναι εμπειρία καθημερινότητας. Μπορείτε να έχετε συνεχώς άσκηση και [να έχετε συνεχώς] ταπείνωση στον νου σας; Μπορείτε να έχετε την προσευχή του Χριστού συνέχεια στον νου σας; Ετοιμαστείτε κι εσείς γι αυτό το φαινομενικά μεγάλο επίτευγμα. Το πρωί να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Θεός φωτισμό, φωτισμό για όλα τα πράγματα, ακόμα και για το πώς θα πούμε καλημέρα στο πρωινό μας, για το πώς θα απαντούμε στα ερωτήματα των άλλων. Ταυτόχρονα, αυτή η εμπειρία γίνεται καθημερινή αν έχουμε μνήμη των λόγων του Χριστού μας, της Γραφής, των Πατέρων. Είναι μια συνεχής ενασχόληση, η οποία δεν σταματάει πουθενά, μα πουθενά.

Έχω εδώ καταγεγραμμένη και την ίδια εμπειρία, ενός άλλου, μιας μεγάλης μορφής της σύγχρονης Ορθοδοξίας, του πατρός Εφραίμ του Κατουνακιώτου [φωτο], ο οποίος έζησε τα ίδια πράγματα, τα οποία μας περιέγραψε και ο πατέρας Σωφρόνιος, αλλά και ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Είναι η εμπειρία, λέει, του Ακτίστου Φωτός.

Ακούστε τι περιγράφει ο πατήρ Εφραίμ ο Κατουνακιώτης:

«Ένα βράδυ, κάνοντας ευχή στην καλύβα, έβλεπα προς τη θάλασσα. Είδα τρία φώτα. Στην αρχή, νόμισα ότι ήταν ψαράδες που ψάρευαν. Έβλεπα, όμως, ότι τα φώτα πλησίαζαν προς την καλύβα μου. Μπήκαν μέσα σ αυτήν. Γέμισαν όλο τον χώρο κι έπεσα κάτω στα γόνατα. Δεν φοβήθηκα καθόλου, αλλά είχα την αίσθηση, [ότι] μ’ αγκάλιαζε όλος ο Θεός, όλη η Αγία Τριάδα. Η χαρά μου ήταν άρρητη. Δύσκολα επανήλθε πολλές φορές αυτό το πράγμα. Είναι έκτακτο γεγονός, αλλά έτσι ήμουνα. Ήμουνα σαν το χορταράκι που πέρασε πάνω άνεμος, αλλά δεν συντρίφθηκε, δεν διαλύθηκε».

Αυτή η εμπειρία, είναι πάρα πολλών Πατέρων και Αγίων της Εκκλησίας μας.

Ο ορθόδοξος χριστιανός είναι αυτός που έχει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή πίστη. Αλλά ορθή πίστη δεν σημαίνει απλώς να ξέρουμε τα δόγματα όλα. Να τα ξέρουμε. [Ορθόδοξος χριστιανός είναι αυτός] που έχει αυτή την εμπειρία, που όπως σας είπα ξεκινάει από ό,τι λέμε στην Εκκλησία μας άσκηση, προσευχή, ταπείνωση, απαντοχή στους πειρασμούς και στις δυσκολίες. Και σιγά-σιγά έρχεται αυτή η εμπειρία. Οι σωματικές σαρκικές επιθυμίες που δεν ικανοποιούνται. Έχουμε επιθυμίες αρχικές, πάρα πολλές, [που] θεραπεύονται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η αφθονία της Θείας Χάριτος, να έρθει πολλή Χάρις. Κι ο άλλος είναι η ασκητική πράξη. Βλέπετε δύο πράγματα είναι, η αφθονία της Θείας Χάριτος, που δίνεται σε όλους μας, και η ασκητική πράξη. Προσέξτε, αν θέλω να πάρω νερό από το πηγάδι και έχω ένα πολύ μικρό δοχείο, λίγο νερό θα πάρω. Αν το δοχείο μεγαλώσει, περισσότερο νερό θα πάρω. Άρα, μέσα από την άσκηση διευρύνονται οι δυνατότητές μας να ζήσουμε ολόκληρη τη Χάρη του Θεού. Βλέπετε είμαστε μάτια, νους, αισθήσεις, ακοή. Τα πάντα είμαστε. Αν όλα ταυτόχρονα τα καθαρίζουμε, διευρύνουμε τότε την είσοδο αυτού του δοχείου και αφήνουμε τον Θεό που μας αγαπάει, μέσα από το Φως του Αγίου Πνεύματος, να εισέρχεται μέσα μας από όλες μας τις αισθήσεις. 

[«Ν»: Προσοχή: η ορθόδοξη άσκηση δεν είναι καθόλου μέθοδος ή πνευματικός δρόμος που αποσκοπεί στην απόχτηση ουράνιων εμπειριών. Αποσκοπεί ΜΟΝΟ στο να γίνουμε ταπεινοί και να μάθουμε να αγαπούμε και να συγχωρούμε όλο τον κόσμο και να μπορούμε να στραφούμε με αγάπη προς το Θεό. Οι εμπειρίες είναι ένα δώρο του Θεού όταν Εκείνος το θέλει και για όσο θέλει (ο άγιος Σιλουανός, ο π. Σωφρόνιος κ.ά. άγιοι τόνισαν τη «θεοεγκατάλειψη», ότι ο Θεός κατά καιρούς – για να δίνει στον άνθρωπο περιθώρια επιλογής, αλλά και για να μη φαντασιώνεται ο άνθρωπος ότι είναι θεός – αποσύρει τη χάρη Του και ο άνθρωπος, ό,τι κι αν κάνει, δε μπορεί να τη φέρει πίσω). Αν η άσκησή μας αποσκοπεί στις ξεχωριστές εμπειρίες ή στο «να γίνουμε δυνατοί», τότε είμαστε εύκολη λεία για «άλλες» πνευματικές οντότητες, που θα μας παραπλανήσουμε με ψεύτικες εμπειρίες. Ειδικό άρθρο για το θέμα εδώ].

Ο αγιασμένος Παπούς Παναγής

Προσέξτε ένα παράδειγμα, που λένε οι Πατέρες και συνήθως το χρησιμοποιούν στην εξομολόγηση. Αν κάποιος έχει κάνει πέντε αμαρτίες και μετανιώνει από τις τέσσερις, σημαίνει που έχουμε ένα καράβι που έχει πέντε τρύπες και κλείσαμε τις τέσσερις. Το νερό θα μπει και θα βουλιάξει το καράβι από την πέμπτη. Έτσι, λοιπόν, επειδή είμαστε αισθήσεις, ο νους μας, η καρδιά μας, τα μάτια μας, τα αυτιά μας, ό,τι ζούμε είναι αισθήσεις, όσο περισσότερο διευρύνονται οι αισθήσεις σε όλα τα επίπεδα, ταυτόχρονη άσκηση σε όλα, τότε αφήνουμε τον Θεό να εισέλθει μέσα μας. Αυτό είναι η Χάρις του Θεού. Κι έτσι, λοιπόν, αποκτούμε τέτοια εμπειρία, μιας απέραντης χαράς. Δεν υπάρχει καλύτερη περίπτωση για ταπείνωση από το να μας περιφρονούν οι άλλοι. Βλέπετε, όταν μας περιφρονούν δεν αντέχουμε. Αν μάθουμε να αντέχουμε, τότε όλες μας οι αισθήσεις ασκούνται στο να δεχθούν τη Χάρη του Θεού. Όταν προσεύχεται κανείς δεν πρέπει να προσέχει τίποτε, ούτε τίποτα άλλο. Αλλά να στέκεται ο νους του στον Θεό. Όλος ο Θεός μπαίνει μπροστά του. Δεν πετάει ο νους ποτέ.

Αν σε μια πράξη εμείς έχουμε άδικο 5% και οι άλλοι άδικο 95%, να ένα παράδειγμα ωραίο που λέει ο πατήρ Σωφρόνιος. Είναι μια πράξη που έχουμε σίγουρα άδικο εμείς μόνο 5% κι οι άλλοι έχουν άδικο 95% ας διορθώσουμε εμείς το δικό μας 5%, [χωρίς] να περιμένουμε τι θα διορθώσουν οι άλλοι. Δεν θα πούμε εμείς: “οι άλλοι που έχουν το 95% γιατί δεν διορθώνονται;”. Αλλά εμείς με αυτό το 5%, το λίγο που κάνουμε, αφήσαμε τη χάρη του Θεού να μπει μέσα μας, αφήσαμε το Φως του Θεού να μπει μέσα μας. Τα υπόλοιπα 95% των άλλων, είναι των άλλων. Ο Θεός θα κανονίσει γι’ αυτούς κατά τη μετάνοιά τους. Άρα προσέξτε, μέσα απ αυτήν την προοπτική της βαθιάς αλλαγής του ανθρώπου μέσα από όλες τις αισθήσεις του, γίνεται ας το πω έτσι, θεόπτης (=θεατής του Θεού) και ζει τη Χάρη του Θεού, δεν ζητεί να αναλύει τι έκαναν οι άλλοι και τι δεν έκαναν οι άλλοι, πόσο άλλαξαν οι άλλοι. Αλλάζουμε εμείς βαθιά κι ο Θεός ξέρει τον αγώνα του καθενός. Να αγαπούμε την περιφρόνηση που μας δείχνουν οι άλλοι.

 

Προσέξτε, αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να μπορούμε να καλλιεργήσουμε τις αισθήσεις μας και να μπούμε σ αυτήν την προοπτική. Λέει να αγαπούμε την περιφρόνηση που μας δείχνουν οι άλλοι. Πόσο δύσκολο είναι, ε; Όταν μας ταλαιπωρούν οι άλλοι και μας περιφρονούν. Όμως, να μην καυχιόμαστε, ούτε για την υπομονή που κάνουμε. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στον Θεό.

Όλα αυτά είναι πράγματα τα οποία μας διευρύνουνε συνεχώς. Βλέπετε, εμείς στην Εκκλησία μας ξέρουμε ότι κάποιοι είναι θεολόγοι. Ξέρουν τη θεολογία. Αληθινοί θεολόγοι στην Εκκλησία είναι εκείνοι που μισούν τα πάθη τους. Κι όσοι είναι θεολόγοι, και μισούν τα πάθη τους, επειδή τα μισούν ακριβώς, καθαρίζουν τα πάθη τους και τότε [γίνονται] ανοιχτοί, [και] στον χώρο που καθάρισαν, [μπαίνει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος]. Βλέπετε αν βγάλετε τη βρωμιά από ένα ποτήρι, είναι έτοιμο το ποτήρι να πάρει μέσα κρασί. Αν βγάλετε τη βρωμιά θα μπει μέσα το κρασί. Όσο περισσότερο, λοιπόν, καθαρίζετε τις αισθήσεις σας, τότε θα μπει μέσα το κρασί, [δηλαδή] η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Και τότε γινόμαστε θεολόγοι. Κάθε φορά που καθαρίζουμε τα πάθη μας, γινόμαστε θεολόγοι. Είναι συγκλονιστική αυτή η εμπειρία, [που] μας οδηγεί στο Φως. 

Και φυσικά, προσέξτε, μην αναλύετε τη ζωή σας κατά τα μέτρα ανθρωπίνων νόμων, τι λέει η ψυχολογία, τι λέει η φιλοσοφία. Εμάς ένα πράγμα μας νοιάζει να απαλλαγούμε από τα πάθη μας. Καμιά φιλοσοφία, καμιά ψυχολογία δεν θα μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από τα πάθη μας. Γιατί χωρίς αυτήν την απαλλαγή από τα πάθη, δεν μπορείς να περιμένεις αυτήν την εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.

Ακόμη προσέξτε, και πράγματα τα οποία είναι ανθρώπινα, να τα προσέχουμε. Λέει ακόμη και η ερωτική αγάπη, ερωτική αγάπη των ανθρώπων, αν είναι πάρα πολύ έντονη και στρέψει τον ένα προς τον άλλον και το μυαλό πετάξει και φύγει από τον Θεό και είναι αγάπη του ενός ως προς τον άλλον και τίποτα άλλο. Τότε, αυτή η ερωτική αγάπη που είναι και δώρο από τον Θεό, αν δεν στρέφεται στον Θεό, μας αποστρέφει από αυτή τη δυνατότητα να ζήσουμε τη Χάρη του Θεού. Βλέπετε, αν θέλω εγώ τώρα, αυτό το μικρόφωνο και αυτό το αντικείμενο που έχω μπροστά μου, [να τα κρατήσω μαζί ενωμένα, κι] ας φανταστώ τώρα, υπόθεση είναι, [είναι κάποιοι] που αγαπιώνται, τι πρέπει να γίνει, για να κρατηθούν μαζί; Τι πρέπει να γίνει; Πρέπει κάποιο χέρι να τα κρατήσει, δεν αρκεί το ένα να αγαπάει το άλλο. Πρέπει ένα χέρι να έρθει να τα κρατήσει. Άρα, και στην καθημερινή ανθρώπινη αγάπη, όχι μόνο πια την ερωτική, η αγάπη της μητέρας προς το παιδί, του παιδιού στη μητέρα, δεν έχει [η κάθε αγάπη] μόνη της τα αποκλειστικά, όλα αυτά έχουν μια άσκηση. Να αγαπάς, αλλά έχοντας στον νού τον Θεό, Εκείνος μόνο μπορεί να σε ενώσει, [να σε κρατήσει μαζί].